Alweer verhuizen
12 april 2024 - Uluwatu, Indonesië
Hallo allemaal,
We zijn verhuisd naar Uluwatu. Om precies te zijn naar Uluwatu Breeze Village. En het is een heel erg mooie plek. Kleine bungalows in een heerlijke tuin. En vlakbij de meest gewilde surf locatie. Ik ga wel pootje baden.
We hadden gisteren een mooie dag met bijzondere momenten. We zaten in het restaurant toen een wel heel bescheiden crematie stoet voorbij kwam. Een draagbaar met een in doeken gewikkelde overleden persoon. Geen fraaie versiering, geen uitgebreide kleding voorschriften voor de nabestaanden. Voordat ik me realiseerde wat er gaande was was de stoet al voorbij.
Onderweg zie ik ook een bijzondere begraafplaats. Gewoon langs de weg in iemands voortuin. Twee graven met er tussen een heel klein graf. Vader, moeder en kind? Het stemt me een beetje somber. En ook dankbaar. Dat er zo voor overledenen gezorgd wordt.
Om maar lekker internationaal te zijn eten we bij de buren. Thais restaurant dat helemaal vol loopt. Inclusief een kat die bij iedereen op schoot springt. Het eten was heerlijk. Moe en voldaan eindigen we met een kop koffie in ons eigen restaurant. Koffer inpakken om vandaag te vertrekken naar Uluwatu. De chauffeur van dag 1 rijdt ons.
Het is nu 18:00 uur. We hebben geluncht met Erik. De kleine jongen die we voor school en studie hebben gesponsord. Hij is nu 23 en heeft al twee jaar in het buitenland gewerkt. Een half jaar in Dubai en anderhalf jaar in Abu Dhabi. Hij heeft het over dromen over zijn eigen restaurant en over de bijstand die hij geeft aan zijn familie. Van sparen is niet veel gekomen nog. De bijstand aan zijn familie slokte de helft van zijn salaris op. Maar de dromen houdt hij vast. Over een paar maanden hoopt hij op een cruise schip te gaan werken. Voor een paar jaar. Om te sparen. Voor zijn eigen restaurant.
Wij zorgden voor hem en nu zorgde hij voor ons. Samen op de trappen met krankzinnig hoge treden houdt hij mijn arm stevig vast. En we lachen over de herinnering aan het jongetje van 6 die ooit op ons pad kwam. En uitgeteld met tassen vol kleding en schoolspullen met ons in de bemo zat. Ik ben trots op hem.
Voor nu voor iedereen een dikke knuffel en, voor degenen die het op prijs stellen, een dikke KUSSSS
Alita
