Even naar Korea...

Pas 24 uur van huis en nu al genoeg verhalen voor een heel boek. Ben ik even blij dat ik op het laatste moment voor vertrek nog even een opschrijfboekje heb gekocht. Dit had ik nooit allemaal kunnen onthouden. Zelfs niet met mijn olifantengeheugen. Het begon onderweg al op het station in Roosendaal. Vanuit de trein had ik een paar minuten een uitzicht op het perron. Daar stonden twee jongens te wachten. Niet op de trein waar ik in zat, want anders had ik niet gezien wat er gebeurde. Er werd zoals gebruikelijk is tegenwoordig ijverig via de smartphones gecommuniceerd met onzichtbare anderen. Totdat er nog drie jongens bij kwamen. De telefoons werden weg gestopt en heel respectvol schudden de jongens elkaar de hand. Zonder zo overdreven elkaar op de schouders te slaan. Zonder die knuffels zonder zoenen. Nee gewoon de hand geschud. Wat kan dat toch mooi zijn om te zien. Mijn reis begon goed. 

En terwijl ik dit zit te schrijven is dag twee ook al weer om. Ik moet even uit mijn geheugen schrijven want mijn opschrijfboekje ligt beneden en ik zit op de derder verdieping bij mijn zwager Roel en zijn vrouw Justina. Ik heb mijn eigen appartement gekregen van van de broer van Justina. Een heerlijk appartement en die privacy stel ik enorm op prijs. 

Terug naar de reis, ik was gebleven in Roosendaal. De treinreis vorderde prima en op Schiphol ging het ook als een zonnetje. Nou ja, ik werd wel nerveus omdat ik te horen kreeg dat ik zowel in Beijing als in Shenyang mijn koffer moest zoeken en opnieuw inchecken. Was leuk geweest als dat niet had gehoeven. De chinezen zijn niet de meest vriendelijke mensen op een vliegveld en ook hun skills om vreemde talen te spreken zijn belabberd. Body language doet dan wonderen maar het kost wel veel tijd. Precies op tijd landde mijn vliegtuig op Jeju. Hier had ik mijn  koffer snel te pakken en eenmaal buiten stonden Roel en Justina stonden op me te wachten. Lokale tijd, 20:40, stonden wij voor het hotel van de broer van Justina. Snel de koffer naar mijn kamer en daarna eten. Ik heb de foto's op FB gezet dus iedereen heeft die al kunnen zien. Een tafel vol met hapjes en heel veel vis. Zowel sushi als gebakken vis.

Toen ik om 22:30 uur mijn bed vond was ik wel aan het eind van mijn latijn. In totaal 29 uur aan het reizen. Het is een uitdaging en ik had het nu wel heel koud. Van het reizen en de vermoeidheid maar ook omdat het hier gewoon koud is. Lijkt Nederland wel. 

Dag 1 heeft Roel voor me vrij gehouden. En de dag begint om half negen. Ontbijten kan ik op mijn kamer want we hebben de supermarkt bezocht op de dag van aankomst. Ik heb grapefruitsap, brood en eieren, thee. Niet te klagen. In de huurauto gaan we op pad. Een lange weg langs de kust en op weg naar het volgende eiland. We moeten dit gezien hebben volgens Justina. Met de ferry waar geen erwtensoep verkocht wordt, ook geen kroketten trouwens, naar het op een minuut op twintig afstand gelegen eiland. Het is heel klein en heeft een aantal prachtige vergezichten. Omdat wij de auto hebben meegenomen op de boot is het voor ons wel comfortabel om zo te reizen. Het alternatief was om te voet over te gaan en dan een tweepersoons overdekte brommer te huren. En het was koud. Heel koud en winderig. We hebben een aantal stops gemaakt en waren op tijd terug voor het overvloedige diner. Ik voelde toen geen jetlag maar die heeft vandaag in volle hevigheid zijn intrede gemaakt. Ook vandaag een prachtige tocht gemaakt en de details zal ik morgen of overmorgen nog wel uit de doeken doen als ik zowel mijn boekje als de computer van Roel kan gebruiken. Gelukkig waren we vanmiddag om een uur of twee al terug en binnen vijf minuten was ik diep onder zeil. Tot vijf uur. Misschien wel een beetje snel van start gegaan. Eten hoefde van mij vanavond even niet. Ik ben zo moe....Hoezo vakantie is ontspannen?

Voor nu een dikke kus en voor iedereen die het op prijs stelt.... een dikke kus.

Alita