Met een "beetje" vertraging

Goedemorgen allemaal,

Dan is er het opruimen en de was en de boodschappen en om vijf uur is het vandaag voor mij al ochtend... De dag erna, ik zou hem zo graag overslaan. De laatste ochtend in Legian vloog om. Koffers gepakt, de koffer van Adek en Suci weer gevuld met de spullen die ik niet mee terug wil nemen. We laten ons naar het vliegveld brengen door Adek. In zijn auto passen de koffers mooi op een rijtje achterin. Toch beter dan een blauwe luchthaven taxi met een kofferbak waar je nauwelijks 1 koffer in kwijt kunt. Het inchecken gaat vlotjes en na het betalen van de vertrekpremie van Irp 200.000 per persoon worden we door de douane geleid. Nog anderhalf uur te gaan tot we mogen gaan boarden. Even snel iets eten. Het vliegtuigeten zal wel niet zo best zijn of ze moeten sinds we twee en halve week geleden aankwamen een chefkok van een iets groter kaliber hebben aangenomen. Beter met een gevulde maag het vliegtuig in dan. We vertrekken op tijd en zelfs de stoelen die ik in Nederland al gereserveerd had voor Guust zijn lange benen blijken nog beschikbaar te zijn. Je weet maar nooit hier. Op naar Kuala Lumpur voor de pauze van vier uur. Die uiteindelijk bijna 6,5 uur blijken te worden. Een technisch probleem dat beter nog anderhalf uur langer had geduurd want dan hadden we nog iets van onze ticketprijs terug kunnen krijgen. Nu waren ze bij Malaysian Airlines niet te beroerd om ons een consumptie bon te geven om het leed te verzachten. We zaten al bij de gate toen we in de gaten kregen dat de ruimte leeg begon te lopen en er passagiers weer buiten de poortjes aan het wandelen waren. Ze zijn wel zo vriendelijk om consumptiebonnen te geven maar er zal nou eens niemand actief de wachtenden benaderen om de situatie uit te leggen. Er werd zelfs niets omgeroepen over de vertraging. Maar goed, even navragen hielp. In plaats van om 5 voor middernacht zouden we om 10 over 2 gaan vertrekken. En in de twee uur daartussen hebben we een keuze moeten maken tussen Delifrance, Noodles of BurgerKing om de consumptiebonnen in te ruilen. Dat de keuze op de laatste is gevallen was alleen omdat de andere twee te ver waren om te lopen. De vermoeidheid slaat genadeloos toe en de e-readers hebben letters die dansen. Opgekruld in een stoel weet ik toch nog even te slapen. Het bord dat heel prominent in het zicht hangt en vermeldt dat de stoelen voor het comfort zijn en niet om in te slapen wordt door alle bankhangers genegeerd. Iedereen is in diepe rust. Als we dan uiteindelijk weer bij de gate zijn blijkt dat het toch nog tien voor half drie is voordat we het luchtruim mogen kiezen. Geen zin meer in eten, geen zin om te lezen en zelfs geen zin in een film. We slapen het grootste deel van de reis. Het ontbijt dat om zeven uur (nederlandse tijd) wordt geserveerd maakt ons wederom niet echt gelukkig. Croissantjes van het formaat waar muizen hun maag niet eens mee kunnen vullen, één per persoon, en een keuze uit een soort omelet met witte bonen in tomatensaus en een langwerpig voorwerp dat ze worst noemen of rijst met gezouten visjes. Guust kiest het eerste en ik het tweede. Dat maakt me dan nog een beetje blij. Uiteindelijk landden we om kwart voor tien op Schiphol. Eén wiel is van de grootste koffer afgebroken. Misschien dat we hiervoor nog een vergoeding kunnen krijgen maar dan moeten we wel van een reparateur een brief kunnen overleggen dat de koffer niet hersteld kan worden. Weet iemand toevallig een kofferreparateur in Nederland die bereid is zo'n brief te maken? De auto staat nog op de parking bij het A4 hotel bij Schiphol en hij start in één keer. Er gaat nog iets goed op de terugweg.

Drie uur later, na een korte stop bij Meerkerk waar het AC restaurant tegenwoordig Tulip Inn heet, zijn we thuis. Het is koud in huis. Alle was gesorteerd, de koffers uitgepakt en alle reisbenodigdheden, of liever gezegd, de reisonnodigheden zijn opgeruimd. We neemt er nou in hemelsnaam een Nintendo waar al jaren niet naar is gekeken mee op vakantie? Juist, Guust. Er is niet veel veranderd sinds we weg zijn. Behalve dan bij de buren, aan weerszijden van ons huis, die allebei hun woning hebben verkocht. De zon schijnt en de was kan buiten drogen. Denk ik. Want dat de zon schijnt maakt nog niet dat de temperatuur goed genoeg is voor deze vakantiegangers.

Het is vrijdag en Guust zit gelijk weer in zijn ritme. Frietdag. En dat ik geen rijst eet is puur omdat ik te lui ben om te koken. Er liggen nog Turkse pizza's in de vriezer. Toch nog een beetje buitenland. Rond half negen meldt Guust dat hij geen "zittend gat" meer heeft, hetgeen zoveel betekent als dat hij maar naar bed gaat. Ik ben al over mijn ergste vermoeidheid heen en laat Iris nog even uit. Iris die na drie weken verkering met verschillende honden heel blij is om thuis te zijn.

Als ik om vijf uur klaar wakker ben en mijn agenda gaat ratelen besluit ik maar gewoon het ritme van Bali aan te houden. Opstaan en genieten van de vroege ochtend. De zonsopgang is hier ook mooi om te zien. En dat het wasgoed niet wil drogen, dat neem ik dan maar voor lief.

De vakantie is voorbij, de foto's laten niet zien wat het gevoel was op Bali maar ik hoop dat jullie door mijn verhalen toch een beetje hebben kunnen meegenieten. Ik zal zo nog wat foto's toevoegen aan mijn verslag (zie onder het tabblad foto's oktober). Er zijn nog duizend dingen die ik zou willen en kunnen delen..... ze moeten maar wachten tot de volgende keer. Ik hoop dat ik in mei 2015 jullie correspondent weer mag zijn.

Voor iedereen een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen... een dikke KUSSSSS

Alita