De sleutel

Goedemorgen lieve allemaal,

Degenen die ook "vrienden" zijn op Facebook hebben ongetwijfeld de foto's gezien van mijn vis tripje gisterochtend. Stephen, een gezamenlijke vriend van Adek en mij, had bedacht dat het wel heel leuk zou zijn om een vis tripje te maken. In mijn verbeelding zag ik ons aan het eind van de dag al aan een koningsmaal zitten met gegrilde tonijn. Plan was om een heel eind de zee op te gaan om daar op tonijn te gaan vissen. We moeten hiervoor wel om 6 uur op het strand staan. Geen probleem, ben ik inmiddels wel gewend. Stephen en ik zitten keurig klaar om te vertrekken. En dan moet de motor gestart worden. Paar keer trekken en er gebeurt niets, nog een paar flinke rukken, nog niets. We zien het gezicht van Adek langzaam van zonnig naar onweer gaan. De kap van de motor gaat eraf en er wordt een nieuwe bougie in gestoken. Nog geen reactie. De boten om ons heen zijn inmiddels bijna allemaal vertrokken. Stephen en ik herkennen de lichaamstaal van Adek en praten alleen met elkaar en laten hem rustig aanmodderen. Als het inmiddels half zeven is en we toch bijna zeker weten dat het vandaag geen visdagje gaat worden gaat er een belletje rinkelen bij Adek. De motor heeft ook een sleutel nodig om gestart te worden. Eén flinke ruk en de motor loopt als een zonnetje. We kunnen op pad. Het duurt nog zeker een half uur voordat Adek over de schaamte van zijn fout heen is. Wat kan er nog misgaan?

Als we een flink aantal kilometers uit de kust zijn moeten we de lijnen uitgooien. Een meter of dertig lijn. Ik denk dat ik het juist heb uitgemeten maar nee hoor. Nog wat verder Alita. Nog wat verder.... Ik weet zeker dat het genoeg is en de tonijnen mogen komen wat mij betreft. Adek belooft me dat hij me te hulp zal schieten zodra ik roep dat ik beet heb. Een tonijn kan een flink gevecht leveren en ik heb niet genoeg eelt op mijn handen. Vol vertrouwen kijk ik in de verte. Er zijn geen vogels te zien en die horen er wel te zijn. De vogels geven de beste visplekjes aan is me verteld. En geen vogels is dus geen tonijn. Niet voor mij en niet voor Stephen. Niet met dertig meter lijn en ook niet met vijftig meter lijn. 

Adek is onrustig. We moeten toch wel iets kunnen vangen? De tactiek wijzigt en we gaan over op vissen met kleine inktvisjes als aas en een lijn van 15 meter. Dat moet een paar snappers opleveren. Ik snap dat ik geduldig moet zijn. Maar Adek heeft geen lijn dus ik bied hem aan om met mijn lijn te vissen. Dan kan ik geduldig toekijken en het emmertje met aas doorgeven tussen Stephen en Adek. Zo maak ik me toch nog nuttig. Als we om een uur of half negen nog steeds niet gevangen hebben legt Adek de boot stil en kunnen we ontbijten. Nasi in een papieren "zakje". En een paar bananen. We hebben deze keer gele rijst. Dat is bedoeld voor feestelijke momenten of ceremonies. Zouden de goden hierdoor goed gestemd raken? 

We komen op zoveel plekken waar er "zeker weten" vis moet zitten. Maar behalve een groot aantal sardientjes die het aas van de haak weten te eten zien en voelen we geen vis. Hoe kunnen we Adek toch weer aan het lachen krijgen? Hij is overduidelijk flink gegeneerd. En klaar om de besmuikte blikken van zijn collega's in ontvangst te nemen. Stephen en ik bedenken een smoes. We hebben heel veel vis gevangen maar niet eentje was meer dan een meter lang en dat was de minimum maat van vandaag. 

Moe en lacherig over zoveel pech zijn we om half twaalf terug in het hotel. Tijd om te zwemmen en een middagje te slapen. Ik heb overduidelijk te weinig gedronken vanochtend en heb een flinke hoofdpijn na het zwemmen. Twee paracetamol een drie uur slaap doen wonderen. 

Ik heb rond sunset tijd een afspraak met Budi. De eerdere afspraak was eerst door mij verzet en de volgende dag door hem. Als ik hem vanuit Bintang Bali met uitzicht op het volleybal veld een berichtje stuur waar hij me kan vinden krijg ik zijn antwoord vrij snel. Hij heeft het druk, of het ook een andere keer kan. Ja, dat is ook Bali. Alles is flexibel. Of het gebeurt gewoon niet. Geen probleem. Ik ga wel ontdekken of en wanneer ik het condoleance bezoek bij zijn vriend kan doen.

Vanmorgen tijdens het ontbijt heb ik een interessant gesprek met Cening. Over het uurloon of dagloon van bouwvakkers. De voorman die voor een klus van minder dan twee weken wordt ingehuurd voor een klus krijgt per dag ongeveer Irp 130.000. Zijn helper die de stenen mag aangeven krijgt maximaal Irp. 100.000 per dag. De opdrachtgever wordt geacht te zorgen voor koffie, thee en suiker en heet water. Lunch moeten ze zelf verzorgen. Ze werken 8 uur per dag. Maar dat kan ook 9 uur zijn. Of 7 uur als het slecht weer is. Als een bouwvakker voor langere tijd wordt ingehuurd om bijvoorbeeld een heel huis te bouwen of te helpen bij het bouwen van een hotel via een grote aannemer krijgen ze niet meer maar minder per dag betaald. Zo'n 20 procent minder. Leg mij maar uit hoe je daar een heel gezin van moet onderhouden. En de salarisbetaling is elke tien dagen. Om een vergelijk te geven met de kosten die er regelmatig gemaakt moeten worden: de kosten van een varken dat aan het spit hoort te eindigen bij één van de 4 jaarlijkse ceremonies Irp. 1.000.000 voor een middelmaat slachtoffer. Nasi tjampoer in een papieren zakje: Irp 5.000. Een zak van 25 kilo rijst: Irp. 250.000. En voor een gezin van vier volwassen personen gebruik je toch al gauw 1,5 kilo per dag. Dan heb je echt alleen de rijst. Geen knoflook of chilipepers, geen groenten vlees of vis. En toch blijven de mensen glimlachen. Want alleen op die manier zorg je voor een goed karma. De Goden hebben het er maar druk mee.

Gisteren aan het strand kwam ik een vrouwtje tegen dat dagelijks twee baantjes heeft en nauwelijks de eindjes aan elkaar kan knopen. We praten wat als zij pauze houdt tussen het water halen door. Emmer van 25 liter op haar hoofd en maar heen en weer sjouwen. Ze had vroeger twee varkens en heeft die moeten slachten omdat de ceremonies dat vereisten. Ze kon ze goed verkopen. Nu heeft ze er geen meer. En dus ook geen mogelijkheid om geld te verdienen aan het fokken van varkens. Of ik nog aan mijn biggenproject werkte? Nee dus. Ik wist niet dat er nog vraag naar was. Het is voor het eerst in twee jaar dat iemand me er weer naar vraagt. Zal ik.... wil ik? Een paar biggen scoren is niet zo moeilijk en ze verdient het zo om in de goede richting geholpen te worden. Ik beloof haar om haar verhaal in mijn blog te vertellen. Als er lezers zijn die willen helpen. Ik wil best nog een keer biggetjes gaan shoppen. Kosten voor een biggetje zijn ongeveer 45 euro op dit moment. Laat het me weten of stort het bedrag dat je kunt missen op NL17INGB0003552921 onder vermelding van "biggetje".

Nu tijd om even aan mijn conditie te werken en mijn agenda bij te werken. Voor iedereen een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen..... een dikke kussss

Alita