zomaar weer een dagje in Lovina

Hallo lieve allemaal,

Tijd voor een update vanuit Lovina. De dagen vliegen voorbij hier. Zo ontmoette ik gisteren, of is het alweer eergisteren, een meisje op het strand met een bijzonder verhaal dat ik jullie niet wil onthouden. Ze is een jaar of twintig en ze vertelde me dat ze voor een paar dagen terug was in Lovina om haar ouders te bezoeken. Die wonen nu in het dorp, verder van de zee verwijderd, maar dat is nog maar sinds een paar jaar. Daarvoor woonde het gezin in het vissersdorpje direct naast het strand. Het vissersdorpje dat een paar jaar geleden voor een groot deel verwoest is door extreem hoge golven. Er was ook niet veel voor nodig om het dorpje te verwoesten want het bestond voor 90% uit golfplaten hutjes zonder elektriciteit en sanitaire voorzieningen. Daar bracht zij haar jeugd door. Ze is de jongste uit het gezin en ook het zorgenkindje. Heel veel ziek en in haar kinderjaren en ze belande zelfs een aantal keren in het ziekenhuis. Een behoorlijke aanslag op het gezin want toen bestond er nog geen overheidsbemoeienis met arme mensen. Tegenwoordig kunnen de echt arme gezinnen een soort "armoedebewijs" krijgen waarmee ze gratis in het ziekenhuis kunnen verblijven en "alleen maar" de medicijnen zelf moeten betalen. Een verre van zorgeloze jeugd dus. In het ziekenhuis begon haar droom. Ze wil arts worden. En dan niet zomaar arts maar eentje die vooral voor de allerarmsten werkt. Ja, een droom net als vele andere. Doordat het dorpje verwoest raakte en de toeristen daar wel heel erg mee begaan waren kwam het gezin in contact met een sponsor uit Nederland. Die hielp het gezin met de nieuwe huisvesting en betaalde ook voor de talloze keren dat er medicijnen gekocht moesten worden tijdens de gratis ziekenhuisopnames. De jongedame heeft haar kansen gepakt. Ze studeerde zich verloren en wist na de middelbare school toegang te krijgen tot de verpleegstersopleiding. Steeds als beste van de klas. En nu werkt ze dag en nacht in Denpasar om haar droom waar te maken. Ze gaat binnenkort naar de universiteit om te beginnen met haar studie medicijnen. De sponsor springt nog steeds bij, gelukkig. Maar niet voor alle kosten. Die betaalt ze zelf door van vier uur 's middags tot vier uur 's nachts in een bar te werken. Dan slaapt ze een paar uur om vervolgens van 09.00 tot 13.00 naar school te gaan. Even een paar uur slaap en weer aan het werk. Ze maakt zelfs, tegen betaling, het huiswerk van studiegenoten. Die niet zo slim zijn om te beseffen dat het niet helpt om een ander je huiswerk te laten maken. En dit alles vertelde ze me met een bescheidenheid waar menigeen een voorbeeld aan kan nemen. Petje af voor deze dame !!

Ik ga vandaag of morgen op de lagere school langs om te kijken of er nog kinderen zijn die geselecteerd kunnen worden om ook een sponsor uit Nederland te krijgen. Dit doe ik namens de stichting scholingsproject op Bali (http://www.scholingsprojectbali.nl). Alle hulp is welkom en als ik de ontmoeting met deze bijzondere jonge vrouw nog eens voor de geest haal denk ik dat we zo goed bezig zijn.

Voor nu wens ik iedereen een heel fijne dag, een dikke knuffel, en voor degenen die het op prijs stellen, een dikke kusssss

Alita

@ Robert, ik ga zaterdag naar Denpasar om handdoeken, douchekoppen en wcbrillen te gaan halen. Zaterdag komen ze ook wifi installeren in het huis.

@ Hennie, ik heb Putra inmiddels gesproken en we gaan vandaag of morgen naar de school van Ayu om een kostenplaatje te bespreken. Iedereen mist je hier enorm en wenst je van harte beterschap. Gauw terugkomen is de boodschap :-)