Een dagje touren

Hallo lieve allemaal,

Gisteren zijn alle hoorapparaten overgedragen aan de Stichting Kolewa en de Stichting Global Village. Maar dat was pas aan het eind van de dag. Voordat het zover was is er door Adek en mij een tour over noord Bali gemaakt. Rond tien uur ´s morgens zijn we vertrokken. Bestemming onbekend. Makkelijk omdat je op een eiland niet kunt verdwalen. Ik heb me voor vertrek goed ingesmeerd met zonnebrand. Zo achter op de motor zit je goed in de zon maar je voelt het niet heel erg. De spuitbus die ik heb meegebracht geeft schuim. Smeert makkelijk uit. Tot grote verbazing van Adek die schuim assosieert met scheerschuim. De dag begon met een lach die de hele dag niet meer van onze gezichten verdween. Via allerlei smalle en soms verradelijk stijle weggetjes komen we op een mooi uitkijkpunt voor een bakje koffie. De electiciteitsleidingen aan de overkant van de weg bederven ons uitzicht niet erg. Volgens de koffie verkoper zijn ze zelfs wel leuk. Vooral als er heel veel vogels op landen. Vogels zijn er nu weer veel op Bali. De natuur heeft zich in twintig jaar aardig hersteld. Twintig jaar geleden is heel Bali door het spuiten van pesticide verlost van de malaria mug. En andere insecten. Voor de vogels was en toen te weinig te eten om te overleven. Een stuk of wat vogels op een electriciteitsleiding nu heeft voor de bevolking op dit uitzichtspunt een andere betekenis dan voor de westerse toerist. 

In de verte horen we heel veel kinderstemmetjes. Het is speelkwartier (of half uur) bij de school. Of ik zin heb om even te gaan kijken. Ik voel me een beetje beschaamd, kindjes kijken. Zowel Adek als de koffieverkoper bezweren me dat dit niet zo gevoeld zal worden. Okay dan. Ik ga kijken. Het is een meter of 50 heuvel op en ik hoor de kinderen giechelen. Dat klinkt toch in alle talen hetzelfde. Als ik voor het hek sta opent het stoerste kind het hek en gebaart dat ik toch vooral binnen op het plein moet komen. Met handen en voetentaal vraag ik of de meester dat toch wel goed vindt. Mijn Nederlandse geest krijgt even de overhand. Stel je voor in Nederland. Een vreemde die het speelplein opkomt. Maar ja, dit is Bali. Zowel de meesters als juffen komen zich voorstellen en vragen me mee te komen naar het kantoor van de directeur. Die zit in een soort jaren 50 kantoor achter een indrukwekkend bureau. Twee secretaresses ?? aan tafels links van hem en tegenover hem een man die ik gelijk herken als een congiërge. Geen uniform en armen als staalkabels. In het midden van dit kantoor staan een salontafel en een paar makkelijke stoelen. Dat ze bedoeld zijn om bezoek aan te ontvangen zie ik gelijk. Er wordt razendsnel een stofdoek over de tafel gehaald en de kussens van de stoelen worden opgeschud. De gebarentaal leert me dat ik daar mag plaatsnemen. Dat gaat me wat te ver. Ik kom niet op de koffie hoor. Gewoon even met de kids kletsen is genoeg. Ik voeg me weer bij de 87 kinderen die deze school rijk is op het plein. Over het muurtje is het koffietentje in de verte te zien. Adek wacht geduldig. Als ik besluit om verder te gaan zwaaien de kinderen me uit. Het voelt of ik er plotseling 87 vriendjes en vriendinntjes bij heb.

We vervolgen onze weg. Af en toe gebruik makend van de "short cuts" die de afgelopen jaren zijn gemaakt. Wegen die zich op een wat betere manier door de bergen slingeren. Van de 275 bochten die ik jaren geleden telde zijn er nu beduidend minder over. Op de plekken waar nog aan de wegen gewerkt wordt ontstaan af en toe zelfs files. Ik vraag Adek wat de volgende stop zal zijn. Hij heeft besloten dat we langs de oevers van een groot meer gaan kijken. Daar wordt groenten gekweekt. In een veld van kleine plastic koepeltjes ontdek ik paksoi, wortelen, aardappels, sla in groen en rood en nog veel meer groenten waar ik de naam niet van ken. Het lijkt het Westland wel. Fijn dat we op de motor zijn want ik zie niet hoe een auto hier kan komen. Hoe ze dat doen als er geoogst wordt weet ik niet. Alles op motoren naar boven brengen? Behalve groenten zijn er aan de oever ook mini huisjes te vinden. Dat is een camping. Het is geen hoogseizoen en dus weinig bedrijvigheid. Na een half uurtje of zo vertelt Adek me dat we in de buurt zijn van de markt in Bedugul. Of ik zin heb daar ook naartoe te gaan. Het is inmiddels etenstijd (wanneer is het dat niet hier) en de keuze is snel gemaakt. In mijn herinnering is dit een heerlijke plek. Lekker veel bedrijvigheid en mooie bloemen- kruiden- en groentenkramen. De desillusie als we er arriveren is akelig. De markt is er nog maar door de "short cuts" ligt de markt niet meer aan de doorgaande weg. Het is stil en rommelig geworden. 

Lunchen doen we bij een warung die er nog wel is. De moslima die daar kookt is er ook nog. We bestellen een bord eten, drinken koffie en thee en krijgen er een wafel bij die eruit ziet als kroepoek maar dat niet is. Chocoladestrepen erop. Zal wel zoet zijn dus. Dat klopt. Lekker knapperig en zonder de smaak van garnalen zoals bij de originele kroepoek. Met hulp van mijn vertaalmachine Adek weet ik na een kwartierje kletsen meer van mevrouws gezin, familie en persoonlijke situatie dan ik weet van mijn buren in Nederland. Dagelijks om 4 uur opstaan, koken, verkopen aan de mensen die wel langskomen, 's avonds om 9 uur sluit haar warung. Situatie in het kort: dochter met psychische problemen woont nu in Jakarta. Wil haar moeder niet meer zien laat staan kennen. Kleindochter is achtergebleven bij oma. De zus van deze vrouw heeft een hersenbloeding gehad en woont nu in een verzorgingshuis met hulp van haar dochter. De moeder van deze vrouw is ongeveer mijn leeftijd en ligt sinds gisteren in een ziekenhuis in Lombok. Met hulp van een familielid ter plaatse wordt zij verzorgd. En de man van deze vrouw heeft af en toe werk als chauffeur. De afgelopen twee coronajaren was hij werkloos. Uitkeringen kennen ze hier niet. Ik besluit het eten af te rekenen (Irp 40.000 = € 2,74) en geef haar Irp 150.000 = € 10.29. Huilend vertelt ze me dat dan echt teveel is. Ik houd voet bij stuk en we komen overeen dat ze vanavond voor me zal bidden. En morgen en overmorgen en de rest van het jaar ook.

Na een uurtje in stilte rijden we weer een naar een mooi uitzichtpunt. Ik heb heel veel zin in avocado juice. Omdat ik hier eerder ben geweest en mijn telefoon de wifi code heeft onthouden hoor ik mijn telefoon ontploffen met berichtjes. Na een paar telefoontjes is duidelijk dat er twee vertegenwoordigers van de Stichtingen waar ik contact mee had over de hoorapparaten naar me op zoek zijn. Of ik in de buurt ben voor de overdracht van de apparaten? Niet echt. Wel een uurtje uit de buurt. Het  is vier uur als we terug zijn bij Villa Jaya. De vertegenwoordigers komen een half uur na elkaar. Heel erg blije gezichten. Met deze donatie van All Ears kunnen weer heel veel mensen geholpen worden. Dit project is ook weer tot een goed einde gekomen.

Het was zeker een dag met een sterretje. En een gebed aan het einde.

Voor nu voor iedereen een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen een dikke KUSSSS

Alita