schipbreuk en een haan op het balkon

Hallo lieve allemaal,

Een verhaal over een ware schipbreuk, zonder schipbreukelingen dan gelukkig. Ik spit achterstevoren even door mijn herinneringen.

Vanmorgen tijdens mijn gebruikelijke meditatiemoment aan het strand, genietend van het uitzicht een twee bakjes koffie deze keer, ontstond er plotseling onrust onder de met mij mediterende boat captains. Omdat ik als meubilair word beschouwd nam niemand de moeite me van ondertitels te voorzien dus ik moest mijn mijn beste (body)language kennis maar ontdekken wat al deze beroering veroorzaakte. Ik zag een captain vanaf het strand aan komen lopen en hij was drijfnat. Nu kunnen de meeste captains niet zwemmen maar om nou te zeggen dat dit al de onrust zou kunnen verklaren? Je kunt ook in ondiep water wel een nat pak halen. Steeds meer volk kwam aangelopen, of aangereden. Je kunt die honderd meter afstand ook in de vroege ochtend het best op de brommer afleggen. Stel je voor dat je moe wordt toch?

Ik besloot dat het toch tijd werd voor een vertalingsrondje want ik snapte er nog steeds helemaal niets van. Een korte vertaling door één van de jongens: er was een boot in de problemen geraakt, net niet onder water verdwenen, na een aanvaring met een andere boot. Eén van de bamboe drijvers was geraakt en losgekomen met als gevolg een grote onbalans, een bootje dat water maakte, toeristen die door een andere boot aan boord moesten worden genomen. En dat alles op volle zee. De toeristen waren Indonesiers uit Jakarta die, net als de de captains geen zwemdiploma hadden. En de redvesten die standaard bij de uitrusting van de bootjes horen sinds een jaar of wat lagen natuurlijk thuis. Bij de captain. Twee captains die de zwemkunst wel machtig waren zijn de zee in gesprongen en hebben een tijdelijke reparatie uit kunnen voeren en hebben het bootje terug naar de kust gesleept. De motor deed het natuurlijk ook niet meer nadat er zoveel zeewater gehapt was. Een ongeluk zit in een klein hoekje. En dan te bedenken dat de dolfijnen waar iedereen naar op zoek was ook nog een vrije dag hadden genomen en zich nauwelijks lieten zien. Nee de dag begon niet al te best hier.

Net zoals de dag gisteren voor een haan ook slecht eindigde. Op de verdieping boven ons in het hotel logeerde tot vandaag een alleen reizende fransman. Ik had al een keer in het zwembad een babbeltje met hem gemaakt toen hij voor de kleine Alita voor krokodil speelde en ik de dolfijn was. Een aardige jongen die, getuige zijn vragenvuur, niet gehinderd door enige kennis van Bali op reis was gegaan. Hij had eergisteren een brommertje gehuurd om de buurt te verkennen en is op die dag in wat vreemd gezelschap terecht gekomen denk ik zo. Gisterochtend verscheen er plotseling bij het hotel een Balinees met een haan onder de arm. Een witte. Zoals gebruikelijk worden de hanen door de bevolking (de mannelijke bevolking dan) met alle liefde behandeld. Beetje strelen, er tegen praten. Een haan is namelijk geld waard als hij goed gezond is en goed kan vechten. Hanengevechten komen hier nog dagelijks voor. Omdat het verboden is meestal in achteraf straatjes en pleintjes. Totdat de fransman zich bij het gezelschap voegde had ik nog niet door waar het om zou kunnen gaan. Vanuit het zwembad kon ik alles mooi bekijken. Er werd stevig onderhandeld tussen de fransman en de eigenaar van de haan. Ik dacht dat de fransman een weddenschap wilde aangaan voor de hanengevechten. Maar dat was een illusie. Hij kocht de haan! De pootjes werden aan elkaar gebonden en de haan verhuisde naar het balkon van de kamer boven ons. Ik was verbijsterd. En met mij nog twee Nederlandse toeristen die in het zwembad lagen. Een haan kopen en die op je balkon neerleggen? Het kon toch niet waar zijn? We waren al halverwege het hanenbevrijdingsplan toen een brommerrijder arriveerde. Hij ging naar boven en haalde zowel de fransman als de haan op. Het gekraai begon steeds klagender te klinken. Ondersteboven hangend aan je pootjes op een brommertje naar de arena om je laatste gevecht uit te vechten. Ik had graag de fransman het zien opnemen tegen een vechthaan. Ik vond hem heel wat minder aardig dan toen hij nog krokodil speelde. Gelukkig is hij vertrokken.

En dan de laatste stap terug in de tijd. Naar gisterochtend. Guust is voor het eerst deze vakantie uit eigen vrije wil heel vroeg zijn bed uit gekomen. Voor mij was het voor de tweede keer en voor hem de eerste keer deze vakantie. Dolfijnen kijken! We zijn met Putra mee geweest en het was geweldig. Alle dolfijnen die vandaag een vrije dag hadden genomen hebben zich gisteren geweldig uitgeslooft. Alsof ze wisten dat dit voor Guust de laatste reis naar Bali is. Een prachtig gezicht, aan alle kanten van de boot waren ze te zien. Springend, spelend en, maar dat kan ook verbeelding zijn geweest, lachend naar Guust. Hoezo de laatste reis? Dat zei je toch al twee keer eerder?

Vanavond houden we een diner op het strand met Alex en Monique en wat lokale vrienden. Misschien zie ik nog kans om ook hierover nog een update te schrijven voordat we dinsdag terug vliegen. Tenzij die vulkaan...... wishfull thinking ;-)

Voor nu voor allemaal een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen,

een dikke Kussssss

Alita