Bijna Kerst

Hallo lieve allemaal,

Toch nog maar een krantje om de laatste belevenissen met jullie te delen. Dinsdagmiddag 10 december was het zover, vertrek uit Lovina! Om half twee stonden Adek, Suci en de kleine Alita met de auto voor. Tijd om te vertrekken. We hadden wat extra tijd ingecalculeerd om zo in de gelegenheid te zijn om onderweg nog even iets te eten en de benen te strekken. Het blijft een lange reis naar het vliegveld en zo rondom Kuta weet je maar nooit hoe het zit met de verkeersdrukte. Maar alle verwachtingen van een mega drukte en duizenden brommertjes die toevallig dezelfde kant uit wilden kwamen niet uit. We konden vlot doorrijden en zelfs onderweg nog lekker even eten. Geen modderstromen, geen file van trucks die de bergen nauwelijks over kunnen. We waren om half zes al bij het vliegveld. Geen tranen deze keer. Over drie en halve maand ben ik al terug. De vertrektijd stond gepland op 21.35 uur dus ik kon rustig nog even een beetje lezen, rondwandelen en mensen kijken. De plaats die ik graag wilde, aan het raam en niet in het midden of aan het gangpad was nog beschikbaar. Dat in de vertrekhal een uur voor het boarden de verlichting uitviel en we dus met een paar honderd mensen in het donker zaten te wachten maakte de sfeer wel heel bijzonder. De oplichtende displays van alle mobiele telefoons zorgde zowaar voor een Kerststemming. Veel mensen gingen maar even op de hagelnieuwe vloerbedekking liggen en deden hun ogen dicht. Ik had een stoeltje weten te bemachtigen en met mijn tas op schoot heb ik zo mijn bedje gemaakt. Mijn oogleden waren met geen mogelijkheid nog open te houden en zo heb ik toch zeker een half uur kunnen slapen zonder dat we nog maar vertrokken waren. De uiteindelijke vertrektijd was maar een half uurtje later dan gepland en zorgen om de overstaptijd in Singapore had ik niet. Vanaf Singapore had ik twee nieuwe reisgenoten naast me en dat zorgde wel even voor een onaangename verrassing. De plaats in het midden werd ingenomen door een Ier van ongeveer honderdzestig kilo; het kunnen er ook een paar meer geweest zijn maar zeker niet minder. Dertien uur lang zat ik ingeklemd tussen het raam en de als centrale verwarming fungerende reus naast me. Zijn armen staken aan weerszijden zeker vijftien centimeter over de armleuningen. Het eten onderweg was niet zo heel smakelijk maar gelukkig had ik er geen moeite mee om dat droge broodje met boter en suiker naar binnen te werken. Scheef in een economy class stoeltje zitten slapen was wel een uitdaging. En dan de stewardessen van de KLM. Ik klaag niet gauw over de service in een vliegtuig hoor maar deze service is echt niet met een voldoende te belonen. Rondvliegende overjarige stewardessen met gezichten als oorwurmen maken de reis een stuk moeilijker als bijvoorbeeld een reis met Malaysia Airlines of Singapore Airlines. Zowel op de heen- als terugreis werd bij het vertrekken gevraagd of de passagiers even wilden helpen met het sluiten van de bagagecompartimenten in het vliegtuig ?! De stewardessen zouden er last van hebben steeds te moeten rekken en strekken om alles te sluiten. Ik herinner me nog de tijd dat we zelfs niet mochten opstaan bij het vertrekken en nu moeten we helpen om alle bagageluiken te sluiten? Waar we anders 's nachts nog wel eens iemand zachtjes langs zagen lopen met drankjes en een hapje moet je nu zelf naar de pantry en staat er een kar klaar waar je zelf uit kunt pakken waar je zin in hebt. Lekker makkelijk ook als je tussen het raam en een 160 kilo wegende Ier zit vastgeklemd.... Vooral als hij wel slaapt en jij niet kunt slapen.... Ik was dan ook blij toen Schiphol in zicht kwam. De lichtjes van de in file rijdende auto's leken op kerstverlichting in een wit landschap. Het had gevroren en de weilanden leken van boven bezien als plaatjes uit een sprookjesboek. En koud was het! Bij aankomst -1. Precies 31 graden kouder dan in Bali.

's Middags thuis gelijk de bagage (lekker makkelijk, alleen handbagage) opgeruimd, hachee gemaakt en om kwart over zeven mijn bed gezocht en gevonden. Op donderdag, nog geen 24 uur na aankomst in Nederland was ik op kantoor. Het gewone leven is weer begonnen.

Degenen die het leuk vinden mijn Bali fotoalbum te bekijken kunnen me dat laten weten door op dit verhaal te reageren. Je krijgt dan een link naar Picasa van me doorgestuurd naar het e-mailadres dat je hebt opgegeven zodat je alle foto's rustig kunt bekijken.

Ik wens iedereen heel fijne Kerstdagen en een heel gelukkig Nieuwjaar. Een goede gezondheid en ik hoop jullie in april 2014 weer te mogen verrassen met een nieuwe serie Indonesie krantjes.

Voor iedereen een dikke knuffel en .... voor degenen die het op prijs stellen... een dikke kusss

Alita