Ook met een kapot vleugeltje

Hallo lieve allemaal,

Nog twee nachtjes in Nederland en dan is het weer tijd om te reizen. Het was nog even heel spannend of het wel zou gaan lukken. Mijn rechter onderarm is gebroken en ik heb twee weken in spanning gezeten of de breuk wel goed zou genezen. Als het verschoven zou zijn had ik vandaag een afspraak in het ziekenhuis gehad om alles op zijn plek te schroeven. Gelukkig vertelde de arts me gisteren dat het er prima uitziet. Ik mag dus op pad. En met een koffer op vier wielen kom ik er vast wel. Heb de helft van wat er gepakt was er weer uit gehaald omdat het anders niet te doen is om op Schiphol te komen. De spoorwegen hebben de rechtstreekse verbinding naar Schiphol geschrapt en daar ben ik niet blij mee.

Het is inmiddels al weer drie dagen later. Ik zit inmiddels in Sanur na een reis van 24 uur. Het is hier midden in de nacht en ik heb last van jetlag. Nou ja last? Eigenlijk valt dat best wel mee hoor. Ik ben gewoon om half twee wakker geworden en dat is het dan wel. Heb nog een uur geprobeerd schapen te vinden om te tellen maar die zijn denk ik ook met vakantie. 

Wat een bagger reis heb ik achter de rug met de NS zeg. Netjes op tijd in de trein gezet door Guust en dan bij Roosendaal te horen krijgen dat ik niet naar Schiphol kan via Leiden of Rotterdam .... Overstappen dus op de trein naar Breda. Daar overstappen naar Den Bosch en dan een half uur later dan gepland aankomen op Schiphol, Ik had het helemaal gehad. Ik weet dat Zeeuws Vlaanderen een uithoek is maar om dan via Den Bosch naar Schiphol te moeten is zo niet leuk.

Ik was natuurlijk niet de enige die hals over kop van trein moest wisselen. Volgens mij ging half Nederland naar Schiphol en dat heeft dan als gevolg dat je met een enorme groep mensen met koffers in een noodvaart in de trein moet klimmen want de overstaptijd was en bleef maar drie minuten op Breda. Dan is zo'n gebroken arm wel een bijzondere handicap waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt: ik kon in elk geval zitten. 

Eenmaal op Schiphol liep alles op rolletjes. Grote pluim voor Garuda die me een plek aan het raam rechts kon geven zodat er geen leuning aan de rechterkant gedeeld hoefde te worden en ook de stoel links naast me vrij had gehouden. Ik kon slapen!! Jakarta heeft de luchthaven, net als Denpasar, grondig gemoderniseerd. Moest in anderhalf uur overstappen en daarvoor een kilometertje of twee wandelen na de douane. Wel lekker hoor even de benen strekken. 

Aankomst in Denpasar als vanouds op tijd en mijn taxichauffeur die ik op mijn vorige reis had ontmoet (die van de luierdonatie) stond me keurig op te wachten. Hij had op 1 passagier gerekend maar kreeg er 3. Er waren twee dames die ook vervoer naar Sanur nodig hadden en ze wilden best meerijden. Heb de chauffeur op deze manier blij kunnen maken met 300.000 in plaats van de afgesproken 150.000. Hij dubbel salaris en wij goedkoper uit dan we hadden gepland. De lieverd voelde zich zelfs een beetje bezwaard. We hadden toch 150.000 afgesproken? En twee extra passagiers was geen extra moeite voor hem. Toen ik hem ook nog een cadeautje voor zijn dochtertje gaf was de verbijstering compleet. Volgende week mag hij me nog een keer gaan rijden. Heerlijk gezinnetje is het. Kreeg nog een prachtige foto van zijn dochtertje met haar cadeautje: een zilveren ketting met een hangertje in de vorm met een klompje in delfts blauw geschilderd. Hoe Hollands ben ik nog?

Morgen komt Adek naar Sanur en halen we Sigrid en Arthur van het vliegveld. Lovina mag zich klaar maken. De familie Van der Aa met aanhang is er weer. Klaar om Indo te worden.

Voor iedereen nu veel liefs, een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen...... een dikke kus.

Alita 

Ik zie dat het inmiddels half vier is. Over twee uur begint de dag alweer hier.