Met special assistance gaat alles beter

Hallo lieve allemaal,

Het is inmiddels kwart over negen ´s morgens in Lovina. We zijn geland. Letterlijk en figuurlijk. Wat een bijzondere reis hebben we achter de rug. Het zou inmiddels bekend moeten zijn na zoveel reizen en toch is het weer verrassend wat er allemaal op je afkomt als het dan eindelijk D-day is. Wat deze reis anders maakt was al vanaf de eerste momenten duidelijk. Guust heeft "special assistance" nodig, en ook Huib, die van Yvonne, maakt een groot deel van de reis vanuit een rolstoel mee. En dan is het heerlijk om in een goed geoliede machine terecht te komen. Ondanks alle berichten over Schiphol, niet allemaal positief, moet er in deze krant een grote pluim worden gegeven aan alle medewerkers op Schiphol die zo goed zorgden voor onze mannelijke medereizigers. 

Guust en ik vliegen bussiness class. Ook zo'n eerste keer moment. Je ontdekt waaraan je de lounge van Singapore Airlines kunt herkennen: hier staan op alle tafels schemerlampen en bij alle lampen staan de lampekappen scheef. Niet een beetje, per ongeluk, maar echt in hoeken van 45 graden. Dat was dan ook wel het meest bijzondere van deze lounge. Er was geen champagne, er waren geen eieren en de croissantjes lagen in een zielig verkreukeld hoopje te wachten op iemand die het nuttigen aandurfde. Guust is de reis begonnen met American pancakes. Huib en Yvonne mochten niet mee naar binnen, ook niet als introducée. De lounge was te vol. En naar later bleek heb ik nog niet de juiste status met mijn Krisflyer member card. Nog een paar keer extra vliegen. Punten sparen.

Huib heeft het eerste deel van de reis niet geslapen. Ik wel, languit met twee kussens en een echt dekbed. De film Turbo, animatiefilm over een slak met aspiraties om een keer de Indi 500 te winnen, was het kijken waard. Het tweede deel van de reis van Singapore naar Denpasar heb ik mijn stoel afgestaan aan Huib. Zo kon hij toch nog een paar uur slapen. Aankomst in Denpasar was super snel. We waren binnen drie kwartier buiten. Met koffers. Gelukkig geen controle dus ik heb mijn 80? hoorapparaten veilig over de grens weten te krijgen. Adek stond ons zoals gewoonlijk netjes op te wachten om naar Lovina te gaan. Ik spring gelijk in mijn ritme. Nog wat te eten gehaald en daarna lekker slapen. Guust moest nog een tabletje innemen rond 10 uur. Hij sliep al vanaf 7 uur. Een flinke kneep in zijn arm en zijn mond ging open. Gauw dat tabletje naar binnen geschoven toen hij au wilde zeggen. Maar dat is niet helemaal tot hem doorgedrongen. Misschien later vandaag als zijn arm blauw wordt van het knijpen.

Yvonne en Guust hebben het zwembad zojuist ingewijd. Nu is het mijn tijd. Morgen komen er vast nog meer herinneringen boven. Ik houd jullie op de hoogte. Voor iedereen een dikke knuffel en, voor degenen die het op prijs stellen, een dikke KUSSSSS

Alita