Het bezoek aan een weeshuis

Hallo lieve allemaal, 

Ik probeer al een paar uur te starten met schrijven over mijn bezoek aan het weeshuis in Singaraja. De gedachten buitelen nog steeds als knikkers in mijn hoofd. Deze ervaring maakt me heel nederig. Zoveel liefde, respect en vooral ook creativiteit in een ervaring van een paar uur. Eerst de feiten dan maar. 

De kinderen die ik afgelopen zondag heb ontmoet wonen in een weeshuis/kosthuis in Singaraja. Het zijn deels weeskinderen, zonder ouders dus, en deels kinderen die nog wel ouders hebben. Die ouders hebben niet de middelen om hun kinderen een stabiele toekomst te geven. Geen geld voor educatie, vervoer of geen geld voor huisvesting. Onder de vlag van de Chistelijke gemeenschap is een compleet dorpje in de stad gebouwd. Slaapruimtes, keuken, eetzaal, bibliotheek, muziekruimte, moestuin, wasruimte. Een prachtige plek om op te groeien. 61 kinderen onder de vleugels van 5(!!!) sociaal werkers die 24/7 de kinderen begeleiden. En een soort mega moeder die dagelijks drie maaltijden maakt voor alle bewoners. 

De kinderen gaan naar reguliere scholen met een schoolbus heen en terug. Bekijk de foto's.

Gitta en ik zijn uitgenodigd om mee te eten. Bij Indonesische gezinnen is altijd plek voor een bordje extra aan tafel. Dat is hier niet anders. 

En is de interesse gewekt om hier een dag of wat te gast te zijn? Ook dat kan. Ook bijvoorbeeld voor vrijwilligerswerk. Er zijn slaapplaatsen voor een paar gasten. Geen airco, wel een ventilator. En niet te vinden op booking.com. 

Neem contact op met mij en ik stuur je de contact gegevens. 

We wilden niet met lege handen aankomen. Gelukkig heeft ons bezoek aan de groothandel op de heenweg de keuken voorraad wat op peil gebracht. Olie, noedels en als extraatje chocolade voor de kinderen als toetje na het eten.

Een diepe buiging voor deze organisatie en de medewerkers. Ik ben zo blij dat ik hier even mocht meeleven. 

Voor nu voor iedereen een dikke knuffel en, voor degenen die het op prijs stellen, een dikke KUSSSS 

Alita