Over sambal tomaat en elektriciteit

Hallo lieve allemaal,

Aan deze kant van de wereld is het inmiddels zaterdagochtend, tien voor acht. Vanmorgen voor de tweede dag al niet naar het strand geweest voor de koffie en pisang goreng. Ik heb wel thee en eerlijk gezegd is dat ook niet verkeerd. Alleen de zwembadgeluiden van het naburige hotel en de lachende en roepende stemmen van de studenten uit Denpasar die een weekendje uit zijn voelen als een beetje storend. Ik moet moeite doen om me te concentreren op mijn herinneringen van de afgelopen dagen. 

De belangrijkste aantekening van woensdag is het woord sambal. Wat kan een mens toch gelukkig worden van een vrouwtje in de keuken om acht uur ´s morgens die de sambal staat te maken voor me. Heerlijke sambal tomaat. Zo scherp dat het even brandt op je tong en zo zacht dat het met eetlepels tegelijk op mijn bord beland. Het kan zo maar gebeuren dat ik nog een refill moet aanvragen voordat we verder gaan reizen. Ik doe het op brood, over mijn nasi, bij de uit nederland meegebrachte kaas en over mijn loempia´s. Het is nog niet bewezen gezond te zijn voor zover ik weet. Moet ik nu gaan compenseren door me niet te buiten te gaan aan mijn favoriete chocolade?

Op donderdagochtend ga ik, nog een beetje wazig van een heerlijke diepe slaap, op pad voor mijn ochtendritueel. En wat een verrassing: aan het eind van ons zandpad staat het breed glimlachende "schelpenvrouwtje" meop te wachten. Geen idee hoe oud ze is maar ze ziet er een heel stuk beter uit dan de laatste keer dat ik haar zag. Ze ziet zelfs beter. Waar ik vorige keren tot op twintig centimeter van haar gezicht moest komen voordat ze mijn gezicht zag was dat nu gereduceerd tot een meter. En de diep verborgen herinneringen aan een vroeger leven, de tijd dat ze nog in een hotel werkte en engels sprak, zijn veel meer aan de oppervlakte. Ze vraagt me hoe het met me gaat en met mijn familie! In het engels en goed te verstaan. Ik bereid me voor op een gesprek over haar mooie schelpen en dat ze goedkoop zijn. En ik heb mijn antwoord: die mag ik niet meenemen naar Nederland, ook al paraat. Ze verrast me. Ze wil me zo graag een cadeautje geven. Of eigenlijk drie cadeautjes. Uit de mand op haar hoofd tovert ze drie kettingen die goed verstopt tussen wat oude handdoeken en vieze schelpen blijken te zitten. Voor mij. Allemaal. Waar we na onderhandelingen op uit komen is dat ik de twee minst lelijke van haar aanneem. Ik wil haar niet voor het hoofd stoten door te zeggen dat ik ze echt spuuglelijk vind. Mijn aanbod om haar ook een cadeautje te mogen geven neemt ze na een minutenlange aarzeling aan. Ze wil mij duidelijk ook niet voor het hoofd stoten. De Irp. 20.000 (ongeveer eur 1,20) wisselen van eigenaar. Iedereen happy.

Op donderdag maken we een begin met de voorbereidingen voor de verjaardag van Alita op zaterdag. Ze gaat trakteren op school en we willen ervoor zorgen dat de traktatie gezond is. Als Alita naar school is geweest in de ochtend en haar aansluitende middagslaapje heeft gedaan vertrekken we naar Pancasari. Een dorp in de bergen (heuvels eigenlijk) op ongeveer een uur en een kwartier rijden van hier. Omdat het zoveel hoger gelegen is en er daar ook veel meer regen valt is het een plek waar allerlei soorten groenten en ook aardbeien gekweekt worden. Je kunt ze in plastic bakje langs de straat kopen maar veel leuker is natuurlijk om ze bij de boer te gaan plukken. Maar eerst naar Gitta. Die woont met haar Australische echtgenoot op het mooiste plekje in het dorp. Een prachtige villa met een tuin en uitzicht dat zo uit de reisgidsen geplukt kan zijn. Gitta is een lokale contactpersoon voor de stichting scholingsproject. Zij kent de scholen, de docenten en de kinderen en voor het scholingsproject is ze van onschatbare waarde. Omdat het scholingsproject van een nederlandse sponsor een behoorlijk bedrag heeft ontvangen is besloten om kinderen die ervoor in aanmerking komen een laptop in bruikleen te geven. En vorig jaar heeft Gitta ook een geweldige deal kunnen sluiten met een leverancier dus we gaan proberen om dat trucje te herhalen. 

Behalve een heel betrokken contactpersoon is Gitta ook een ster in haar keuken. Ze heeft ook nu weer een heerlijke cake gemaakt voor bij de koffie. En Gitta denkt dat we honger hebben dus de cake heeft het formaat van een stoeptegel. We vertrekken na een uurtje gezellig kletsen naar de aardbeienboer met een plastic zak cake voor onderweg. Genoeg voor een weeshuis op schoolreis!

Bij de aardbeienboer moeten we even zoeken naar de boer of boerin. Aan het begin van het enorme veld is een vijver. Dik bedekt met waterlelies en andere mooie bloemen. Als Alita de boer ziet verschijnen aan de andere kant van het veld maakt ze aanstalten om te gaan plukken. Om met een kreet van afschuw via het randje van de vijver in de plomp te vallen. Tot haar oksels in het water. Suci en ik komen beiden tien centimeter arm tekort om haar hiervoor te behoeden. Met een ferme greep trekt Suci Alita in no time uit de vijver. Alita is zo boos.... en wij kunnen niet stoppen met lachen. Het zag er zo komisch uit. Gelukkig heb ik altijd een sarong mee voor "je weet maar nooit". In no time is Alita gewikkeld in mijn sarong. We gaan plukken! Drie kilo aardbeien verwisselt van eigenaar. Deel 1 van de voorbereidingen is afgerond.

Gisteren hebben Guust en ik Suci geholpen om 28 bakjes te vullen met aardbeien en papaya. Een stukje jonge Nederlandse jonge boerenkaas maakt de traktatie compleet. Als alles in de klas is afgeleverd en de kinderen hebben gezongen en Alita hebben bedankt voor de traktatie mag Alita als eerste naar huis. Hoort ook bij de gewoontes hier. Als je jarig bent of trakteert mag je eerder weg.

Nu ontbijten en alvast wat aantekeningen maken voor de volgende krant. Mijn geheugen is een zeef.

Voor iedereen een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen...... een dikke kussssss

Het verhaal over de elektriciteit houden jullie nog even tegoed. Ik heb echt zin in mijn ontbijt ;-)

Alita