Marcherende soldaten

Hallo lieve allemaal,

Al een week niet geschreven, oeps. Gelukkig geen klachten van mijn lezers. Behalve dan een verdwaald bericht op mijn telefoon met de vraag of ik al thuis ben. Ja hoor, ik ben thuis. In "mijn" huis op Bali. Ik geniet met straaltjes zonneschijn en ook heel veel regen. De afgelopen week regende het bij vlagen echt met bakken tegelijk van de hemel. Zoveel zelfs dat de temperatuur zakte naar een schamele 23 graden. Mijn spijkerbroek uit de koffer en 's avonds zelfs een vest aan. Ben ook niets meer gewend. Gelukkig regende het niet toen Adek, gewoontegetrouw als hij is, op zondag een feestdiner voor zijn westerse vrienden organiseerde. Deze keer waren Steven en Lene vergezeld van hun vrienden uit Denemarken. Dus een behoorlijk vol terras. Ook Mawel en Tanja kwamen nog. Wel wat later want die waren onderweg van Pancasari naar Lovina in de enorme stortbui beland die de hele dag al dreigend boven de "bergen" hing. Stapvoets rijden en onderzoeken of de tegenligger eerst over het midden van de weg komt aanrijden of dat je het zelf aandurft om over de onzichtbare middenstreep verder de rijden. Het kan hier behoorlijk spoken.

Het eten was als altijd weer geweldig. Triggerfish en nog eentje waarvan ik de naam vergeten ben, kip, groenten, tempeh goreng, sambal tomaat. Kortom een rijsttafel om U tegen te zeggen. Ook wel een emotioneel moment toen we beseften dat de vader van Adek voor het eerst niet aanwezig was om de saté te verzorgen. Saté lilit was zijn specialiteit. We hadden nu saté babi.

's Morgens heb ik voor het eerst in lange tijd weer een keer in zee gezwommen. Tijdens mijn wandeling langs het strand zag ik Putu de boot poetsen. Half in en half uit het water omdat het laag water was. Ik heb ook maar een spons gepakt en ben gaan helpen. Lekker kletsen en werken tegelijk en voordat we het wisten waren we twee uur verder, was het alweer opkomend water en stonden we tot aan ons middel in zee. Dan ook maar gelijk een beetje zwemmen. Heerlijk water en de zee zo zout dat je niet moe wordt van het zwemmen. Je drijft als een eendje in een bad zo makkelijk. Als beloning voor ons harde werken trakteren we onszelf op een flink sterke bak koffie en wat gebakken banaan. Wat een rondje lopen zou moeten worden werd uiteindelijk een hele morgen.

En dan nog even over gisteren. Ik was gisteren uitgenodigd om bij Steven en Lene en hun vrienden te komen lunchen in het hotel. Zij vertrekken vandaag naar Ahmed. Een Deense lunch met heerlijke vis. Uit Denemarken meegebracht. Een soort zure haring zoals wij die kennen maar dan zoeter en met wat andere kruiden. Ook vis in kerriesaus uit een pot. Dezelfde vis, ik denk haring, in een kruidige kerriesaus. Heerlijk gegeten. Leuk dan dat Lene vindt dat deze gewoonte die ze in Denemarken in stand houden met de Pasen ook in Lovina kan worden toegepast. Maar dan een weekje eerder. Alles is anders in Indonesië.

Na de lunch komt Adek me ophalen voor mijn eerste rondje motorrijden van deze vakantie. Het lijkt droog te blijven dus we gaan vol goede moed op pad. Als eerste naar de plek waar ik in een vorig verhaal over heb geschreven. De plek met de spannende brug die aan restauratie toe is. Het blijkt dat een oom van Adek er ook vlak naast woont. Daar gaan we als eerste even babbelen. Uitzicht op de twee koeien en de brug. Vanaf de overkant word al geroepen: MamAlita.....Ook in deze uithoek waar ik nog maar één keer ben geweest hebben ze mijn naam goed onthouden. De mannen gaan in gesprek. Uit de vertaling die ik krijg blijkt dat de brug eigenlijk illegaal is. Ik ben niet verbaasd. Het riviertje waar de brug over is gebouwd is de scheidslijn tussen twee dorpen. En het land behoord toe aan een welgestelde edelman die het stukje bij stukje verkoopt aan welgestelde buitenlanders. Nu is die brug er al een aantal jaren en tot nu toe wordt het gedoogd. Een renovatie zal ook wel gedoogd worden bedenken de mannen die de klus gaan klaren. Het wordt geen betonnen brug tenslotte. En ze maken geen asfaltweg naar de brug toe. Conclusie na een beraad van een half uurtje: we willen heel graag een renovatie doen. Adek draagt het toezicht houden op de werkzaamheden over aan zijn oom. Die woont ernaast immers? Vandaag, dinsdag, moeten de mannen een lijst maken met benodigdheden en een lijst met namen van de mannen die gaan helpen bouwen. Morgen brengen we het geld en kunnen ze, na goedkeuring van de lijst, aan de slag. Ik beloof dat ik in september zal komen kijken wat er van gemaakt is.

Als Adek en ik verder rijden en genieten van het uitzicht passeren we een eindeloze rij militairen. In een outfit die in niets te vergelijken is met die van de Nederlandse militairen. Schoenen die, als ze al passend zijn, tot op de draad zijn versleten. Een rugzak die zand bevat volgens Adek. Het moet wel een echte training zijn natuurlijk. Een helm met in grote gele cijfers een nummer erop en dat nummer matcht met de geweren die ook voorzien zijn van een nummer. De jongens worden begeleid door een stel officieren of zo die zich op brommers verplaatsen en op strategische punten de kruispunten autovrij houden. Het zal wel nodig zijn dat trainen en lopen maar ik vind het toch wel een zielige vertoning. Ze lopen van de kazerne naast de Pulakki tempel ten oosten van Siririt naar de kazerne ten noorden van Singaraja in de buurt van Air Sanih. Ik schat toch een afstand van minimaal 40 kilometer. En Adek schat zelf nog meer. Zouden ze nu echt in geval van oorlog gaan lopen? En over gewone asfaltwegen?

En dan is het vandaag dus alweer dinsdag. Over een week vanaf nu ben ik op weg naar het vliegveld en begint mijn reis naar Nederland. Ik hoop zo dat Komang ook op mijn vlucht mee kan. Hij is nu gewikkeld in een ingewikkelde relatie met de ambassade in Jakarta die zijn paspoort niet geschikt vinden om te reizen. Moet er een nieuw paspoort komen om de zo felbegeerde MVV sticker in te krijgen? Mag er toch gereisd worden op het oude paspoort? Alle formaliteiten zijn achter de rug. En nu is het wachten op een bericht vanuit de ambassade. Het zou toch te gek voor woorden zijn dat een paspoort wel geschikt kan zijn voor een toeristenvisum en niet voor een lang verblijf? De toestemming voor lang verblijf is er. Nu het boekje nog om de sticker in te pakken.

Voor nu wens ik iedereen een fijne dag, een dikke knuffel van mij is toegevoegd in de foto's die ik heb geplaatst in het album 2017 Nyepi en meer deel 7. En voor degenen die het op prijs stellen,

een dikke kusssss

Alita