Het ANWB koppel

Goedemorgen allemaal. 

Het ANWB koppel dat Huib en ik vorig jaar dagelijks in het vizier hadden tijdens de koffie momenten is hier nog. Vandaag voor het eerst weer gezien. Zelfde sandalen, zelfde petje. Netjes achter elkaar. Blik op de weg voor hun. Kijken niet links of rechts. Hadden ze dat wel gedaan dan hadden ze mij gezien. Aan de koffie zonder Huib.

Ik schuif na de koffie 100 meter op. Blijf wel in de schaduw. Ik zit met een paar verkopers in de gazebo (soort prieel). De boten vertrekken. Het is Paasweekend en drukker dan anders. Standaard vertrektijd is tegenwoordig 7 uur en standaard bezetting is nu 5 toeristen op de boot. Maar dat is dan ook wel de grootste verandering.  De man die naast me zit poetst met schoensmeer de houten prullaria een tintje donkerder. Aan de andere zijde bladert een verkoper door zijn "fotoboekje". Hij verkoopt tripjes naar Menjengan. Snorkelen vanaf het strand op een tropisch eiland voor de kust bij het nationale park. Als deze beduimelde foto's hierbij moeten helpen vrees ik dat hij weinig succesvol zal zijn. Maar hij lacht wel. 

Rond 9 uur besluit ik terug te wandelen voor het nasi kuning ontbijt. Uit het niets verschijnt Ketut. De verkoper van armbandjes van een redelijke kwaliteit. Hij had de opdracht mijn naam te onthouden tot 8 april. Pas dan zou ik iets kopen. Aan beide opdrachten heeft hij zich gehouden. Daarnaast had hij ook de prijs onthouden die Hans eerder had betaald toen hij armbandjes kocht. Bonus punten voor Ketut. Ik geloof geen woord van zijn aanprijzingen, blijf lachen en koop uiteindelijk 2 armbandjes. Gewoon omdat ik die mooi vind. En ze passen. Ook niet onbelangrijk. 

De man met het fotoboekje komt erbij zitten. Hij kan niets aan me kwijt. Ik ga niet naar Menjengan. Of hij iets voor me kan doen vraagt hij. Ik besluit iets te doen met karma. Geef hem 20.000 met de opdracht om stipt 11 uur 5 vers gebakken banaantjes naar villa Jaya te brengen. Die kosten 5000. Hij mag het wisselgeld houden. Daarvan kan hij dan 1 liter benzine en een maaltijd kopen. Zijn dag is ook goed. Hij laat me de foto's van zijn gezin zien en maakt een video van ons beiden. "For good luck". Ik krijg ook nog te horen dat de gemeenschap hier blij met me is. Dat is wederzijds..

Bij het hotel zit de staf op me te wachten. Chening is al op pad geweest om voor Eva te shoppen. Een umbul2, kleur rood met daarop een draak geprint. Ik vind het prima.  Kosten 60.000. (Eur 3,50) Zonder stok, dat wel. 

Umbul umbul of “staart van de draak” heten de traditionele langwerpige vlaggen die bij veel festivals en (trouw)ceremonies op Bali (Indonesië) worden gebruikt. De vlaggen zijn bijna 3 of 5 meter lang en aan het uiteinde versierd met een klein hartje van dezelfde stof. Dit is de staart van de draak.

Het is nu 10:30 uur. Tijd voor een bakje koffie, met over een half uurtje, pisang goreng.  Jam (tijd) karet (elastiek) Om even voor half twaalf komen de banaantjes. 5 stuks, bloedheet.  Ik krijg het niet op. 

Nog 1 nachtje hier en dan naar huis. Kijken of er eieren over zijn. Dan maak ik nog een beetje Pasen mee. Ik heb nog wel wat mooie recepten met eieren. Kan ik langzaam wennen weer zelf te koken. 

En pizza bestellen zoals hier gisteravond, inclusief bezorging? Nou dat moet maar wachten tot de volgende reis. Zo goed als hier eet ik ze niet in Nederland. 

Ik hoop dat al mijn lezers deze inkijk op mijn leven hier kunnen waarderen. Voor nu sampai jumpa lagi.

Dikke knuffel en, voor degenen die het op prijs stellen, een dikke KUSSSS 

Alita