Over Mick Jagger, een blow job en gaffelbitter

Lieve allemaal,

Buurman Huib, die van Yvonne, en ik beginnen de dag meestal samen. Zo ook deze ochtend. Als ik rond zes uur twee paar slippers voor de deur van de buren zie staan is het me duidelijk dat Huib nog niet richting strand is. Ik wacht een paar minuten en besluit dan zelf maar op pad te gaan. Als ik bij de koffiekraam aankom heeft Huib de eerste beker koffie al leeg. En hij is niet op blote voeten.... Wat blijkt? Hij heeft nog een paar slippers en die aangedaan. Huib had bij het opstaan bij mij voor de deur gekeken of mijn zwarte slippers er nog stonden. Hij zag ze niet, wel een paar bruine, hij dacht dat ik al naar het strand was. Niet beseffend dat zwarte slippers na een dag slenteren bruin zijn geworden. We drinken aanvankelijk in stilte onze koffie.

Huib laat mij de eerste foto van de dag zien. Putra, een van de boatcaptains, in een t-shirt met opdruk "who the fuck is Mick Jagger". De eerste schaterlach is geboren.

Over het strand klinkt het gegalm van een verkoper die blazend op een grote schelp de aandacht probeert te trekken van een paar toeristen die op de pier selfies aan het  maken zijn. Het is geen succes. Ze keuren hem geen blik waardig. Indonesiers staan erom bekend vragen te stellen die in onze westerse wereld als vrij direct worden beschouwd. Heel normaal is te vragen hoe je heet, of je getrouwd bent, of je kinderen hebt en welk werk je hebt en of dat goed wordt betaald. En hoeveel goed dan is. Onze scherpe geest gaat met ons aan de haal. Als je deze verkoper zou vragen welk werk hij doet kan het antwoord goed zijn "I have a blow job".

Indo's praten ook heel veel en graag over eten. En Huib is een halve Indo. En ik doe alsof ik dat ook ben. We praten over heerlijkheden uit ons verleden. Kennen jullie gaffelbitter op een toastje? Of schelvislever, ook op een toastje? Klein vierkante toastjes die geen kuiltje in het midden hadden zodat je die eenhapstoastjes wel met een vaste hand in je mond moest zien te krijgen. Deze delicatesse zie je niet meer op de borreltafel met verjaardagen. Ook niet nu de huidige toast vaak wel een kuiltje heeft en veel makkelijker naar binnen te schuiven is. Het recept van bietensalade met zure haring wordt ook uitgebreid besproken. De room kan heel goed worden vervangen door yoghurt. En voor wat meer salade gewoon een stevige gekookte aardappel in stukjes toevoegen. Een zure appel erdoor is ook lekker. En dat alles bespreken we voor het ontbijt dat ons wacht. 

Adek komt op zijn nieuwe scooter (Honda N max) aangereden. Hij stapt heel moeilijk af. Zijn kuit doet zeer. Bij het ochtendritueel van dagelijks minimaal 6 kilometer lopen om 5 uur in de ochtend heeft hij zich verstapt. Veel pijn. Hij komt even bij ons zitten maar besluit dan toch anders. Kliling..... zo'n woord dat alleen in het Indonesisch bestaat. Rondhangen is een vertaling die het meest in de buurt komt. Maar dan natuurlijk wel op de scooter. De gemiddelde Indonesier loopt heel weinig. Daar is het hier ook wel te warm voor.

De geuren die inmiddels uit het donkere keukentje komen zijn heel lekker. Er worden moten makreel gefrituurd en ook tofu ligt klaar. De koffiedame kan ook koken en dit zijn de voorbereidingen voor de lunch die er ook verkocht wordt. Mijn smaakpapillen maken overuren. Die van Huib niet, die proeft (bijna) niets ten gevolge van Parkinson. Maar de herinneringen zijn er nog wel. Het krokante velletje weet hij goed te beschrijven.  Er wordt een foto gemaakt door Huib en er komt een tweede kok uit de kast. Zij zat op haar hurken verscholen achter de vitrine kast. De schaterlachen zullen voorlopig nog wel even aanhouden. Je hebt soms van die dagen.

Misschien morgen een podcast maken van onze koffietafel gesprekken. Het is niet eenvoudig alle pareltjes van de vroege ochtend te onthouden.

Ik hoop dat jullie de sfeer meekrijgen en proeven wat wij proeven.

Huib Bal is ook te volgen op Facebook. Daar vinden jullie ook heel veel foto's van momenten die ik niet beschreven heb.

Voor nu een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen, een dikke KUSSSSS

Alita