en dan zit je vast op een bruggetje...

Hallo lieve allemaal,

Ontbijt achter de kiezen, mooi plekje in de schaduw op het terras van Villa Jaya, mijn derde beker thee net besteld, kortom, tijd voor mijn volgende krantje. De afgelopen dagen zijn open en dicht gegaan zonder bijzondere belevenissen. Beetje in het zwembad hangen, even stof voor gordijnen uitgezocht in Singaradja, de zwembadrand van Rumah Lotus laten impregneren, alle komende klusjes op een rijtje gezet en plannen gemaakt voor het ophalen en uitdelen van varkentjes. Uit de heilige Bali kalender bleek dat gisteren daarvoor de aangewezen dag zou zijn. En dat die Bali kalender meer aangeeft dan de dagen van de maand en eventueel de stand van de maan is heel duidelijk. Wil je trouwen? Eerst even de kalender raadplegen, wil je een andere brommer kopen, ook eerst de kalender raadplegen, zelfs als je besluit te sterven zou je het moeten doen... Degenen die op de "foute" dag overlijden kunnen dit herstellen door in elk geval op de juiste dag gecremeerd te worden. Niet iedereen kan zomaar een "kalender lezen". Daarvoor moet je toch wel een Holy Man zijn of in elk geval een Holy Man in opleiding. Een toekomstige Holy Man wordt voorgedragen aan de tempelgemeenschap als er een teken is geweest uit het hiernamaals dat wordt doorgegeven door een medium die daarvoor speciaal in trance gaat. En dan krijg je dus als 21 jarige jongeman met dromen over wereldreizen ineens te horen dat je voorbestemd bent op opgeleid te worden tot Holy Man. En dan is er heel wat voor nodig om te weigeren. Om kort te gaan was het gisteren dus volgens de kalender een goede dag om varkens te gaan verhandelen. Adek had al het nodige voorwerk gedaan en de gezinnen die een biggetje willen adopteren zijn geselecteerd. Stuk voor stuk gezinnen die het nodige verantwoordelijkheidsgevoel hebben en ook de ruimte hebben om het varkentje de nodige bewegingsvrijheid te geven. Een varkensspeeltuin met een paar bananenbomen, een afdakje voor de nodige schaduw en een betrokken familie die ook af en toe met het biggetje wil spelen. Om negen uur zit ik achterop de motor op weg naar de varkensboerin. De weg naar het dorpje is vol hobbels en kuilen. Hier nog geen asfalt te bekennen. Gelukkig heeft het de afgelopen dagen nauwelijks geregend en is de weg droog. Ik moet me niet voorstellen hoe je je hier kunt verplaatsen in de regentijd. Halverwege de weg naar de varkensboer staan twee vrouwen ons op te wachten. De nieuwe eigenaressen van de biggen. Ze weten, net als ik, niet waar de varkens opgehaald moeten worden en volgen Adek op gepaste afstand. Stof waait alle kanten op. Ik ben aangenaam verrast bij de stalletjes waar de biggen op ons wachten. Met minimale middelen is een ruime varkensstal gemaakt en de biggen zien er welvarend uit.  De moeder voelt onraad en knort onrustig. Met een ferme greep wordt de grootste van de twee biggen bij de achterpootjes gepakt en in een grote zak gedaan. De tweede volgt voordat hij, of liever gezegd zij natuurlijk, het in de gaten heeft. Twee biggen in een zak, twee vrouwen op een brommer en weg zijn ze, op pad naar hun nieuwe onderkomen. We zijn op de helft. Nog twee biggen te gaan. Adek en ik vervolgen onze weg naar een ander dorp waar ook varkens verkocht worden. Helaas zijn deze volgens onze standaard nog niet groot genoeg. Ook de huisvesting ziet er niet zo goed uit. We gaan terug naar mijn hotel zodat ik even kan zwemmen en nadenken over de volgende stap. Die best wel wat pootjes in de klei heeft..... Om drie uur hakken we de knoop door en Adek haalt met Suci en de kleine Alita mij weer op in het hotel. Plan is als volgt: we gaan naar een andere varkensboer in de omgeving, kopen daar twee biggen, nemen ze mee in de auto, leveren de ene af bij het hotel waar ik logeer waar ze opgehaald wordt door de adoptie eigenaren en nemen de andere mee, in de auto naar het dorp waar Suci is opgegroeid. Daar wacht het laatste adoptiegezin. Maar het loopt iets minder voorspoedig dan we dachten. Tot en met het vangen van de biggetjes gaat alles goed. Tijdens de rit terug naar de "grote weg" gaat het mis. Ergens onderweg is een verkeersdrempel. Een bolling overdwars in het zandpad. Maar de verkeersdrempel is van beton. Adek nadert heel voorzichtig en op het moment dat de voorwielen over de drempel zijn blijkt dat de auto te laag is en hangen we, als in een foute politie film te bengelen. Voorwielen over de drempel en de achterwielen nog op de weg. We zitten vast met twee krijsende biggen achter de achterbank.... Na veel aandringen van mijn kant volgt Adek mijn aanwijzingen toch op. Achteruit ook al maakt het nog zoveel herrie. Er blijft een niet te definieren onderdeel van de auto op straat achter. Naast de weg ligt, toeval bestaat niet, een stapel baksteentjes van Indonesie kwaliteit. De vorm van een baksteen en de hardheid van een studenten cake. Als een soort tangram leg ik de bakstenen achter de drempel om zo het hoogteverschil te overbruggen. Als Adek ziet wat ik aan het doen ben komt hij de stenen aandragen en vormen we samen een nieuw pad over de drempel. Met zweet in de handen kruipt hij weer achter het stuur en weet de auto zonder verdere kleerscheuren over de drempel te krijgen. De varkens krijsen nog steeds. Snel het eerste biggetje afgeleverd en dan nog eentje te gaan. Onderweg een stop bij de garage die gelukkig nog open is. Even bekijken hoe essentieel het verloren onderdeel is want een ritje door de bergen staat nog op het programma. Stel je voor dat je onderweg een wiel verliest.... Het blijkt gelukkig maar een ophangbeugel van de treeplank te zijn en met veel kunst en vliegwerk weet de monteur het onderdeel weer in de originele vorm te krijgen en te monteren. Irp 30.000 armer gaan we verder. Het biggetje dat nog over is krijst nauwelijks meer. Het is ook bloedheet inmiddels. Ik maak nog een extra gat in de zak waar zijn snoetje door kan steken. Hij zweet en likt het zout van mijn handen..... Als we bij de laatste afleverplaats zijn aangekomen denken we even dat de big dit avontuur niet heeft overleeft. Het is zo stil in de achterbak. Adek neemt de zak met big in zijn armen en sprint de heuvel op, naar de nieuwe eigenaren. Het is een behoorlijke klim en ik kan het tempo echt niet bijhouden. Heb dus ook geen foto's kunnen maken. Maar..... ze heeft het overleeft, at gelijk als een dijkgraver en lijkt het nieuwe onderkomen wel tof te vinden. Mooi uitzicht over de rijstvelden en lekker koel zo in de heuvels. Op de terugweg stoppen we bij een foodmarket om onze verdiende portie nasi campur op te eten. Achter de bomen zien we dat het een mooie zonsondergang lijkt te worden. Het is al met al een hele mooie dag geworden en de cocktails die Adek en ik ons 's avonds toestaan gaan er goed in. Om tien uur roept mijn bed, de airco is gemaakt en Hennie ligt al te slapen. Hoofd aan mijn voeteneind want dan ligt ze beter ten opzichte van de airco. Ik slaap onder een laken want voor mij wordt het wel erg frisjes.... Op weg naar een nieuwe dag. Paasdag. Met een omelet als ontbijt en mijn vierde beker thee is nu ook leeg.

Voor iedereen een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen.... een dikke kussss

Alita