Niet voor vegetariers

Hallo lieve allemaal,

Bali kent verschillende kalenders met religieuze plechtigheden. Zo is er de saka-kalender met 354 tot 356 dagen. Deze kalender is verdeeld over twaalf maanden en loopt een jaar achter op de kalender die wij gebruiken. De wuku-kalender is gebasseerd op de maancyclus en telt 210 dagen.

Het einde van de wuku-kalender is het hoogtepunt van het jaar op Bali. Balinezen gaan tijdens het Galungan festival terug naar hun geboortegrond. Bij Galungan gaat het erom dat de hindoes in contact komen met de geesten van hun voorouders.

Met gebeden en offers worden de geesten verwelkomd. Na tien dagen feesten met de geesten is Kuningan, de laatste dag met rituele ceremonies het hoogtepunt. Daarna verlaten de geesten het aardse leven weer.

Maar dit moet nog komen. Galungan is dit jaar op 5 april. Ik moet maar eens gaan nadenken over de plaats waar ik dit kan gaan vieren. Waar is mijn Balinese spirit nu eigenlijk geboren?

Voor nu even terug naar de afgelopen dagen. Zo was daar eergisteren Melasti. Voor de volledige beschrijving van de herkomst en bedoeling van de feesten zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Nyepi.

De processie richting het strand zou vlak langs mijn hotel komen dus het was makkelijk om een leuke serie foto's te kunnen maken. Geen wekker zetten dacht ik. Het is toch vlakbij en ik kan er in twee minuten lopen zijn... Zul je altijd zien natuurlijk. Net deze dag werd ik pas om kwart voor acht met een schok wakker. Ja hoor. Heb ik weer. Ik moest me zowaar gaan haasten dacht mijn Nederlandse brein.

Nergens voor nodig bleek al snel. De marktkraampjes die overal al onkruid verschijnen bij iedere bijeenkomst waren nog niet eens allemaal aanwezig. Heel bijzonder te zien dat goedkoop plastic speelgoed in dezelfde kar te zien is als de in plastic zakjes hangende goudvissen. Ik ben nog niet helemaal ingeburgerd want ik voel de neiging heel sterk om daar tegen te protesteren. Net als jaren geleden toen een chauffeur van de bus waarin we reden een paar plastic zakjes met goudvissen de hele dag achter de voorruit van zijn bus had liggen. Mond houden Alita. Pas je maar aan want er valt toch niets aan te veranderen.  Het levert leuke foto's op, al liggen of hangen de zakjes niet in mijn gezichtsveld als onbedoelde fotomomenten.

Ik had een strategisch punt gevonden waar ik koffie, lekker, gezelschap, dank je wel Komang, en een geweldige uitkijk had op het gezelschap dat rond negen uur aangelopen kwam. Ik kon tientallen handen schudden van de mensen die me nog niet hadden ontmoet en ook nog leuke foto's maken. Ik was blij dat ik me verslapen had. Voelde me prima in korte broek en t-shirt en was er niet treurig om dat ik niet tussen al die mensen een uur in de kleermakerszit op het strand hoefde te zitten bidden.

Lunch is afgesproken met Komang bij warung Koming. Ik ga nog even snel douchen en een fruitsalade halen. Het is alweer gewoon dat ik als een soort etalagemodelletje vooraan ga zitten om klanten te trekken. Ook deze keer lukt het weer. Een koppeltje uit Rusland of omstreken vraagt me hoe het eten is en is al snel overtuigd om het ook te proberen. Komang is degene die me wil trakteren en ik weet niet of hij de korting voor klantenwerving ook heeft gekregen.

Nu over naar het verhaal bij de titel van dit stukje. Degenen die niet in plaatjes kunnen lezen raad ik aan om de fotobijlage 2017 Nyepi en meer deel 3 erbij te pakken. Niet voor vegetariers denk ik zo.

Steven en Lene zitten in hotel Rini, vlak bij het hotel waar ik sinds gisteren naartoe ben verhuisd, Villa Jaya. Om drie uur sta ik bij ze voor de poort en lopen gezamenlijk naar het huis van Adek. Van verre zie ik de walmen al tussen de struiken door. De varkens die geofferd worden zijn een paar uur eerder aan hun einde gekomen, van het haar ontdaan, en al aan een super saté prikker geregen. Nee, geen appeltje in de bek maar een stok die er van achter ingaat en er door de bek uitkomt. Je zult maar God zijn en door middel van varkens aan het spit offers ontvangen.

De veestapel van Adeks familie is aardig uitgedund. Maar liefst drie varkens hebben het leven gelaten. En ten minste 1 kip. De eenden scharrelen nog rustig rond zonder zich iets aan te trekken van alle drukte. Zij weten zich veilig. Ik zal eens gaan navragen hoe het komt dat eenden nooit de klos zijn. Alhoewel nooit? Ik heb het even nagevraagd en het blijkt dat eenden alleen de klos zijn als er een nieuwe tempel klaar is en daar geofferd moet worden. Ergens in een van mijn albums is er nog een foto bedenk ik me waarop een paar kinderen voor de tempel met een (nog levende) eend aan het sollen zijn.

Als er na een uurtje grillen van de varkens een man verschijnt die duidelijk op zoek is naar die ene zwarte kip laat ik me weer eens van mijn domme blonde kant zien, Omdat hij een mand bij zich heeft waarin je ook de hanen langs de kant van de weg ziet staan ben ik in de veronderstelling dat hij een voorbijganger is op zoek naar "kip te koop". Ik heb de man nooit zien rondhangen bij de familie. Het valt nog niet mee die ene kip te pakken te krijgen. Hij probeert de kip met voer te lokken maar de eenden zijn sneller en kapen het voor elke keer weg voordat de kip op een meter genaderd is. Dat is nog een een leuke show, recht voor mijn neus. Het moment komt dichterbij dat de man het opgeeft. Ik ben (niet zichtbaar voor het publiek) blij voor de kip. Hij heeft zich een hartverzakking gelopen om aan de mand te ontsnappen. Dan besluiten de jonge jongens hun snelheid in de strijd te gooien en laten de varkens even voor wat ze zijn. Er wordt een ware klopjacht gehouden en de kip verliest de strijd alsnog. De vreemde man krijgt de kip in zijn handen gedrukt en de jongen grillen verder aan de varkens. En voordat ik het kan bedenken haalt hij een groot mes tevoorschijn en worden kop en romp(je) van de kip gescheiden. Ik kan niet langer kijken. Als de veren in de rondte vliegen en de kip aan zijn eigen formaat satéprikker wordt geregen, buik vol met groenten gepropt, besluit ik even op de bank voor het huis van Adek te gaan hangen. Hoeveel dierenleed kan ik nog aan voordat ik ook vegatarier word?

Voor nu, voor allen een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen,

een dikke kussss

Alita