Sherlock Holmes succes story

Hallo lieve allemaal,

Om maar met het verhaal achter de titel te beginnen: zoek en ik vind je wel.

Gistermiddag terwijl ik me door de laatste hoofdstukken van mijn boek probeerde te worstelen kwamen er twee nieuwe gasten aan bij Villa Jaya. Nederlanders bleek al snel. Omwille van de privacy noem ik ze voor het gemak M en S. Een jongeman en een jonge vrouw die maar voor één nacht naar Lovina komen. En met maar één doel. Het ontmoeten van de jongen en zijn familie die ze ondersteunen. Helaas komen ze onderweg de harde waarheid tegen. De schoolvakanties zijn in volle gang en ze kunnen dus niet eenvoudig even naar de school.

Of MamAlita in dit hotel te vinden is? Ja hoor. Die is er. Tjeerd had ze gezegd naar mij te vragen voor hulp bij het zoeken naar de kleine man. Gewapend met een foto en een paar namen die nauwelijks zijn uit te spreken beginnen we maar in het hotel met rondvragen bij het personeel. Nee nooit gezien. Kennen we niet. Door naar de kroeg op de hoek, Bintang Bali, nee kennen we niet. Misschien dat Ayu haar kent? Die begint om 3 uur met werken. We besluiten naar de volgende kroeg te gaan, warung Koming. De mannen verzamelen zich rond het mobieltje van M en kijken heel bedenkelijk. Totdat iemand in ene roept: Ja hoor, ik weet waar deze familie woont. We gaan accoord met brommer transport naar het huis van de familie maar al snel is er een auto geregeld. Op pad dan maar. Maar een minuut of vijf rijden en waar het smalle asfaltweggetje eindigt en de wei met twee koeien begint stopt de auto. De koeien kijken niet verbaasd. Alsof er iedere dag een auto de wei op komt rijden. Een bruggetje en aan de andere kant staat een familie met grote ogen te kijken naar het bezoek. Ja, dat bruggetje, een aantal planken, een paar bamboestokken en daaronder kolkt het water van het riviertje. Een leuning die we misschien beter niet vast houden. Wat weten we nog van de gymnastieklessen en het balanceren? Net genoeg om de overkant heelhuids te bereiken. Als we met handen en voeten uitleggen wie we zijn en waarvoor we komen wordt er in vliegende vaart thee gezet. De cadeautjes worden uitgedeeld en de blijdschap is voelbaar. Dat S. zijn uiterste best doet het spelletjes Zeeslag uit te leggen is geweldig. Blauw is boem en wit is mis. Komen we op het meest vredelievende eiland dat ik ken leren we de kleine man over oorlogsschepen die hij waarschijnlijk nooit zal zien. Hij is zo in zijn nopjes. De spelregels worden misschien met voeten getreden maar het is een spelletje en het is voor hem alleen.

Na een klein uurtje hartelijke ontvangst besluiten we maar terug te gaan. Ik stuur een berichtje naar de man die ons heeft afgezet en hoop dat hij het zal lezen. Ik heb geen beltegoed genoeg om te bellen. Als we het gevoel hebben dat het ieder moment kan gaan regenen besluiten we maar vast de brug over te gaan. We moeten niet riskeren in de plomp te glijden. Gelukkig komt de chauffeur ons al tegemoet. Hij brengt mij tot bij het huis van Adek en M en S terug naar Kalibukbuk Centrum. Missie geslaagd. Als we 's middags tijdens de zwemles van Alita Jr. nog een tijdje napraten over deze bijzondere missie vertellen M en S dat ze overwegen een nieuwe brug te doneren. Of zoveel als nodig is om de huidige brug te repareren en brommer en kind veilig te maken. Volgens Adek moet het voor een miljoen (Roepia) wel een heel eind kunnen lukken. Zodra ik het geld op mijn rekening ontvang beloof ik het aan Adek te geven zodat hij opzichter kan zijn bij dit kleine project. Hij geeft nog een goede tip mee: de mensen die aan de andere kant van het water wonen moeten ook zelf de handen uit de mouwen steken. Nou met een opzichter als Adek komt dat wel goed.

Over de uitvaart van de overleden bootcaptain die vorige week een eind aan zijn leven maakte kan ik beter kort zijn. Heftig, emotioneel en zo anders dan andere ceremonies. De holy woman die het gezin nog bezocht voor de uitvaart vertelde in trance dat de spirit niet in het volgend leven wordt geaccepteerd. Niet zo handig vind ik om dat mee te geven aan de familie van de overledene. Maar ja, het is de Balinese waarheid.

Vanmorgen toen mijn telefoon om half zes ging en Adek vroeg of ik mee wilde dolfijnen kijken had ik de neiging om "nee, bedankt" te zeggen. Ik lag nog zo lekker te slapen. Voor dat ik het in de gaten had zei ik "ja, goed, zie je over een half uurtje". En ik ben zo blij dat ik ja gezegd heb. Mijn hoofd is leeg, geen spinnewebben meer met gedachten die ik liever niet heb. Dat ik een middag "homeless" zal zijn omdat ik vanavond pas naar Rumah Lotus kan verhuizen deert me niet. Ik leef wel een middagje uit mijn koffer, Handdoek op de bank, nieuw boek van de plank en even een krantje schrijven. Ik kom mijn dag wel door.

Ik zal zo nog een paar foto's toevoegen aan het album 2017 Nyepi en meer deel 6.

Voor nu, veel liefs, een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen,

een dikke kusssss

Alita