Beter via België!!

Hallo lieve allemaal,

Wat een genot dat we na zoveel jaar deze keer goedkoper via Brussel hebben kunnen vliegen. Op zondag 23 april werden we door Jimmy, onze kleinzoon, geweldig op tijd opgehaald om na 1 uur en 20 minuten al voor de deur van het vliegveld in Brussel te worden gedropt. Inchecken en boardingkaart had ik thuis al kunnen regelen dus het was super om lekker in ons bejaardentempo de bagage af te geven en naar de gate te kuieren.

Thai Airlines stond keurig op tijd klaar om ons via Bangkok naar Bali te brengen. In Bangkok liep ook alles op rolletjes en in Bali werden wij uit een lange rij geplukt om vervolgens bij de douane aan de net geopende balie aan te schuiven. Binnen vijf minuten stonden we al aan de bagageband.

Maar toen was ons geluk wel voorbij. Wat Guust al voorspelde toen ik de 2,5 kilo kaas in de koffer had gepakt gebeurde. Wij werden eruit gehaald om de koffer te laten controleren. Ik zag al dollartekens verschijnen in de ogen van de douanebeambte.... Het zou toch niet ...... Maar nee hoor. Mijn glimlach en onschuldige gezicht waren voldoende om er met een waarschuwing vanaf te komen. Ik weet voor nu en de toekomst dat het slimmer is om aan te geven wat je bij je hebt. De rij aan de rode (ja ik heb iets aan te geven) balie is heel veel korter dan de groene balie. En kaas mag je gewoon meenemen als je het maar verteld en alles netjes vacuüm verpakt is. Hij hoefde geen plakje kaas of onder de tafel geld. Hij wilde wel mijn belofte om voortaan de formulieren eerlijk in te vullen. Deal! Dat zal ik doen.

Nog steeds op een enorme tijdwinst stonden we om drie uur al buiten het vliegveld. Geen Adek te bekennen......Hij was vast komen te zitten in de enorme hoeveelheid files die er ieder uur van de dag staan in het zuiden van Bali. Na een half uurtje wachten was hij er dan toch. De volgende uitdaging stond klaar. Hoe konden we zo snel mogelijk in Legian zien te komen om Huib en Yvonne bij hun hotel te ontmoeten? Met al die files en de smalle wegen met bijna allemaal eenrichtingsverkeer was dat een zware bevalling. Pas twee uur later waren we er.

En wat is het dan fijn om de vrienden die we twintig jaar geleden op Bali hebben leren kennen weer te zien. Ze wonen in Amersfoort maar afspreken om samen een drankje te doen in "ons" Indonesië is zoveel leuker. En ook al zie je elkaar zelden, oude vriendschappen roesten niet. We lachten nog steeds om dezelfde dingen, genieten van dezelfde culturen en na een uurtje of zo kletsen ontdekten we dat we zelfs dezelfde reis maakten in Costa Rica jaren geleden maar op verschillende momenten. We hadden zelfs dezelfde reisleider. We gaan snel afspreken op Schiermonnikoog. We hebben toch iets met eilanden ;-)

Om 23:15 uur maak in de nachtwaker van Villa Jaya wakker. We willen naar bed. Ik ben er al op voorbereid om mijn oude gewoonte om gelijk uit te pakken te laten varen omwille van de lieve vrede met Guust. Maar dat was niet nodig. Voor het eerst in al onze vakanties haalt Guust nog wat reserve energie uit zijn tenen en is al aan het uitpakken voordat ik het in de gaten heb. Ik moest eerst plassen.

Na het uitpakken gaan dan toch de luiken dicht bij Guust. Terwijl ik nog aan het rommelen ben, even ga douchen een heerlijk lang mijn tanden kan poetsen hoor ik af en toe een klein snurkje... hij is onder zeil. Ik had hem nog willen zeggen dat ik hem morgen zolang zal laten slapen als hij wil.

Op dinsdagochtend voorspel ik dat het wel elf uur zal worden voordat Guust komt ontbijten. De staff van Villa Jaya vindt dat een heel goed idee. Papa needs to relax zeggen ze tegen me. Ik ben heel verbaasd als hij om 10 uur al schoon en wel aan het ontbijt verschijnt. Zijn ontbijt dan. Ik had om 8 uur al gegeten.

De dinsdag verloopt verder zoals we hadden bedacht. Beetje eten en drinken, beetje zwemmen, nog een milkshake en voor Adek en mij een poging een schema in elkaar te zetten waarbij voldoende ruimte blijft om alles nog tien keer te veranderen. Ja ik ben dan wel met vakantie maar er zijn toch ook een aantal dingen die ik hoor te doen hier. Vind ik dan toch.

Zo moet ik een nieuw Bali telefoonnummer kopen. Ik heb het oude nummer te lang niet gebruikt en na drie maanden verloopt het nummer dan automatisch. De regels in Indonesie zijn behoorlijk aangescherpt. Buitenlanders, toerist of bewoner maakt niet uit, moeten zich met paspoort registreren voor een telefoonnummer. Dit om de wildgroei van eenmalige nummers tegen te gaan en zo ook het terrorisme te bestrijden. Niet meer even een simkaart voor de duur van de vakantie kopen dus. Behalve..... als je iemand zoals Adek bij je hebt die nog niet het maximum van drie mogelijke telefoonnummers op zijn naam heeft staan en meer dan bereid is om mij op deze manier in de familie op te nemen. Mijn nummer staat die officieel geregistreerd maar dan op naam van Adek. 

Als we gewapend met een dubbele portie saté Ajam voor Guust terug zijn bij het hotel is Guust gewassen en geschoren en klaar om aan te vallen op zijn eerste Bali diner. We pakken een bord en bestek uit de kast van Villa Jaya en Guust kan eten. De afwas is voor het personeel. Voor het toetje wandelen we dan toch nog maar even naar het strand en hoeveel geluk kun je hebben? Ze hebben zwarte rijst pudding op het menu en dat is toch een perfect begin van de vakantie. De stress van het reizen is nergens meer te bekennen. En de berichten over de opvang van Iris door Eva maken het helemaal goed voor Guust. Je ziet de zorgen om ons hondje met de zweetdruppels van hem afdruipen. 

Het begin van de vakantie is perfect en ik houd jullie op de hoogte over de voortgang. Voor nu voor iedereen een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen

een dikke kusssss

Alita