Shoppen met Reza en de ontdekking van een zaklamp

Hallo lieve allemaal,

Shoppen met een jongetje is zoveel anders dan shoppen met een meisje. Dat heb ik gisteren ontdekt. Gistermiddag, toen de regen nog steeds aanhield, dacht ik even dat ik voor de tweede keer de afspraak met de 7 jarige Reza zou moeten afzeggen. Het plan was om met die kleine man op de motor/scooter samen met Komang naar Singaraja te gaan. Hier doe je namelijk zo ongeveer alles op de motor. Behalve als het regent want dan kun je de gaten in de weg niet zien en dat is echt levensgevaarlijk rijden. Om vijf uur regende het nog .... en ja hoor, Komang verscheen met zijn auto. Een aan elkaar geknoopte jeep die rijd zoals alles op Bali. Gammel maar zeker. Wij konden dus Reza gaan oppikken. Op zijn paasbest gekleed, alsof hij niets nodig kan, hebben stapten zijn grootmoeder en hij achterin de auto. Grote verbaasde ogen en een onbetaalbare glimlach op zijn gezicht. Ook op het gezicht van de grootmoeder trouwens die niet veel ouder dan 45 kan zijn. De oma gaat mee omdat moeder in Denpasar werkt en maar zelden in Lovina te vinden is.

Bij Hardy's aangekomen gelijk naar de bovenste verdieping. Kinderkleding. Wat heb je nodig is de vraag. Als eerste wilde hij graag een nieuwe rugzak. En dan merk je het verschil al tussen meisjes en jongens. Waar je bij het shoppen met een meisje voorbereid bent op zeker een half uur wikken en wegen, voelen en nog eens terug naar de eerste keuze, zie je een jongen zelfverzekerd op de hemelsblauwe rugzak van zijn keuze afstappen. Alsof er niets anders is. De verleiding om rugzakken met schreeuwerige bedrukkingen ook eens te gaan bekijken voelt hij niet. Misschien toch liever een zwarte of een paarse vraag ik nog voorzichtig? Ik ben tenslotte wel van het vrouwelijk geslacht. Nee hoor. Binnen twee minuten is de keuze al duidelijk. We hebben nog geld over dus op naar de volgende keuze. Schoenen. Ook dat gaat snel. Zwarte met klittenband. Nee, niet die zwarte met een rood randje. Gewoon zwart moest het zijn. We kopen schoenen een klein beetje op de groei. Een halve maat of zo te groot. Hij moet er wel een tijdje mee kunnen doen. Dan nog twee paar sokken, zwart voor de vrijdag en de zaterdag is verplicht, en witte voor de andere dagen van de week. Op naar de kassa dan maar.

Als we terug naar de auto gaan zie ik nog een ijskraam. Twee keer vraag ik hem of hij misschien nog een ijsje wil. Twee keer hetzelfde antwoord. Nee. Beduusd door zoveel bescheidenheid leveren Komang en ik oma en Reza thuis af. Maar voordat we mogen vertrekken moeten we natuurlijk nog wel even iets drinken. Koffie, bananen en reepjes noga/chocolade worden aangevoerd. Het is een bijzondere shopping sessie geworden. Jongetjes zijn echt anders.

Komang en ik komen in de auto tot de ontdekking dat de verlichting van de jeep het heeft begeven. Beide lampen werken niet en het is aardedonker. Half uit het raampje hangend schijn ik vooruit met de zaklampfunctie van mijn telefoon. Een functie die ik thuis gelukkig al ontdekt had. Komt nu mooi van pas. De auto wordt omgeruild voor de motor en ik word bij Bintang Bali afgezet om nog even iets te gaan eten. Binnen een half uur vult het restaurant zich met welgestelde locale mensen die een kinderverjaardagsfeestje komen houden. Het wordt mij iets te druk en ik besluit maar vroeg te gaan slapen. In een andere kamer dan waar mijn spullen staan krijg ik een bed. De airco in mijn kamer is kapot en de onderdelen die nodig zijn moeten uit Denpasar komen. Morgen..... of overmorgen. Jam karet tenslotte.

Zojuist heb ik de knoop doorgehakt om de laatste dagen van mijn vakantie in het zuiden door te brengen. Op 13 april ga ik naar Sanur. Een hotel dat me voor 5 nachten 114 euro gaat kosten. Lekker budget reizen. En op een heel andere plek dan ik voorheen zat.

Gelukkig is het voorlopig nog niet zover en kan ik in Lovina nog van alles beleven. Ik houd jullie op de hoogte en wens iedereen een fijn weekend.

Een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen,

een dikke kusssss

Alita.

Oh, vergeet ik bijna nog te melden: nieuwe foto's op 2017 Nyepi en meer deel 5. De foto's van Reza spreken voor zich. De andere foto's zijn van de bouwvakkers die tussen de werkzaamheden door nog gezegend worden door de altijd aanwezige priester bij de tempel. De man komt 's morgens op een fiets aanreden om de bouwvakkers bij te staan met zijn hemelse connecties.