Een fantastisch aanbod!

Hallo lieve allemaal,

Best kans dat dit het laatste krantje van deze reis wordt. Of er moet nog iets heel speciaals gebeuren tijdens de laatste twee dagen. Dan schrijf ik vast nog een keer. Het is een raar gevoel om te beseffen dat deze 24 dagen zijn opgevlogen. Ik heb niet zo heel veel bijzonders gedaan vind ik. Ben niet eens als gastdocent naar school geweest. Ik kan een hele krant volschrijven over alles wat ik niet heb gedaan. Aan de andere kant weet ik dat ik over zes maanden weer hier ben en dan alle dingen die nog op mijn lijstje staan een paar plaatsen op mijn bucketlist omhoog kan schuiven.

Dus schijf ik nu maar over wat ik wel heb gedaan. Ik ben in contact gekomen met heerlijke mensen. Meestal mijd ik de toeristen. Daar heb ik niet zo heel veel behoefte aan. Maar de mensen die ik deze reis heb ontmoet hebben een bijzondere indruk gemaakt. Zo is daar Graig. Een kapitein op een heel erg grote catamaran die hier voor het Lovina Festival voor anker ging. We raakten eergisteren aan de praat bij mijn ontbijtcorner. Hij zat daar met een vrouw en een watervaste backpack. Al pratende met zowel Graig als Jo, de vrouw naast hem, kwam ik erachter hoe de vlag er bij beiden voor hangt. Of hing eigenlijk, hij is inmiddels vertrokken. Zij niet. Hij is de captain van de catamaran en heeft hebben en houwen verkocht om met zijn vrouw de wereld rond te zeilen. Ze zijn al een paar jaar onderweg. En Jo, dat was zijn bemanningslid. Het schijnt heel eenvoudig te zijn om in Australie op een schip aan te monsteren als bemanning. Je een paar dagen in de één of andere haven ophouden en met wat mensen te praten is genoeg. De meest ervaren captains vragen als bijdrage alleen een deel van de kosten van voedsel. De minder ervaren captains willen daarnaast ook een bijdrage in de kosten van brandstof en havengeld. En je moet zelf natuurlijk ook zorgen dat je een geldig visum hebt en voldoende geld voor een ticket terug. Alhoewel er ook bemanningen schijnen te zijn die hun return ticket betaald krijgen. Om terug te komen op Jo, zij was het zat op deze boot. De vrouw van de captain was niet erg toeschietelijk en Jo vond dat ze beter kon vertrekken dan afwachten totdat het tot een aanvaring zou komen. Als bemanning houd je je bezig met het vouwen van de zeilen, het koken aan boord en natuurlijk de zeilen helpen bedienen onderweg. Een captain kan dus niet zonder bemanning. Zeker niet als de vrouw des huizes (boots) zich niet geïnteresseerd toont in de overtochten maar slechts in de bestemming. 

Voor de kust van Lovina besloot Jo haar backpack te pakken en het schip te verlaten. Graig had hier alle begrip voor, betaalt zelfs haar ticket terug naar Australie en regelde de eerste hotelovernachting. Maar ja, het bemanningsprobleem was nog niet opgelost. Nou houd ik heel veel van zeilen en aan het begin van het gesprek zei ik dat ik ook wel eens op zo'n schip wilde zeilen. Waarop Graig zei "je kunt wel bij mij aanmonsteren, ik ga naar Kalimantan. Dan vlieg je toch vandaar terug?" 

Geen zorgen, lieve lezers en lezeressen, ik heb het vriendelijke aanbod niet aangenomen. Stel je toch voor dat ik onderweg bonje met zijn vrouw krijg..... Dus: tenzij er geen vliegverkeer mogelijk is vanwege de onrustige vulkaan, vlieg ik zondag terug om maandag om 08:00 op Schiphol te landen. Het zou eerst 07:00 zijn maar de eerste schedule changes zijn de afgelopen week voorbij gekomen met dit als resultaat.

Gisteren was het een nationale vrije dag in Indonesië. De moslims vieren nieuwjaar. En ook al is Bali een Hindoe eiland, een vrije dag laat je je toch niet door de neus boren. Dus ook hier waren de scholen dicht en alle kantoren gesloten. Een prima gelegenheid vonden Adek en Suci om er een dagje op uit te trekken. Waar wij Nederlanders een dagje naar het strand zouden gaan, mits het weer het toelaat, gaan de Balinezen een dagje naar de bergen (heuvels eigenlijk). Bestemming was dan ook de botanische tuinen bij Bedugul. Ook Tanja, Mawel en Raymond zouden komen. Met genoeg voedsel voor twee weeshuizen, twee fietsen (Raymond had een vriendje mee), een strandtentje (vorig jaar meegebracht uit Nederland) en een gitaar en mondharmonica zochten we een mooi plekje onder de eeuwenoude bomen met uitzicht op het grote meer in de verte. Ik dacht dat ik aan alles gedacht had om mee te nemen maar mijn Nederlandse brein vergat het belangrijkste. Een dik vest. Het is daar zeker tien graden koeler dan aan de kust. En van 34 graden naar 24 graden mag dan voor mijn Indo familie een genot zijn, voor mij was het dat niet. Twee sarongs om mijn schouders en de hele dag aan de hete thee. Tot op mijn botten afgekoeld was ik om 7 uur terug in het hotel. Snel aan de hete koffie en gebakken banaan. En een hete douche voor het slapengaan. Dit zal me niet nog eens gebeuren. Het was een heel erg leuke dag met een kippenvel nasmaak.

Hoe gelukkig ik was dat ik vanmorgen lekker met Putu nog even dolfijnen kon gaan kijken kunnen jullie je vast wel voorstellen. Het zeewater was warm, de dolfijnen lagen te ontbijten en wij keken toe. In het opkomende zonnetje. Een magisch eiland is het toch. 

Voor nu, voor iedereen een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen, 

een dikke kusssss,

Alita.