Een mango op mijn hoofd

zaterdag 3 september.

Gelukkig was het geen kokosnoot ;-) Toen ik gisteren nog even naar het grote zwembad bij mijn hotel liep was de kortste weg ernaar toe onder een mango boom door. En ja hoor, moet ik weer hebben. Recht op mijn hoofd, alsof er aapjes in de boom zaten te wachten tot ik eraan kwam en ook nog heel goed konden mikken. Maar goed, geen bult aan over gehouden. Nou ja, een kleintje dan.

Gistermiddag ben ik verhuisd naar Rumah Lotus. Gelukkig heeft Paskal mijn tassen overgebracht want het was echt te warm om met een rugzak op te gaan wandelen. Toen ik aan het eind van de middag achter mijn tassen aan naar het huis ben gegaan voelde het wel heel vreemd. Zo alleen daar in dat grote huis en alle herinneringen aan de vorige vakantie en aan Marjolein kwamen in volle hevigheid op me af. Maar voordeel als je alleen bent, je gaat even zitten huilen, neemt een groot glas water en een duik in het zwembad en dan kun je er weer tegenaan.

Ben nog even naar het huis van Adek gegaan om te bekijken hoe het staat met de voorbereidingen. Allemensen, wat een werk maken ze ervan zeg. Het hele huis en het nabijgelegen erf is omgetoverd in een feestterrein. Adek zat er maar een beetje verloren bij zo op de stoep voor zijn huis. Alsof hij overmeesterd was door al zijn familie en vrienden die nu de organisatie van hem overnemen. Wat er voor hem overblijft is zijn portemonnaie te pakken en geld uit te delen als erom gevraagd wordt. Ik hoop dat het geluk brengt: gisteravond is er een kalfje geboren. Hij loopt als een Bambi maar omdat het een jongetje is noemen we het maar Adam (de boot van Adek heet al Bambi Eva).

Toen ik na het bezoek terugliep naar Kalibukbuk central en de pinautomaat wilde bezoeken werd ik weer overvallen door machteloosheid. De verschillen tussen arm en heel arm zijn zo schrijnend. Op de stoep voor de pinautomaat zaten twee vrouwen te bedelen. Triest om te zien maar hoe hard het ook klinkt, daar ben ik al een beetje aan gewend. Wat moeilijk blijft zijn de kinderen. Twee hummels van een jaar of drie zaten een paar meter verderop in het afval te graaien en met hun knuistjes de verpakkingen van kokosvet en boterkuipjes uit te lepelen om vervolgens die gitzwartje knuistjes in de mond te steken. @ Maartje: ik moest gelijk weer denken aan jouw verhaal over de lijmsnuivende kleuters in Pnom Pen. Als je dan na tien minuten lopen die kleine baby van Eko en Marjoleintje tevreden in zijn kinderwagen ziet liggen... De verschillen zijn zo groot.

Morgen ga ik met een mannetje dat mij kent van een paar jaar geleden (toen hij onze chauffeur was) naar Aling Aling watervallen. Het is bijna niet voor te stellen maar dat is toch echt een plek die ik nog niet ken. Ik hoop maar dat het niet teveel geklim en geklauter is maar ik zal in elk geval mijn wandelschoenen maar aandoen. Dat wordt de eerste keer deze vakantie. Morgenavond uit eten bij Eko en Marjolein en dat betekent dat het waarschijnlijk pas maandag wordt als ik weer kan schrijven.

Bij jullie in Nederland is het volgens mij nu ook heel mooi weer dus ik wens iedereen een heel fijn zonnig weekend.

Dikke kusss en een knuffel uit Bali

Alita