biggen en een ceremonie

Hallo lieve allemaal,

Hoeveel biggen kan een mens aan per dag? Een heleboel. Gisteren ben ik met Adek op zoek gegaan naar alle sponsorvarkens in de omgeving. Off the road rijden naar de meest afgelegen plekken om dan vervolgens met open armen te worden ontvangen door de familie die een biggetje heeft gekregen. Wat zijn die mensen dan toch blij en dankbaar. En ik maar vertellen dat ze mij niet moeten bedanken want ik ben alleen maar de bedenker van het plan en de postbode die het sponsorgeld brengt. Ik zit nu in een internetcafe waar het uploaden van foto's niet zo goed gaat maar als het andere internetcafe straks open is dan ga ik daar nog wat foto's aan de site toevoegen. Wil er iemand nog een biggetje adopteren? Het kan weer. Bij de oom van Adek zijn er van de week maar liefst twaalf geboren!

Ik wil jullie niet vervelen met al te veel verhalen over de kleine Alita maar ik kan het toch niet laten om jullie te vertellen over gistermiddag. Nadat we de varkens hadden bezocht zijn we vrouw en kind van Adek gaan ophalen om vervolgens met de auto naar de heuvels (hier zeggen ze dat het bergen zijn) achter Singaradja te vertrekken. Daar zit het laatste adoptievarkentje en dat is in de buurt van waar de vrouw van Adek vandaan komt. Reistas mee, luiers mee, verschoning mee, cadeautjes voor de familie mee en oma mee natuurlijk. De kleine Alita heeft een van de jurkjes aan die in de grote verrassingstas zat. Moeder is zo trots als een pauw. Papa laat het niet zo merken maar die is ook apetrots. Als we daar aankomen is het een en al bedrijvigheid. Koffie, thee, koekjes ... de hele mikmak wordt tevoorschijn getoverd. En de kleine gaat van hand tot hand totdat ze het zat is en begint te huilen. Dan mag ze weer bij "oma" op schoot, steekt haar duim in haar mond en is stil. De familie weet niet wat ze ziet. Die grote witte vrouw die een klein pindarotsje zomaar stil krijgt. Als we op de terugweg besluiten wat te eten te gaan halen op de moslimmarkt is het helemaal lachen. Loop ik daar met die kleine in mijn armen tussen alle kraampjes door. Iedereen vergeet zijn handel en staart met open mond naar ons. We genieten met straaltjes. Dan moeten we snel naar huis want 's avonds is er een ceremonie in de familietempel en voordat we daar naar toe gaan moeten we ons nog wel even douchen en traditionele kleding aan. En omdat ik nu ook familie ben is het wel de bedoeling dat ik mijn opwachting maak. Pas om een uur of elf ben ik terug op mijn hotelkamer. Moe en voldaan. Het is niet moeilijk om in slaap te vallen, ondanks de onrust op het erf van het hotel. De hanen kraaien midden in de nacht en de hond ziet elke vleermuis als een indringer die op dat moment gelijk verjaagd moet worden. Dit is Bali op zijn best.

Vanmorgen moest ik ontbijten met gebakken banaan en nog iets waar ik de naam nu even van vergeten ben. De vrouw van Putra was ook uitgeteld en is vannacht een keer niet om twee uur opgestaan om te gaan koken voor de bemanning van de bootjes. Geen nasi dus vanmorgen.  Straks even nieuw beltegoed halen, een oplader scoren voor een telefoon die ik gekregen had van Ingrid en Gentil en dan ga ik me op het strand neervleien voor een welverdiende massage. Moet vanmiddag weer fit zijn want dan gaan we naar de lommerd om al dat goud (armbanden, ring en ketting) van de kleine Alita om te zetten in harde Roepia's. Verlies op de aankoopprijs zal ongeveer tien procent zijn.

Voor iedereen nu een dikke knuffel en voor degenen die er prijs op stellen natuurlijk ook een dikke kussss

Alita