Uit het boekje

Hallo lieve allemaal,

Het is nu zaterdag 23 januari en ik ben alweer drie dagen thuis. De was is gedaan, ik doe weer gewoon boodschappen bij de Lidle en ik laat de hond weer uit. Kortom, de korte maar heftige vakantie is voorbij. De hoogste tijd om me aan mijn belofte te houden en met mijn opschrijfboekje als geheugensteuntje nog wat vakantiegevoelens te delen.

Ik maak er maar een "wistjedatlijstje" van. De volgorde doet er nu ook niet meer zoveel toe.

* Op het eiland Jeju rijden bijna alleen maar witte auto's. En dan zijn de meeste witte auto's ook nog huurauto's. Je kunt hier een huurauto herkennen aan het nummerbord. Er staat bij alle huurauto's een teken tussen de cijfers dat alleen gebruikt wordt voor de huurauto's. Toen Roel en ik op een gegeven moment op een parkeerplaats aankwamen was het wel een vreemd gezicht. Alsof je onuitgenodigd op een trouwerij aan komt zetten.

* De stoplichten hangen hier horizontaal in plaats van, zoals bij ons, verticaal. Dat vind ik wel een handige zet want zo vangen de aan de elektriciteitskabels opgehangen lichten minder wind en kunnen er hoger beladen vrachtwagens onderdoor. En moet je er onverhoopt een licht bij moeten plaatsen bijvoorbeeld voor afslaand verkeer, nou dan hang je er gewoon nog een stoplicht naast.

* Heb je zin in een noodle-soepje op het vliegveld? Bij bijna alle winkeltjes verkopen ze de droge noodles met kruiden in een kartonnen beker. Je krijgt er chopsticks bij en heet water komt uit het kraantje naast het koud (drink) water kraantje. Gewoon gratis. Handjes wassen kan in de overal aanwezige toiletten die brandschoon zijn en waar je ook niet voor hoeft te betalen. Bij elke wc die ik bezocht heb is ook toiletpapier aanwezig.

* Om maar even op de toiletten door te borduren, ook langs de wandelroutes die hier op het eiland in overvloed te vinden zijn, zijn toiletten te vinden. Ook schoon. Je vindt hier bijna geen zwerfafval en als dat er dan al ligt is het aan de kust, tussen de basaltblokken. Weggewaaide stukken piepschuim en een paar plastic flessen. Niet te vergelijken met de rest van Azië dat ik tot nog toe heb gezien.

* Wil je op de fiets over het eiland? Ook dat is goed te doen. Fietsroutes zijn door de kleur van het wegdek te onderscheiden van de gewone wegen. En krijg je onverhoopt een lekke band? Ga dan op zoek naar een telefooncel. Die zijn hier nog volop te vinden ondanks dat 96% van de bevolking met een moderne smartphone rondloopt. Niet dat je dan moet bellen maar in een groot aantal telefooncellen staat een fietspomp. Nee, niet aan de vloer verankerd maar gewoon los. En die worden niet "verplaatst" na gebruik. Dat doen Koreanen nu eenmaal niet.

* Hoe ziet een gemiddelde Koreaan eruit? Ongeacht leeftijd. Sportschoenen of stevige wandelschoenen. Vrouwen met moderne lange laarzen heb ik niet gezien. Een lange broek die heel veel weg heeft van een oversized paardrijbroek voor de wandelaars. Joggingbroek, en soms ook spijkerbroeken. Donsjas, ook soms lange donsjassen gezien, in een gezellige felle kleur voor de dames (daar was ik wel een beetje jaloers op) en stemmig zwart of blauw voor de heren en een rugzakje. Ook de niet-wandelaars. Dames en heren. Heb geen vrouw met een handtas zien lopen. En bijna iedereen met zijn mobieltje in de hand.

* Over de mobiele telefoon valt ook nog wel wat te vertellen. Vooral in relatie met het openbaar vervoer. De bussen hebben hier allemaal zo'n apparaat waarmee je kunt in- en uitchecken. Dat kan met een soort ov chipkaart maar ook met je mobiele telefoon. Bij de halte waar je instapt scan je de QR code (dat zwart-witte kunstwerkje dat je hier ook ziet op producten). Vervolgens geef je in je telefoon de halte aan waar je wilt uitstappen en door je telefoon voor het scanapparaat te houden worden de kosten betaald. Je kunt ook nog gewoon met cashgeld afrekenen. Vertel de halte aan de chauffeur, gooi je geld in een soort spaargleuf van de box die bij de chauffeur staat en pak je wisselgeld onderuit het apparaat.  Nee, kaartje krijg je niet. De chauffeur controleert ook niet of je uitstapt op de plaats die je had aangegeven. De Koreanen vertrouwen elkaar volledig. Bejaarden met een smartphone horen hierdoor ook gewoon in het straatbeeld.

* Uit eten gaan is een belevenis op zich. Vooral als je, zoals ik, terecht komt in een plaatselijk eethuisje waar geen engelse vertaling op het menu te vinden is en je een keuze maakt op basis van plaatjes. Ik koos voor iets dat leek op soep met veel spaghetti slierten en groenten. Eerst kwam er een karaf water op tafel. Dat is hier heel gewoon, hoef je niet om te vragen en ook niet voor te betalen. Bestek bestaat standaard uit een lepel en een paar chopsticks. Geen vork en geen mes te bekennen voor de gasten. En dan komen de gerechten op tafel. De soep kwam ook, later, maar eerst schaaltjes met gefermenteerde kool, zeewier, fruit in chilisaus en nog zo het een en ander. En dan de soep. Een kom zo vol dat je er makkelijk met vier man van kunt eten. Met die stokjes in de ene hand haal je dan de groenten en vis eruit en met de lepel in de andere eet je de bouillon. Heb ik niet zelf bedacht hoor maar afgekeken ;-)

* Thuisbezorgd.kr is een mooie variant op onze pizza bezorgservice. Je belt met de zaak die dit verzorgt en binnen een half uur staat er een verkleumde koerier op de stoep die uit zijn piepschuimen bak gloeiend hete soep tovert. Keurig afgedekt in een echt bord. Op de laatste dag kreeg ik het ook nog een keer bezorgd maar dan nog met een flesje wodka erbij en een schaal met gepaneerde en gefrituurde biefstukreepjes met een zoete dipsaus. Wat je niet op kunt laat je liggen en je zet de borden buiten de deur. De koerier komt dat dan een paar uur (soms een dag) later weer ophalen. Wat je in een restaurant niet op kunt wordt standaard voor je ingepakt om mee naar huis te nemen.

Nu ik dit bericht plaats zit ik alweer in Bali. Ik realiseer me dat ik paar krantjes achterloop. Gelukkig zijn dit soort kranten tijdloos dus veel leesplezier met deze oude krant. Ik ga nu verder met de eerste Bali krant :-)

Veel liefs, een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen, een dikke kussss

Alita