Een beetje rommelig.

Hallo lieve allemaal,

Een beetje rommelig verhaal misschien deze keer. Er gebeurt ook zoveel op een dag en het is niet altijd eenvoudig om alles te onthouden. Zeker niet als je hersens voelen als een zoutwaterzwembad :-) Om met het laatste bericht maar te beginnen, zeker belangrijk voor Tjeerd van het scholingsproject: Ik ben vanmorgen bij de plaatselijke lagere school geweest om een nieuw sponsorkindje te vinden. Een meisje moet het zijn en de sponsor wordt "Peter". Dit is alle info waar ik mee op pad ben gegaan. Gelukkig was Adek met me mee want het blijkt dat het hoofd van de school en ander is als degene die Tjeerd kent. Deze meneer werkt hier sinds februari en weet zo goed als niets van het sponsorproject. Ik had wel een formulier uitgeprint en na een prettig gesprek kreeg ik de toezegging dat hij morgen, maar dat kan natuurlijk ook overmorgen of maandag worden, de naam van het meisje krijg. We maken dan gelijk een afspraak met de ouders voor een foto. Tjeerd: De info stuur ik gelijk wel even via de mail door en het originele formulier volgt dan later wel per post. Ik hoop dat de sponsor nog bereikt kan worden voordat hij in Lovina is want dan kan hij gelijk kennis maken met het meisje en de ouders.

Gisteren ben ik een hele dag op biggenstrooptocht geweest. Om een uur of tien met Adek en zijn boekje met namen en adressen overal langs geweest waar op dit moment sponsorbiggen staan. Tot ver in heuvels ten noorden van Singaradja. Op plekken waar de brommer niet verder kon en wij te voet door de rijstvelden verder moesten. Huisjes van golfplaat en karton. Maar de was krijgen overal zo schoon en de vriendelijkheid komt je van verre al tegemoet. Heel intelligent heb ik staan kijken naar de leefomstandigheden. Het blijft behelpen hier maar de biggen maken het naar omstandigheden allemaal heel goed. De ene is wel wat groter dan de andere maar ja, dat hoeft niet aan de voeding te liggen natuurlijk. Bij mensen heb je ook grote en kleintjes ten slotte. Waar nodig heb ik voor Sinterklaas gespeeld en wat extra geld achter gelaten. Ik voelde me wel wat opgelaten af en toe want daar loop je dan, grote blanke vrouw met dikke camera om de nek en een bijna net zo dikke portemonnaie in de handtas. Gelukkig beschouwen de mensen me hier niet als een koloniaal met een missie. Er is zo veel oprechte dankbaarheid voor de steun die ze krijgen bij dit biggenproject. En een grote pluim voor Adek. Hij heeft een boekje aangeschaft waarin hij de hele administratie bijhoudt. Wie is de sponsor, waar staat de big, wat zijn de namen van de eigenaren/gastgezinnen, het telefoonnummer als dat er is en natuurlijk de datum dat de big is ontvangen. Ja, het gaat heel goed en er zijn veel mensen die Adek en mij al aanspreken met de vraag of ze ook een sponsorbig mogen ontvangen. Dus..... voor degenen die ook een big op Bali willen "hebben", laat het me weten!! Het eind van de dag was een opluchting. Alle gezinnen op een dag kunnen bezoeken, de douche was koud en heerlijk en 's avonds heb ik bij Adek gezellig martabak zitten eten. Onder het eten kiekeboe spelend met Alita die het allemaal zo spannend vindt. Ze lacht aan een stuk door en valt dan na het eten met Winnie de Pooh beer in haar armen in slaap.

Adek en ik zijn ook nog wezen vissen. Maar onze barmhartigheid met de gevangen vis kwam ons duur te staan. De eerste, en naar later bleek ook de laatste, vis was ongeveer dertig centimeter lang en heel levendig. Hij lag te spartelen op de bodem van de boot en we besloten hem in een plastic tasje te doen. Er lag dus een tas te spartelen en ik vond het eigenlijk wel zielig dat het visje er zolang over deed om het hiernamaals te bereiken. Ik vroeg Adek of hij hem uit zijn huidige leven kon verlossen en dat was geen probleem. Een ferme klap op de rand van de boot moest uitkomst brengen. Ware het niet dat de vis zich inmiddels een gat in de plastic tas had weten te bijten (ja, er zijn vissen met tandjes). Met de klap op de rand van de boot vond de vis ook de weg terug naar de zee. Door het gat in het tasje. Die hij wel gemaakt had maar wij nog niet gezien hadden. De rest van de tijd hebben we alleen maar gelachen en niets meer gevangen. Wel een prachtige tijd nog doorgebracht met de dolfijnen die met tientallen tegelijk om onze boot heen zwommen. Alsof ze lachten....

Wifi is inmiddels ook geinstalleerd in Rumah Lotus en het werkt prima. Voor het borduren van de handdoeken hebben we inmiddels ook iemand gevonden. Moet ik vanavond nog "even" naar toe. Ik schrijf met op zet "even" want hier duurt nooit iets "even". Je krijgt koffie of thee, zoete koekjes en tientallen vragen op je af. En binnen vijf minuten weer vertrekken is zo goed als onmogelijk. Morgen nogmaals naar Singaradja om de onderhandelingen op de school van Aju af te ronden, zondag naar de koud water bronnen, Air Sanir, ten noorden van Singaradja met alle neefjes en nichtjes van Adek en Annie verwennen met een moederdagcadeautje van Maartje. Ik heb haar alvast nieuwsgierig gemaakt. Maandag naar een dorpje hier in de buurt waar de manager van Villa Jaya me de leefomstandigheden wil laten zien in de hoop een sponsor te vinden voor een van de kinderen daar. Hij wil zo graag naar de middelbare school maar die is te ver weg om te lopen, een brommer hebben ze niet en de kosten van 8000 roepia per dag voor openbaar vervoer kan de familie niet opbrengen. Dus geen middelbare school voor deze jongen. Stel je voor, niet naar school kunnen omdat de kosten van vervoer, ongeveer 0.72 cent per dag, te hoog zijn.

Maar goed, de dagen vullen zien voorlopig toch nog steeds genoeg voor een krantje. Ik hoop dat jullie weer een beetje beeld hebben van de omstandigheden hier. Ik ga even uitbuiken na een super lunch bij de warung op het strand. Kosten? 15.000 roepia. Twee dagen openbaar vervoer :-(

Voor nu voor iedereen een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen,..... een dikke kusssss

Alita