Dood of trouwen?

Hallo allemaal, 

Het is de keuze van de Bali kalender. Of beter gezegd, de interpretatie van degene die de kalender "leest". Dit is de beste tijd om te gaan trouwen, of om gecremeerd te worden. 

Ik had gisteren een mooi gesprek met een Australische vrouw, Donna, over de Bijbel en de Koran. Beide boeken zijn voor hele volksstammen een leidraad in de levens. En hoe de boeken gelezen worden, en worden uitgelegd, is bepalend voor alle dagelijkse dingen. Zo'n boek is er niet voor Hindoes op Bali. Die hebben de kalender en de regels die generaties lang worden doorgegeven. Adat (Indonesisch) is traditie, gewoonterecht. Een stelsel van gewoonten, gebruiken en gedragscodes in de Indonesische cultuur dat via overlevering wordt doorgegeven. 

Adat is met name belangrijk voor het hindoeïstische Bali. Omdat er geen boeken als Bijbel of Koran ten grondslag liggen aan de dagelijkse beslommeringen. Zoals dood en huwelijk. 

Bij de koffie van vanochtend voel ik dat de tijd die me hier nog rest deze vakantie opraakt. Naast me worden inktvissen verkocht. De koper is een gehandicapte jongeman die iedereen die hier is geweest wel kent. In een rolstoel met speakerset waaruit ook deze keer knalharde muziek komt. Een zakje inktvis wisselt van eigenaar.  Ik schat een kilo voor een handvol verkreukelde biljetten die uit een kapotte broekzak voor de verkoopster worden neergegooid. Zij haalt eruit wat hij schuldig is en hij frommelt het restant terug in zijn broekzak. Ik weet zeker dat hij geen cent teveel betaalt. Want eerlijk zijn ze hier wel. Al twee weken ligt mijn kapotte kettinkje op een betonnen pilaar naast mijn koffie warung. Niemand die het pakt. 

Ik besluit langs het vissersdorp terug te lopen. Een eenzame visser haalt zijn netten in. De tent voor de militair die op een boot moet passen blijkt weg te zijn. De boot ligt er nog. Een stukje verder vind ik André. Of beter gezegd, hij vindt mij. Als een aapje klampt hij zich aan me vast. Luid "oma" roepend. Met als gevolg dat er diverse volwassenen een kijkje komen nemen en een praatje maken. Het vriendinnetje van André heeft een dikke bult op haar voorhoofd. Kusje erop van oma helpt. Ik krijg een bolletje noedels van tenminste een week oud als "betaling".

De Indonesische lijm van mijn sandaal heeft de boel niet bij elkaar kunnen houden. Als de, meest mannen, me vragen hoe het met me gaat antwoord ik: goed, en mijn sandaal is stuk. Helaas is er niemand met lijm. Ik zal hem doneren aan degene die hem wel kan lijmen. 

Het is een mooi begin van deze dag. Mijn agenda heeft geen plek meer voor verrassingen. Maandag vertrekken we voor de laatste etappe. En morgen ga ik als laatste goede daad mezelf verwennen in een Spa. Met kapper. 

Voor nu voor iedereen een dikke knuffel en, voor degenen die het op prijs stellen, een dikke KUSSSS 

Alita