Nooit weer

Lieve allemaal, 

Gisteren was dag 2 van het huwelijk. Volgens de routeplanner zou het twee en half uur rijden zijn. Volgens de chauffeur 3 uur. We moeten er om 15:00 uur zijn want dan begint de ceremonie. We vertrekken om 11:30. Zo hebben we wat over. Niets van welke planning dan ook klopt. Aan één stuk door gereden om dan na twee uur in de grootste verkeerschaos ooit terecht te komen. Voor mijn gevoel het ergst dat ik in 25 jaar reizen gezien heb.

Ik ben alle gevoel voor richting kwijt. De telefoon met route ligt tussen de chauffeur en mij in. De route is donkerrood. Verwachte aankomsttijd is 15:10. Dat klopt wel. Zijn we te laat voor de ceremonie? Nee dus. Die begint ook uren later. We kunnen eerst aan de koffie en cake. Of, desgewenst, koffie met pinda's.  In een tent ernaast staan schalen met rijst en allerlei lekkers voor bij of op de rijst te wachten. Zo goed verzorgd allemaal. 

Een stel hangjongeren laat een glaasje met drank rond gaan. Ze maken muziek. Of geluid dat daarvoor door moet gaan. Aan een andere tafel zitten mannen te kaarten. En de holy man zit gestaag met zijn koperen belletje te spelen. Eindeloos. 

De holy man van deze ceremonie heeft een andere status dan die van gisteren. Zijn hoed is hoger en hij draagt meer kralen kruislings om zijn forse torso. Herkent hij me? Hij lacht me vriendelijk toe en nodigt me uit om ook gezegend te worden. Dat sla ik niet af natuurlijk. 

Hoe het bruidspaar dit alles ondergaat? Ze blijven lachen. Zelfs met een kilo's zware hoofdtooi en opnieuw vele lagen make-up. Ook de bruidegom draagt make-up en oorbellen. 

Als ik ze even spreek blijkt dat de eerste ceremonie vannacht om 3 uur al geweest is. Die van het tanden vijlen. Tijdens de huwelijks ceremonie is er nog een ceremonie toegevoegd. Die voor een klein meisje. Haar hoofd wordt bedekt met allerlei bloemetjes en vervolgens wordt één van haar koket opstaande staartjes afgeknipt. Ze geeft geen krimp en ondergaat alles heel gelaten. Mijn kleindochter zou moord en brand schreeuwen denk ik. Het is maar wat je gewend bent. 

Bij de geboorte worden het vruchtwater, het bloed, het vet op de huid en de placenta beschouwd als catur sanak (de ‘vier broers en zussen’): de bescherm­geesten van de baby. De placenta wordt bij het huis begraven: die van jonge­tjes rechts, van meisjes links. Wanneer de baby twaalf dagen oud is, ont­hult een medium welke voorouder gereïncarneerd is. Bij de eerste grote ceremonie (na 42 dagen) krijgt de baby zijn naam en worden de­mo­nische krachten verjaagd. Hiermee komt een eind aan de ritu­ele verplichtingen van de ou­ders. Het kind mag echter pas bij de ceremonie telung bulan of tigang sasih (na drie Balinese maanden van elk 35 dagen) de aarde aanraken. Het kiest uit een waterkom een voorwerp dat symbool staat voor zijn toekomst: een munt betekent zaken en een palmblad met inscripties staat voor wetenschap. Bij de eerste otonan (verjaardag na 210 da­gen) wordt de baby in de gemeenschap verwelkomd en zijn hoofd kaal geschoren. Dit meisje had geluk maar één staartje te offeren. 

Rond 19:00 uur is de receptie voorbij. De weg terug blijkt iets minder hectisch. Net na 22:00 uur zijn we bij het hotel. Ik moet plassen. Voor het eerst na 8 uur. Ik plas koffie kleur. Douchen en naar bed. 

Mijn gewoonte om 6 uur ' s morgens op het strand te staan en koffie te drinken is nog steeds niet geactiveerd. Het is half acht als ik wakker wordt. 

De agenda lijkt leeg voor de komende dagen. Maar dat is zo voorbij. Vanavond bij Romi zijn huis bewonderen. Of toch met Hans dineren bij zijn voormalige collega die verderop in een hotel is geland? Keuzes maken is hier niet mijn sterkste kant. 

Voor nu, voor iedereen een dikke knuffel en, voor degenen die het op prijs stellen, een dikke KUSSSS 

Alita