Ontdekkingsreis op Seram

Hallo lieve allemaal,

Op vrijdag "moeten" we om vier uur op. De reis naar Seram wordt de uitdaging van de dag. De ojekchauffeurs die ons gisteren ook gereden hebben staan al voor de deur. Er zijn om deze tijd nog maar weinig mensen op pad en de mensen die wel op pad zijn rijden allemaal dezelfde kant uit. Naar de haven waar de speedboat op ons wacht. Er moet nog wel even getankt worden en op internet had ik gelezen dat je je niet moet laten verleiden om voor het tanken al aan boord te zijn. Ze tanken met jerrycans en die worden over de lange steiger door de matroosjes heen en weer gesjouwd. Twee cans van 20 liter elk per mannetje. Met een half uurtje vertraging kunnen we vertrekken. De zon komt al op. Het verhaal van de aankomst en de ervaringen over de dieven heb al verteld. We vinden met Wendy en Peter samen een auto met chauffeur. Ze zijn nog behoorlijk beduusd over wat hun is overkomen en een ritje van drie uur het een bemo zien ze ook niet zo zitten. Samen dus maar een auto met chauffeur gehuurd. Al binnen vijf minuten na vertrek staan we weer stil want er is een misverstand. Wij denken voor de afgesproken prijs naar Sawai gebracht te worden maar dat gaat het niet worden. Dat zou namelijk betekenen dat we op het eind van de rit nog een behoorlijke berg over moeten en dat zou wel twee uur extra kosten. Het plan wordt bijgesteld en we worden afgezet in een dorpje waar we verder moeten reizen op een traditionele longboat.Vier plankjes in een soort lange kano met als aandrijving een motor met staart! Twee drijvertjes moeten de boel in evenwicht houden. De rugzakken worden keurig onder een zeiltje begraven op de boot. Na weer een uur varen komen we uiteindelijk aan bij ons hotel. Een hotel op palen boven de heldere zee. De kamers zijn met elkaar verbonden door steigers. De muren zijn van twee meter hoog gevlochten riet en er is een eigen toilet in mandi. Het gezamenlijke terras dient behalve als ontmoetingsplaats met de andere gasten, twee uit Nederland, twee uit Hongarije en een vrouw uit België, ook als gezamenlijke eetzaal. Hotel is namelijk all inclusive! En omdat we er rond lunchtijd aankomen wordt er gelijk voor gezorgd dat we mogen mee eten. Heerlijke rijst met groenten, vis en kroepoek. De rest van de middag verkennen we het dorpje, lezen een beetje en delen we reiservaringen. 's Avonds komt een van de personeelsleden om ons uit te leggen dat we voor Irp 750.000 (prijs per boot en niet per persoon) de volgende dag een leuke trip kunnen gaan maken. Met zeven personen besluiten we akkoord te gaan en dat maakt de trip wel heel betaalbaar. Om negen uur worden we opgehaald om vervolgens op een plek ver uit de kust te gaan snorkelen. Meer dan een uur dwalen we rond in een zee aquarium van ongekende schoonheid. De vissen zijn in deze wateren wel ongeveer overal hetzelfde maar het koraal is prachtig. Zo heb ik het nog niet vaak gezien. Kleuren en formaten zijn zo indrukwekkend. Ik baal dat ik de onderwatercamera niet heb meegenomen. Nadat we allemaal weer aan boord zijn genomen via het meegebrachte trappetje (ja, ja, echt goed geregeld) vertrekken we naar een onbewoond eiland. Daar wordt de lunch voor ons klaargemaakt. Verse vis wordt op een snel gemaakt kampvuur vers voor ons geroosterd en de rijst, groenten en in sambal ingelegde eieren maken de lunch compleet. Half uurtje uitbuiken en weer in de boot. Op weg via een rivier door het mangrove bos naar een plek waar we kunnen zien hoe sago wordt gewonnen. Dan ga ik toch liever aardappels rooien hoor. De inhoud van de sago boom wordt fijngemalen (tegenwoordig met een kleine machine maar vroeger met de hand) en vervolgens minimaal twee keer met water vermengd en gezeefd. Wat er uiteindelijk in de laatste zeef achterblijft lijkt op bloem en wordt in uit bladeren gevlochten emmers bewaard. Het kost een hele dag om twee emmers vol te krijgen en dat wordt voor eigen gebruik bewaard. Bij verkoop zou het Irp 50.000 per emmer opbrengen. Ongeveer 3,50 euro als de koers gunstig is. De krokodil die ook in deze rivier zou wonen komen we niet tegen. Er vliegt een eenzame papegaai over, dat dan weer wel. Het valt op dat er hier opvallend weinig vogels zijn. Zelfs geen watervogels. Op de terugweg stoppen we nog bij een volgende snorkelstop, vlak bij een heel klein strandje. De bemanning van de boot sprint naar de bomen die groene kokosnoten dragen en klimmen als aapjes naar boven. Als wij willen gaan kijken worden we van alle kanten besprongen door zandvlooien of vliegen en die steken heel gemeen. We blijven dus maar in het water staan om daarna de kokosnoten om onze oren te zien vliegen. Zo uit de boom in zee, verser kan het toch niet? Kokosnoten en thee of koffie... snorkelen en dan moe maar voldaan terug naar ons hotel op palen. Wat een super dagje hebben we gehad. Op zondag moeten we weer terug op Ambon zien te komen. De longboat en chauffeur hebben we al besteld maar de ferry naar Ambon niet. Er over de dienstregeling op zondag zijn er net zoveel adviezen als mensen. Die vaart niet op zondag is het slechtste scenario want als dat waar is komen we nooit op tijd voor onze terugvlucht op maandag in Ambon. Het scenario dat de ferry om elf uur gaat betekent dat we ons echt moeten haasten en dat zijn we niet meer gewend. Maar om het zeker voor het onzekere te nemen besluiten we toch maar vroeg te vertrekken. De neef van onze chauffeur komt ons deze keer ophalen uit het dorpje. We stappen dus om 8 uur in de longboat en arriveren op tijd in het dorp. Een paar minuten wachten en een jongeman van naar mijn schatting een jaar of twintig begroet ons heel hartelijk. Hij is behangen met een dikke gouden ketting en een nog veel dikkere gouden armband siert zijn pols. Stoere vent blijkt twee uur later al 28 te zijn, gescheiden van zijn Javaanse vrouw en vader van een dochtertje van vier dat wordt opgevoed door zijn moeder. Want papa werkt weken aan een stuk in de mijnindustrie op Irian Jaya. Kost en inwoning gratis en het mega salaris van 8,6 miljoen zijn de verdiensten. Die miljoenen in roepia's natuurlijk maar toch, een riant salaris. Hij laat op zijn high tech mobieltje foto's zien van een truck met banden met een doorsnee van zeker 2,5 meter. Dorpjes met in de voortuin het graf van een overleden familielid en waterputten voor tien huizen tegelijk schieten aan ons voorbij. Na twee uur weten we behalve zijn pincode bijna alles van hem en zijn familie. Alsof we oude vrienden zijn. Tijdens de lunch krijg ik het aanbod om zijn (blad)gouden ketting over te nemen voor het vriendenprijsje van 150.000 roepia. Ik neem het aanbod aan en voel me zielsgelukkig. De veerboot blijkt inderdaad op zondag toch te varen en na de zucht van verlichting van Adek aangehoord te hebben besluiten we de twee uur die we nog moeten wachten op vertrek maar op het veerplein door te brengen. Geen straf hoor om naar al die bedrijvigheid te kijken. Een bemo blijkt 20 personen te kunnen herbergen. Maar die mensen moeten wel een muziekinstallatie kunnen aanhoren met het volume op maximaal. De bemo is bagger maar de muziekinstallatie mag wel wat geld kosten. Als we mandarijntjes kopen, echt very sweet hoor, en tot de ontdekking komen dat het niet het sweet is wat wij in gedachten hadden is het ook geen probleem je geld terug te vragen. Na twee uur mogen we aan boord. Interieur lijkt op dat van een Boeing. Verkoopsters lopen af en aan tussen de mensen door om water, chips, pinda's en maiskolven te verkopen. Grote hilariteit als een van de verkoopsters niet in de gaten heeft dat de trossen los zijn gegaan en zij niet is uitgestapt. Geen pardon, alsnog een kaartje kopen is al wat nog geregeld kan worden. Daar gaat je pinda winst.... Ondertussen springen kinderen van de kade om de roepia's die in het water gegooid worden uit zee te halen. Kinderen van maximaal 10 jaar die als aapjes kunstjes doen. Hangend aan de trossen van het schip dat net is afgemeerd terwijl de motoren van ons schip op volle toeren beginnen te draaien. Na twee uur zijn we terug op Ambon. We nemen een chauffeur met een redelijk uitziende auto om ons naar een hotel tegenover de luchthaven te rijden. Het is meer een soort kosthuis met tien kamers op een rijtje. Wel eigen mandi en hurktoilet maar ook met bedbugs die we halverwege de nacht blijken te hebben wakker gemaakt. Om zes uur 's morgens steken we de weg over naar de luchthaven. Een veel te dure maar oh zo lekkere koffie en een voorverpakt broodje met mierzoete jam vormen ons ontbijt.  Eén stop in Makassar met een overstaptijd van een half uur. En dan krijgen we op Bali ons eerder ingeleverde uurtje tijdverschil weer terug. Met een mega hamburger van de Burger King wachten we op Mawel, Tanja, Suci en de kleine Alita die ons op komen halen. Een prachtig avontuur zit erop. De wetenschap dat ik nog steeds geen paradijsvogel heb gezien vertelt me ook dat ik zeker nog een terug moet. En dat is geen straf !! Nu nog twee weken om te klussen in Rumah Lotus, mijn biggen te gaan kopen en met Hennie en later Hans en Henk heerlijk verder te gaan genieten. Jullie horen snel meer van me maar voor nu toch eerst een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen een dikke kusssss,

Alita