Soms zit het tegen

Hallo lieve allemaal,

Ja soms zit het even tegen. Het is hier nu zondagochtend half acht. Ben inmiddels anderhalf uur wakker en op. Of eigenlijk is de volgorde net andersom. Ik had me gisteren voorgenomen om vandaag weer een krantje te maken. Toen ik op en wakker was stond in voor de keuze, eerst naar het strand voor koffie en gebakken banaan of deze keer niet naar het strand en gelijk aan de krant beginnen voordat de internetconnectie helemaal om te huilen wordt. Er zijn inmiddels drie van de zes kamers bezet en met al die laptops en telefoons die verbonden worden kan het behoorlijk traag worden. Krant maken dan maar om half acht 's morgens. Ik was van plan om de foto's van de afgelopen tijd te uploaden. Helaas. Computers en verbindingen met mijn telefoon doen niet wat ze moeten doen. Ik kan wel de verbinding maken maar de laatste foto's zijn niet zichtbaar in mijn laptop. Geen idee wat ik fout doe. Eerst koffie op het strand was wellicht toch een betere keuze geweest. Degenen die met mij op FB verbonden zijn kunnen in elk geval de foto's wel zien.

Dat dit een zorg voor mij is staat in geen vergelijk met de zorgen die een chauffeur eergisteren met mij deelde. Ik was samen met Adek en de Deense familie onderweg om hun weg te brengen naar hun hotel in Ubud. Onderweg een toeristische stop bij de GitGit watervallen. Omdat ik die al een paar keer had gezien besloot ik bij de chauffeurs te gaan zitten en een praatje te maken. Een praatje maken begint standaard met: waar kom je vandaan, hoe lang blijf je, heb je kinderen en hoeveel. Ik ben zo ingeburgerd dat ik diezelfde vragen ook stel. Behalve de tweede dan.

De man met wie ik in gesprek raakte was een jaar of veertig. Vader van vier kinderen. De jongste was drie maanden. Tot de geboorte van zijn jongste kind ging het hem naar Balinese begrippen aardig voor de wind. Hij wist zelfs te sparen van zijn bescheiden inkomen om zo alvast voor de toekomst van zijn kinderen en de hoge studiekosten ingedekt te zijn. Binnen drie maanden na de geboorte van zijn jongste stond zijn hele leven op zijn kop. Zijn vrouw is, ondanks twee operaties, kort na de bevalling overleden. Net als zijn grootmoeder. Ook twee operaties en een week later overleden. Had hij niet gespaard dan had hij om de kosten te betalen dure leningen moeten afsluiten. Had hij bijna geen inkomen gehad dan had hij gebruik kunnen maken van de gratis gezondheidszorg voor de allerarmsten. Goed verdienen en kunnen sparen leek een zegen en blijkt nu de trigger: terug naar "af". Poedermelk kost net zoveel als hij kan verdienen op dit moment. En dan zijn er nog drie oudere kinderen. De verleiding om ze dan niet naar school te sturen is groot. De school is dan wel gratis maar de uniformen en en boeken en het vervoer niet.

Ik heb met verbijstering naar zijn glimlach gekeken toen hij opstapte. Karma is een raar ding. Snap er nog maar weinig van.

Ik wens jullie allemaal een geweldige zondag. Dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen: een dikke Kusssssss

Alita