Ambon in zicht !

Hallo lieve allemaal,

Toch nog maar even schrijven voor het slapen gaan. Terug in de tijd naar vorige week maandag. Om negen uur staan Adek en ik bij de bushalte. Die er niet is maar wel de plek is waar de bus ons moet komen ophalen om naar de luchthaven te gaan. We worden op tijd opgehaald door een shuttlebusje dat ons vervolgens bij de terminal afzet waar de echte bus staat te wachten. Niet wat je noemt een comfortabele bus. De stoelen zijn hard, met gaten en kuilen in de bekleding die maken dat je de volle vier uur die de reis duurt van de ene bil op de andere wilt zitten. En als je dan wanhopig na zoveel onverwachte training van de bilspieren eens naar beneden zit te staren zie je door de gaten in de bus het wegdek onder je voorbij razen. Het Flintstone gevoel komt naar boven. In Kuta stappen we na vier uur uit de bus en we besluiten nog maar even een poosje te relaxen voordat we naar het vliegveld moeten. Vlakbij de post van reddingsbrigade weten we voor 10000 roepia per persoon een stoeltje te huren en we bestellen een drankje. Dat is niet in de prijs van de stoelhuur inbegrepen. En eigenlijk is het stoeltje die prijs ook al niet waard. De dag is nu al vermoeiend en we zijn gelukkig nog onkundig van de uren die nog zullen volgen. Om zeven uur 's avonds staat de vlucht gepland en we zijn ruim op tijd om in te checken. Gelukkig maar want Adek staat zo stijf als een plank van alle stress, vraagt wel tien keer in 5 minuten of we toch wel bij de goede gate staan. Natuurlijk staan we bij de goede gate alleen zou Indonesie niet zijn zoals het is en verandert het gatenummer ongeveer een half uur voor boarding. Adek heeft ook nog een klein communicatieprobleem met de kraan boven de wastafel in het herentoilet maar door tussenkomst van een iets meer ervaren reiziger heeft hij geleerd wat een kraan met sensor is. Eerst dus naar Surabaya vliegen, anderhalf uur wachten, dan naar Makassar (het voormalige Ujang Pandang op Sulawesi) dan weer een tijd wachten en dan nog anderhalf uur naar Ambon. Drie hazenslaapjes verder landen we vroeg in de morgen op Ambon. We zijn behoorlijk gaar en nemen de eerste de beste chauffeur met een vlotte babbel aan om ons naar een hotel te brengen. Onze eisen: niet te duur, goede bedden en schoon sanitair. Hoe moeilijk is dat nou. We worden afgezet bij een hotel dat de naam wel draagt maar de eer niet verdient. De wasbakkraan werkt niet, ook de mandi kraan werkt niet en de stortbak van het toilet vult zich ook niet. De bedden liggen goed maar de lakens kunnen misschien nog 1 wasbeurt aan voordat ze uit elkaar zullen vallen. Als dan ook nog blijkt dat er heel veel stalletjes aan de straat staan met namen als mama meny, mama sarya, mama ting, mama ellen, mama nona en ga zo maar door en dat ze allemaal hetzelfde verkopen, fruit in zoetzure pittige saus genaamd rutjak (weet niet of het zo spelt hoor maar de spellingscontrole heb ik nog niet gevonden) dan besluiten we dat dit niet de plek is waar we willen blijven. De regen die met bakken uit de hemel komt bevestigd onze gevoelens. Terug naar Kota Ambon dan maar. Hotel Mutiara is twee keer zo duur als ons budget toelaat maar dat moet dan maar. De handdoeken zijn schoon en groot, het bed ligt heerlijk en het eten aan de overkant van de straat is uitzonderlijk goed. Ook de band die er optreedt is super en Adek en ik zijn weer helemaal happy en klaar om met de rest van het avontuur verder te gaan. We vallen als blokken in slaap.

Morgen deel 3 van ons avontuur. Mijn bed roept nu ook dat het zo eenzaam is zonder mij.....

Voor allemaal een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen..... een dikke kussss

Alita