Balinese wijsheid

Goedemorgen allemaal,

Het is alweer 31 maart. De tijd vliegt voorbij. Er staan vast nog heel veel mooie momenten op me te wachten hier. Ik geniet van elk moment. Van de gifgroene krekel die gisteravond mijn stoel bezet hield tot het moment dat ik zonder koffie, zonder gebakken banaan (geen verkopers op het strand) terug in mijn hotel kom om een stralende glimlach van Ayu te zien die me vraagt of ik koffie of thee wil.

Er zijn ook momenten dat ik in een diepzinnig gesprek verzeild raak met een Australisch koppel over Eco vriendelijk bouwen in Australie en de Tesla auto's. Het gebeurt me niet vaak maar ik heb uiteindelijk een uur naar de video zitten kijken die hij me doorstuurde. http://tonyseba.com/portfolio-item/clean-disruption-of-energy-transportation/

Wat een bijzondere ontmoetingen kan een mens toch hebben door meer tijd buitenshuis door te brengen en open te staan voor gesprekken. Luisteren, leren, ervaren. Ik wil wel 120 worden als het op deze manier kan.

En dan de donkere kant van het leven in een kleine gemeenschap als deze. Iemand die geen 120 wil worden. Pas net in de veertig is en vrouw en vier kinderen heeft. Hij besloot gisteren een eind aan zijn leven te maken en slaagde daar in. Een fles amoniak is geen limonade. Adek is met vliegende vaart nog naar het ziekenhuis gereden maar het mocht niet baten.  Hij stierf, iedereen in complete verbijstering achterlatend.

De speculaties zijn vanochtend op het strand alom aanwezig. Was hij ziek? Hij was 's middags nog naar de dokter geweest en had een foto moeten laten maken van zijn longen. Hij wilde niet dat zijn vrouw bij het gesprek met de dokter aanwezig zou zijn. Had hij geldzorgen? Hij had wel pas geleden zijn auto verkocht. Maar ja, zijn oudste zoon studeert aan de universiteit en kost ook bakken vol geld. We zullen het nooit weten. Hij liet geen briefje achter. Wel een gemeenschap in diepe rouw. Op 3 april zal er een kleine ceremonie worden gehouden en wordt het lichaam begraven. Om vervolgens na alle heilige dagen weer te worden opgegraven en gecremeerd. Met Galungan en Kuningan in het vooruitzicht is het niet toegestaan een grote crematie te houden. Waar ik op de 27e nog rondliep om de varkens aan het spit te zien is nu een man overleden die niet gecremeerd mag worden. Rare wereld toch.

De wijsheid van vandaag, of eigenlijk van gisteren: geef de mensen geen vis als ze honger hebben. Geef ze aas en leer ze hoe ze moeten vissen. Deze wijsheid komt niet van een toerist maar van een local.

Voor nu voor iedereen een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen,

een dikke kussss,

Alita