Chocoladegeld

Hallo lieve allemaal,

Gisteren, na mijn koffieritueel op het strand en de "verplichte" baantjes zwemmen kreeg ik een telefoontje van Adek. Of ik er aan wilde denken dat ik om 15:00 uur verwacht werd. Geen probleem, mijn agenda is nog blanco, maar waarvoor dan? Het blijkt dat er in de dagen voorafgaand aan de crematie ook een stuk of wat verplichtingen zijn waar ik, als buitenstaander nog nooit van had gehoord. Mijn buitenstaander status is inmiddels voorgoed gewijzigd in "familielid" en ik word in een razend tempo bijgepraat. Het komt erop neer dat ik me moet haasten.

De witte kebaja die ik vorig jaar heb laten maken is niet gepast voor de bijeenkomst van vandaag. Het moet een donkere kleur zijn. Blauw zou mooi zijn want dat past goed bij de sarong die ik heb en die wel is goedgekeurd. Ik heb ook in de gaten dat het lunchtijd is en besluit me bij de warung op het strand te laten voorzien van goed eten tegen een klein prijsje (ja dit een een low/no budget vakantie). Misschien dat de dames uit de buurt me dan ook van advies kunnen dienen over de aanschaf/huur/mag ik van jou lenen, van een blauwe kebaja en dan ook gelijk een zwarte elastieken ceintuur in een westerse maat kunnen regelen.

Als ik bij het strand aankom lijkt het alsof er een pop-up discotheek is verschenen. De boatcaptains hadden weer een keer iets verdiend en de megaversterker uit de kast gehaald om met z'n allen een party te houden. Karaoke met arak, bier en wodka om 12:00 uur.

Ik bestel een nasi tjampoer, een beker thee en deel mijn zorgen. Zodra het eten voor me staat besluit de vrouw van de warung even naar de markt te gaan om verse papaya te gaan halen. Ze komt een kwartiertje later terug en heeft op de markt ook een passende elastische ceintuur gevonden. Alleen nog een kebaja te gaan. Maar omdat de man van Jasmine het gesprek heeft gevolgd is ook dat probleem snel opgelost. Hij denkt dat hij wel iets heeft dat me past. Hoe goed word ik in de gaten gehouden.... Het is blauw en past perfect!

Om drie uur sta ik bij Adek. Even snel omkleden en op naar de ceremonie. Er is bijna alleen familie aanwezig en ik word heel respectvol op een stoel geplaatst. Iedereen zit in kleermakerszit op de grond maar ik laat me deze bijzondere behandeling gewillig aanleunen. Ik weet hoeveel pijn je enkels gaan doen als je een tijd zo zit. Nog los van het gehannes met een sarong die je dicht wilt houden. Het ritueel van bidden en de kleurtjes bloemen die gebruikt worden tijdens het bidden ken ik al aardig en ik hoef bijna niet af te kijken ook al versta ik er geen woord van. In de maat van het geklingel van de bel van de Holy Man doe ik braaf mee. Als het tijd is om de zegen te ontvangen verbaast hij me door te zeggen : "welcome mamalita" voordat hij me met het heilige water bestrooid en ik de aangeboden rijstkorrels op mijn voorhoofd plak.

De ceremonie duurt een uurtje of zo en na afloop is er, natuurlijk, eten voor iedereen. Wat een berg werk wordt er deze dagen verzet. Ik heb Adek zijn moeder nog niet gezien en vraag Suci me naar haar toe te brengen. Uit de non-verbale communicatie begrijp ik dat ik niet moet schrikken, dat ze zich niet aardig gedraagt en soms zelfs agressief is. Ja dat weet ik allemaal wel. Ouderdom komt soms met onaardige kenmerken. Uit het zicht van iedereen, achter een gordijn en op bed ligt een zielig hoopje mens. Gelukkig herkent ze me wel en nadat we de fase van: " ik heb zo'n pijn en heb je geld " achter de rug hebben en de hele familie zich heeft verontschuldigd voor haar gedrag is ze zowaar heel lief tegen me. Ze houdt mijn hand vast en een traan biggelt over haar wangen.

Ik word gevraagd of ik de overleden papa ook wil zien. Nee lijkt het slechtste antwoord dus ik loop gewillig mee. Op een laag bed van golfplaat op een matras van ijs ligt daar de eens zo trotse man. Klein en kwetsbaar maar met een gezicht vol rust en wijsheid. Ik ben blij dat ik op mijn eigen manier afscheid kan nemen. Dat zijn spirit nog niet is overgegaan naar de volgende wereld is voelbaar. Hij rust in vrede.

Nu ik mijn verhaal teruglees besef ik dat ik de rest van mijn belevenissen liever bewaar voor een ander moment en nu niet kan beschrijven. Het was een bijzondere dag, ik dank het karma voor deze gift.

Het verhaal over het chocoladegeld houden jullie tegoed.

Voor iedereen een knuffel en voor degenen die het op prijs stellen..... een dikke kusss

Alita