Van paddestoelen en Taichi

Lieve allemaal,

Vanochtend zijn Huib en ik om 6 uur op pad. Sportschoenen aan. We gaan via een omweg naar onze koffie warung. En die omweg loopt vanaf het einde van ons zandpad door een gebied met hoog gras en laag struikgewas. Een ideale plek voor slangen. Nu zijn we niet echt bang uitgevallen maar ja, als die slang dat ook niet is wordt het een spannende confrontatie. Schoenen aan dus. 

Na een meter of 15 wacht ons een verrassing. Nee, geen slang maar paddestoelen. Is het hier ook herfst? Prachtige kleine delicate paddestoelen. Verder lopend ontdekken we er nog een stel. Andere kleur, beetje geel. 

In de verte werkt een boer. Onder een afdakje staan 2 volwassen koeien en 3 kalfjes. Wij kijken, zij kijken en we vragen ons af waar dat 3e kalfje vandaan is gekomen. Gisteren waren het er echt maar 2. De koeien zien er gezond uit. Glanzend honingkleurig. Ik weet dat deze koeien vaak uit Java worden aangevoerd. Het is goedkoper ze hier op te laten groeien. Zodra ze volwassen zijn verhuizen ze terug naar Java. Naar een consumptie bestemming. Op Java eten de bewoners geen varken. Wel koe of kip.

Bij het eind van ons pad, voordat we op het verharde deel komen staan links en rechts twee grote varkens aan een touw. Iets verderop ook twee biggen. We schatten in dat de ruimte tussen de varkens groot genoeg is om ons door te laten. De krulstaartjes draaien als helikopters rond. Maar ja, of dat uit gewoonte of uit vriendelijkheid is weten we niet. Het loopt gelukkig goed af. 

We besluiten naar rechts te gaan om de nieuw aangelegde jogging route te verkennen. Op één heuveltje na dat gevaarlijk hoog is om te joggen is het goed te doen. Aan de kust wordt volop gebouwd. Luxe villa's met een infinity pool. Uizicht op zee. Speurwerk op internet leert ons dat zo'n villa ongeveer €450.000 kost. Geen geld dus!

We gaan terug naar onze warung. Onderweg zien we de eerste Taichi beoefenaarster. Mijn leeftijd ongeveer. Dat ze de helft van de oefening zittend uitvoert maakt mijn bewondering alleen maar groter. 

Al wandelend door het vissersdorp horen we "mamAlita" fluisteren. Ze zijn me niet vergeten. 

Bij de warung missen we onze vriend. Hij heet André trouwens. Misschien was hij het wachten zat. We zijn dan ook later dan anders. 

Vanmiddag ben ik met Romi op huizenjacht geweest. Hij staat per 1 januari op straat, met vrouw en 2 kinderen. Ik maak me zorgen want de huisvesting is hier zo slecht voor het bedrag dat hij kan betalen. Hij zal eenderde van zijn salaris kwijt zijn voor een donker hok van maximaal 9 m2. Geen keuken, geen toilet en geen badkamer. Eén lichtpunt in deze kamer. 

Ik weet dat ik de wereld niet kan redden. Maar dit gezin mag echt niet op straat komen te staan. Ik moet en zal een huis voor hem vinden. Dan maar iets duurder dan eenderde van zijn salaris. (30 euro)

Voor allemaal een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen, een dikke KUSSSS

Alita