Hoezo drukke dagen?

 Goeiemorgen allemaal

En daar ben ik dan weer. Vanuit een heerlijk koel internetcafe deze keer. En geen wachtrij voor de deur. Ook wel leuk. De toeristen hebben het gisteren duidelijk heel laat gemaakt en zijn op zondagochtend niet om acht uur uit bed.

Maar laat ik bij het begin beginnen. De reis. Allereerst mijn complimenten voor KLM. Wat een service heb ik daar gekregen. Ik stond op Schiphol toch wel een beetje bang te worden voor alle tassen die mee moesten en de reactie die ik zou krijgen. Een echte Nederlandse ben ik dan nog wel. Voor alle zekerheid had ik een printje meegenomen van de e-mail die ik had ontvangen over de handbagage en de buggy die ik ook zonder kind gratis mocht meenemen. Maar dat was niet nodig bleek al snel. Mevrouw achter de balie vertelde me dat ik de buggy ook gratis als ruimbagage mocht meegeven. En dan hebben ze een apart traject voor buitenformaat tassen en zo dus daar moest ik vooral niet mee gaan slepen als handbagage vond ze. En ze had gelijk. De vlucht was prima. Een stop van anderhalf uur in Singapore na dertien uur vliegen is wel een verademing. Overigens heb ik goed geslapen ondanks dat ik op de goedkoopste wijze ben vervoerd. De beenruimte is fantastisch en dat de stoelen maar 9 centimeter naar achter kunnen in slaapstand heeft ook zo zijn voordelen. Geen ruzie met de mensen voor en achter je en geen problemen als de rest van de passagiers wil gaan eten en jij nog ligt te slapen. De tafeltjes kunnen gewoon naar beneden ook al is de stoel in "ligstand". Ik heb wel even snel een blik geworpen op de stoel die ik voor de terugreis heb geboekt en die me 120 euro extra gaat kosten. Ja, die kan wel 20 centimeter in ligstand en ik denk dat ik daar nog beter kan slapen.

Aangekomen in Denpasar was er een mega grote rij. Vier intercontinentale vliegtuigen die bijna tegelijk aankomen geeft, pak hem beet, 1600 mensen die allemaal een "visa on arrival" willen aanschaffen. Pfffft .... dat viel tegen. En dan die tassen bij elkaar zoeken is ook zo'n bezoeking. Maar ja, je moet er iets voor over hebben om op dit Goden eiland aan te komen. De tassen met daarin een wilde verzameling van spullen zijn gelukkig niet gecontroleerd. Ik had werkelijk niet geweten hoe ik ze weer dicht had moeten krijgen. Nog afgezien van de blikken die de douane op me had geworpen. Een laptop, een tondeuse, een stuk of vijf mobiele telefoons, een buggy, karrevrachten met babykleertjes en speelgoed en een Tupperware emmer voor de breekbare spullen.

Buiten gekomen stond Nonok me op te wachten. Gelukkig hoefde ik hem niet te zoeken tussen de tientallen chauffeurs met naambordjes die aan de uitgang stonden te wachten. Ik kwam naar buiten en hoorde binnen een minuut : "MAMALITA.....!!!" Ja, ik was thuis gekomen. De rit naar Lovina ging super snel. Een aanrader om toch gewoon in het donker te gaan rijden. Zoveel minder verkeer. Om half twaalf  's nachts stond ik voor de deur van Taman Lily 1. Putra zat me voor de poort op te wachten. Ik heb de sleutel van mijn super eenvoudige kamer in ontvangst genomen, de tassen binnen laten parkeren, en zat een kwartier later bij Adek thuis. De kleine Alita en haar moeder lagen te slapen maar niet voor lang. Ze moesten van Adek toch echt wel even wakker worden. Raar hoor om dan na middernacht met die kleine meid in mijn armen te zitten. Naast me een bord nasi en een beker lemon tea, want gegeten en gedronken moet er wel worden. Ook midden in de nacht.

Na een half uurtje voelde ik de vermoeidheid dan wel binnen sluipen. Naar de kamer van mijn hotel dan maar. Op de brommer gebracht want lopen wilde al niet meer zo best. Om dan vervolgens tot de ontdekking te komen dat de kamer naast me bewoond werd door twee italiaanse heren met een volume van wereldformaat. Of het een ruzie was of dat de liefdesverklaringen met iedereen gedeeld moesten worden was me toen nog niet geheel duidelijk. Na een uur draaien en keren in mijn riante bed bleek dat de muren echt van bordkarton zijn. En dat de "conversatie" van eerder die nacht wel een liefdesverklaring geweest zal zijn. Het is dus toch waar wat ze van die Italianen zeggen :-)

Ontbijt op vrijdag bestond uit een beker Bali koffie, twee voorverpakte broodjes met hagelslag (!!!!) en drie mini banaantjes. Niet helemaal mijn smaak dus.  Met Isabel die ik om twaalf uur op het terras van Bintang Bali vond maakte ik de afspraak om 's avonds samen te gaan eten. Isabel is de dochter van mijn vriendin Marjolein, die vorig jaar om deze tijd is overleden. We hadden elkaar veel te vertellen maar dat houd ik onder ons.

En dan was gisteren de dag van de ceremonie. Om half negen werden we verwacht. Ik zeg "we" omdat ook Isabel was uitgenodigd. Isabel die niet van kleine kinderen houdt..... Maar daar heb ik weinig van gemerkt. Ook zij was betoverd door die kleine Alita. Formaat Hollands welwaren is ze, met de kleur van pindasaus. En ogen als knikkers. En lachen dat ze kan! Ik had het al aan de telefoon gehoord maar in het echt is het natuurlijk wel een heel stuk leuker. De hele dag heeft ze niet een keer gehuild. Ook niet de keren dat ze in de ceremonie een aantal keren met koud water werd gedouchd. Ook niet toen er vier keer schone kleren moesten worden aangedaan. Niet tijdens de momenten dat ze van hand tot hand ging bij alle familieleden die langs kwamen. Niet tijdens het minuten lang geklingel van een koperen bel door de Holy Man. En zelfs niet toen ze om een uur of elf  's avonds weer wakker gemaakt moest worden om het laatste deel van de ceremonie mee te krijgen. Dat schijnt het meest bijzondere moment van de hele dag te zijn. Er wordt een schaduw poppenspel opgevoerd met als thema: sterke meid worden. De kunst is om de sterke geest toegang te geven tot je lichaam zodat je onkwetsbaar wordt. En het is wel heel leuk om te zien dat er dan een heel stel kinderen ademloos zit te kijken naar deze soort poppenkast. Kinderen die opgroeien in een tijdperk van internet, televisie en mobiele telefoons genieten gewoon nog super van dit volksvermaak. De ouderen ook trouwens.

Ik was wel gesloopt aan het eind van de dag en wilde dan wel heel graag naar mijn bed. Naast me hadden de Italiaanse buren deze keer al een uur ruzie volgens de beheerster van mijn hotel. Of ik zo vriendelijk wilde zijn om ze even tot de orde te roepen. Ja hoor, dat wilde ik wel doen. Ik wilde namelijk nu wel gewoon kunnen slapen. Een keer vriendelijk vragen of ze alsjeblieft het volume wat wilden dempen was gelukkig voldoende. Het was snel stil. Een liefdesspel deze nacht zat er ook niet in. Ze moesten namelijk vanmorgen om vijf uur al op om verder te reizen. Ja, dat heb ik ook meegekregen. Vanmiddag maar even een dutje doen. Ik voel de uren nu wel.

De broodjes, met aardbeienjam deze keer, heb ik wel in ontvangst genomen vanmorgen maar ik ben toch maar op het strand gaan eten. Nasi bevalt me beter 's morgens en die broodjes? Nou die geef ik wel weg of zo aan de kinderen die er dol op schijnen te zijn. Mijn ontbijt kostte me vanmorgen dan IRP 5000, ongeveer EUR 0,40!

Zo dat was dan de krant voor de zondag. Ik heb al zoveel meegemaakt en kon niet alles beschrijven natuurlijk maar ja, dan houden jullie de komende tijd nog iets tegoed van me zullen we maar zeggen.

Allemaal een fijne dag vandaag, geniet van het zonnetje en mijn berichtje en voor nu dus een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen... een dikke kusssss.

Alita