schooltje spelen en spaghetti

Hallo lieve allemaal,

Gisteren was het terugkerend ritueel van een spaghetti avond met vrienden in Rumah Lotus maar voordat ik daar over vertel ga ik eerst terug naar eergisteren. Mijn vuurdoop als leerkracht engels.

Van Adek heb ik de grote kaart mogen lenen die ik een tijd terug heb meegebracht. Een grote wereldkaart. Die ligt klaar, net als mijn fototoestel dat ik voor de gelegenheid aan Mawel uitleen zodat hij alles kan vastleggen voor het nageslacht. De lange broek en het shirt met lange mouwen plakken nu al aan mijn lichaam. Het is bloedheet vandaag. Klokslag half tien pikken Mawel en Tanja deze toch wel zenuwachtige docente op. Klaar om 26 pubers in de leeftijd tussen 10 en 13 jaar twee lesblokken engels te geven.

Zodra ik het terrein van Mapindo op kom is de ergste spanning al geweken. De docente die normaal de les geeft staat ons met een grote glimlach op te wachten. Twee verdiepingen traplopen en we komen bij de klas aan. Ik zet één stap in de klas en wil de kinderen goedemorgen wensen maar de woorden blijven in mijn keel hangen. Alle 26 kinderen staan op en beginnen met een grote grijns op de snoetjes te zingen voor me. Dat het over mij gaat weet ik zeker want de woorden Belanda en Mamalita herken ik wel. Wat een verrassing. Hebben toch mooi in een middag ingestudeerd.

Als de eerste schok voorbij is stel ik me aan de klas voor en begint de les pas echt. Ik heb in de trant van "reis om de wereld in 80 dagen" een programma in elkaar gezet waarbij de kinderen, in groepjes verdeeld, samen een droom bespreken waarbij centraal staat: welk land bezoek je in je droom en wat valt er te vertellen over dat land. Alles kan, alles is goed, zolang er maar engels gesproken wordt. Nadat ze per groep een voorstelling hebben gemaakt van het "droom"land mogen ze dit aan de rest van de klas vertellen. Vijf groepen, vijf dromen. We zijn in Sydney geweest, in Moskou, in Zuid Afrika, in China en in Frankrijk.

De presentaties worden soms wel ruw verstoord door de kleuters die op het schoolplein percussie les hebben. Dan moeten even de deuren dicht van de klas en stijgt de temperatuur met een aantal graden. Het is zo warm in die klas. Geen airco of ventilatie. Het zweet doorweekt mijn shirt. Waarom heb ik in 's hemelsnaam ook nog een ondershirt aangetrokken? Maar genieten doen wel wel.

Aan het eind van de les hebben de kinderen nog een kwartiertje tijd om mij alles over Nederland te vragen. Zo mag ik de vraag beantwoorden of iedereen in Nederland op de fiets naar school of werk gaat. Welke wilde dieren er in Nederland leven. Of Nederland echt onder water ligt en mag ik vertellen over de bollenvelden.

De tijd is omgevlogen. Aan het eind van de les hebben de kinderen even pauze en krijg ik de ultieme dankbetuiging. Ze komen me allemaal even de hand geven. Een hand die ze ook nog vol respect tegen hun voorhoofd drukken. Ook die grote slungel van een leerling die te groot is voor een schooluniform en daarom als enige in eigen, gewone kleding de les volgde. Ik zal een paar foto's toevoegen onder het tabblad foto's (school).

Dan verder naar onze jaarlijkse happening: spaghettiavond. Die was gisteren. Er zouden 11 gasten komen dus ik moest op het heetst van de dag al beginnen met de voorbereidingen. Dank zij de ventilator die tuinman Putu in de keuken heeft gehangen was het snijden van de groenten een fluitje van een cent. Gewoon lekker aan de keukentafel. Om half zeven was ik er klaar voor. Alleen de slierten moesten nog gekookt.

En dan zie je dat Azië anders is dan een westerse cultuur. Met tussenpozen van bijna een uur kwamen de gasten aan. De eersten waren al klaar met eten toen de volgende gasten kwamen. Bordje afwassen en opnieuw gebruiken. Gezellig kletsen, beetje gitaar spelen (nee ik niet hoor), beetje zingen (ik wel en volgens Mawel zing ik niet onverdienstelijk). Twee flessen wijn later is het middernacht. Nog even snel met Guust op Skype die klaar zat voor een avondje gourmetten met Matty en André. Mijn bedje riep heel hard dat het tijd was om te gaan slapen maar uiteindelijk is het pas twee uur als het licht uitgaat. Er was ook zoveel om over te blijven mijmeren....

Vandaag zouden we met Tanja, Mawel en de kinderen naar de botanische tuinen gaan. Zouden we, de lucht is bewolkt, in de "bergen" regent het vast al en Tanja heeft nog een berg vertaalwerk te doen voor haar agent. We gaan dus vandaag maar niet. Misschien volgend weekend? Kan nog net voordat ik naar huis ga. Nog maar even niet aan denken.

Voor iedereen een dikke knuffel, en voor degenen die het op prijs stellen..... een dikke kussss

Alita