Eilandhoppen

Hallo lieve allemaal,

En daar ben ik weer met alweer een vervolg van de grote Molukkenreis. Volgens mij zitten alle bezoekers met ingehouden adem te wachten op de rest van het avontuur want, behalve Hennie die al suf gekletst is door mijn verhalen, zie ik geen reacties meer verschijnen. Ingezonden stukjes blijven welkom hoor!

De dag na de nacht in het te dure maar wel lekkere Mutiara Hotel ontbijten we met nasi. Natuurlijk zou ik bijna zeggen want de beste manier om onder te dompelen in een nieuwe cultuur is toch de eetcultuur als eerste te volgen. We zijn snel ingepakt want we reizen met minimale bagage en dat maakt dat het ook niet zo heel ingewikkeld is om in de bemo te kruipen. Zelfs tussen de scholieren en bejaarden is er altijd nog wel een plekje voor ons. We zijn met de ojek (=brommertaxi) naar de bemo terminal gegaan. Puzzelvraagje tussendoor voor de Azië liefhebbers: hoe herken je een bemo terminal op Ambon? Die heeft twee bankjes en een televisie onder een afdakje en een gewone bushalte heeft maar één bankje. De chauffeur van de bemo rijdt als een gek en in de achteruitkijkspiegel kan ik aan zijn gezicht zien dat hij ofwel bonje met zijn vrouw heeft gehad of 's morgens geen nasi voor ontbijt heeft gekregen maar een bordje oorwurmen. Het enige voordeel van deze snelheid is dat we ruim op tijd bij de haven zijn om daar kaartjes te kopen voor de "speedboat" naar Saparua. Er kunnen maximaal 30 mensen op dit bootje en dat zou je aan de buitenkant niet zeggen. De passagiers worden niet gewogen of gemeten en ik heb nog even geteld maar er zaten er 40 op en dan met de nodige bagage. Dozen dichtgebonden met raffia waarbij ik het gewicht van de dozen op de helft van dat van en gemiddelde Molukker schat... Maar de zee was kalm, het zou maar een uurtje duren en ik ben dicht bij de uitgang van de boot blijven zitten. Mij krijgen ze niet gek hoor. Bij aankomst in Haria, de havenplaats op Saparua staat een leger ojekchauffeurs op ons te wachten. Ik spring even vooruit in de tijd om te vertellen over onze aankomst op Seram. Daar zijn w

e na Saparua naar toe gevaren met een soortgelijke speedboat en ook daar stond een leger ojekchauffeurs op ons te wachten. Jammer genoeg voor hun hadden wij en twee Nederlandse medepassagiers meer honger dan reisdrift. Toen we een heerlijk bord eten op hadden bleek dat de rugzakken van de Nederlandse medereizigers, Wendy en Peter, waren doorzocht en dat er ook in elk geval zonnebrandcreme miste. Peter is met zijn lengte al heel indrukwekkend maar met zijn boosheid groeide hij nog meer. Ze zijn naar de kapitein van de boot teruggelopen, nou ja gerend, en Peter is aan boord gesprongen om met body language duidelijk te maken dat hij niet blij was en zijn spullen terug wilde. De kapitein wist van niets, nee natuurlijk niet want hij bestuurde de speedboat, maar de twee matroosjes die de motoren in de gaten moesten houden wisten des te meer. In no time kregen ze de creme en een shirt terug dat ze nog niet eens gemist hadden. De matroosjes zijn niet gekielhaald maar het scheelde niet veel. Ze kunnen waarschijnlijk ook niet zwemmen dus, ach, de angst zat er wel goed in. Nooit meer doen jongens want dan wordt het steeds minder leuk om die kant uit te reizen. We springen nu eerst maar weer terug in de tijd om verder te vertellen over Saparua.
Een schitterend eiland met nog zoveel originele, nog niet door toeristenindustrie vergiftigde, elementen. De "stad" Saparua bestaat uit een paar straten, een markt en heel veel kerken en scholen. Ook op Ambon en Seram zie je heel veel kerken en scholen. Uit navraag bij de bevolking blijkt dat er geen gebrek is aan een scholingsproject. Hier wordt goed voor de educatie gezorgd. Als er vier huizen een dorp vormen is het vijfde huis een kerk van ongekende afmetingen en het zesde bouwwerk een school. Daarna volgen de warungs die om het kerstgevoel het hele jaar door te behouden allemaal versierd zijn met kerstballen en slingers en ook de gekleurde lampjes die bij ons na nieuwjaar weer voor een jaar in de dozen verdwijnen hangen hier het hele jaar door als reclame te flikkeren. Op de plaatsen waar straatverlichting te vinden is staat naast iedere straatlantaarn een houten kruis, ja ook met kerstlampjes. We logeren in een heel leuk hotel dat verder bezet is door bevolking van de andere eilanden die op Saparua werken. Er schijnt zelfs ergens op de Molukken nog een fabriek van Philip Morris te staan. Daar vallen geen 1200 ontslagen zoals in Bergen op Zoom. Hier is het salaris een maaltje rijst en een lekvrij onderdak. Met een beetje extra om je familie te onderhouden. We ontdekken de volgende dag het plekje Asis een oase van rust met een uitzicht over een staalblauwe zee. Dat honderd meter verder het strand zo vervuild is met plastic en ander afval en je de zee niet eens kunt bereiken is minder leuk. Voor de bevolking schijnt het niet zo belangrijk te zijn dat het strand schoon is. En de tien toeristen die er nu zijn hebben hier geen invloed op. Triest om te zien hoeveel afval er gewoon in zee beland. Ook al heeft het afval alle kleuren van de regenboog, het blijft walgelijk. Morgen vertel ik verder over mijn grote avontuur. Dus voor nu, voor iedereen een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen een dikke Kusssss.

Alita