Droog zwemmen ?!

Hallo lieve allemaal,

En aan het eind van de dag konden we dan toch lekker droog zwemmen.... Een uitspraak van Marleen. Ik leerde gisteren tijdens de lunch Marleen kennen. Een net afgestudeerde reislustige Groningse die nu een paar dagen op Bali is na een week of vier op Java te hebben rondgereisd. Dat ze in Lovina terecht is gekomen was toevallig omdat er een andere weg volledig was afgesloten en dit dan een logische andere bestemming leek te zijn. We hebben gisteren heerlijk samen gegeten en voor vandaag heb ik haar uitgenodigd om mee te gaan naar Pancasari. Missie in Pancasari was om op SD3 (een van de lagere scholen) het meisje Augustina, roepnaam Tina, te gaan vinden. We mogen haar gaan vertellen dat ze vanaf nu een sponsor heeft in Nederland die garant zal staan voor haar schoolgeld. Namens de Stichting Scholingsproject Bali mag ik dan vandaag voor Sinterklaas en Kerstvrouw gaan spelen. Ik heb ook nog bergen pennen en potloden en markeerstiften mee die gedoneerd zijn zodat ook de rest van de school kan mee profiteren van het bezoek van Sinterklaas. Marie-An, mijn buurvrouw is de sponsor voor dit meisje geworden en heeft me een foto van zichzelf meegegeven zodat er ook een gezicht bij het geld past. Een gezicht dat een gezin nu een kans op een beetje betere toekomst kan geven. Met Adek, Suci, de kleine Alita en Marleen vormen we een bont gezelschap dat uiteindelijk bij de school aankomt. Gelukkig zijn de kinderen nog allemaal in de klassen en met hulp van het hoofd van de school is Tina snel gevonden. Het gezichtje van dit meisje was met geen pen te beschrijven. Ik begin er dus ook maar niet aan. Zal zo even kijken of ik nog wat foto's kan uploaden. Zo ben je een van de vele kinderen en zo ben je door de komst van een paar vreemden ineens het meest belangrijke meisje van de hele school. Ik mocht van sponsorbuurvrouw Marie-An ook nog wat geld of spulletjes overhandigen buitenom het schoolgeld maar dat leek me niet slim om dat ook op school te doen. We mochten Tina om kwart over twaalf wel van school komen halen zei de juffrouw dus zo gezegd zo gedaan. Even naar Bedugul om de markt over te gaan en koffie te drinken en vervolgens terug naar de school om Tina in de auto mee te nemen en thuis af te leveren. Wat een vertrouwen hebben de mensen hier nog. Stel je toch voor dat je in nederland op school een kind komt halen dat je helemaal niet kent en dat het schoolhoofd het de gewoonste zaak van de wereld vindt dat een kind meegenomen wordt... We rijden met Tina over niet veel meer dan een karrespoor naar haar huis waar vader en moeder ook met grote verbazing staan te kijken als hun dochtertje uit de auto stapt. Adek kan gelukkig de vertaling voor zijn rekening nemen van het hele verhaal. Intens dankbaar zijn de mensen. Als ik dan ook nog eens met 400.000 roepia (ongeveer 25 euro) over de tafel kom is de stilte te snijden. Een half maandloon in een keer op tafel, gegeven door een vreemde mevrouw. De mevrouw van de foto....Marie-An.  In de verte onweert het behoorlijk, dikke druppels vallen op het karrespoor. Om nooit te vergeten. We rijden na een half uurtje weer weg, het gezin met grote glimlachen op de gezichten blijft zwaaien.

Het grote meer met de watertempel is in nevels gehuld en de regen klettert naar beneden. Terug naar Lovina dan maar. Maar eerst nog even bij een stalletje langs de weg met vier volwassenen en een kind eten voor in totaal EUR 2,50. Een bijzondere dag.

Als we terug zijn in Lovina is het droog. We hebben nog mango's en het zwembad lacht naar Marleen en mij. Ze zegt: " kunnen we toch nog lekker even droog zwemmen".  Hangend aan de zwembadrand eten we de mango's die door het personeel van het hotel voor ons zijn klaargemaakt. Pas als we allebei helemaal gerimpeld zijn is het tijd om te gaan douchen en omkleden. Op de tafel voor mijn kamer ligt ook nog een tros bananen die we onderweg gekocht hebben. Rare gewoonte toch van ons Nederlanders om meer te kopen dan we op kunnen. Weer iets om uit te delen. Morgen weer terug naar de aapjes langs de weg? Die ene die een aanrijding door een auto wel heeft overleefd maar nu twee pootjes mist en een bloederig stompje heeft overgehouden kan vast nog wel een paar banaantjes gebruiken.

Ja, een heftig dagje.

Verkeerde snoertje meegenomen zie ik; foto's morgen dan maar uploaden. Komt eraan dus.

Voor nu voor iedereen een knuffel en voor degenen die het op prijs stellen..... een dikke kussss

Alita