voorzichtig, drempeltje

Hallo lieve allemaal,

In een van de kranten van de vorige reis heb ik al geschreven over de renovatie van de trottoirs in "mijn" dorp. De hoogte van het wegdek is nog niet aangepast aan de hoogte van de troittoirs dus het is nog steeds oppassen geblazen als je van de weg via een omgekeerd bier- of colakratje bij bijvoorbeeld Warung Apple naar binnen wilt. Het heeft er wel toe geleid dat er nieuwe Nederlandse woorden aan het taalgebruik van het personeel zijn toegevoegd: "pas op drempeltje" klinkt toch wel grappig met een Indo tongval.

Gisteren ben ik met Adek op de motor op zoek gegaan naar waarschijnlijk de grootste boom op dit eiland. Een boom zo groot van omvang dat er een weg doorheen is gemaakt. Boom leeft nog wel. Het zou een lange rit worden en om half elf zijn we op pad gegaan. Nee, geen regenkleding mee. Mata Hari (de zon) was behoorlijk aanwezig. Helaas was ze vertrokken toen we anderhalf uur op pad waren en op een kwartiertje rijden van De Boom. Met bakken tegelijk kwam het uit de hemel geregend. Hellingen rijden met een stijgingspercentage van 10 tot 14 % is dan niet alleen moeilijk maar ook levensgevaarlijk. Gelukkig vonden we in het niemandsland waarin we ons bevonden wel een verlaten huisje met een afdakje waar we konden schuilen. Het huis was heel goed afgesloten en ons inbrekersgereedschap hadden we ook niet mee. Met de ruggen tegen het muurtje wisten we het een beetje droog te houden. In gezelschap van een middelbare school leerling die ook het verder rijden niet aan durfde. Hij was tot op zijn botjes nat. En koud. Ook dat is Bali. Na een kwartiertje of zo in het gelid gestaan te hebben leek het iets op te klaren. Wat was wijsheid? Toch doorrijden op zoek naar die boom of op de kruising maar kiezen voor de weg terug? We besloten terug te gaan en onderweg iets te eten te zoeken. Het was in het eerste dorpje, een half verlaten spookdorp, waar we een warung vonden. Met 1 gerecht op het menu. Saté gambing (geitenvlees), 12 stokjes de man, met rijst en kroepoek. Twee mega grote glazen hete thee erbij. Kosten voor deze voortreffelijke lunch Irp 25,000. Ongeveer twee euro voor twee personen. De boom blijft op de bucketlist voor een volgende reis. Het spookdorpje lieten we voldaan achter ons om weer in de aanhoudende regen terug te rijden. In Lovina scheen de zon.

's Middags om half vijf lag ik alweer zwemles te geven aan de kleine Alita. Om vervolgens verrast te worden door de komst van Jim en Livia afkomstig uit Delft. Wat heerlijk om elkaar na twee jaar weer te zien zeg. Helaas verblijven ze niet in Villa Jaya. Een huisje verder bij villa Belinda deze keer. Jim is/was uitgever en wellicht komt de uitgave van mijn kinderboek een stapje dichterbij. Voor de kerst dit jaar gaat het niet meer lukken maar volgend jaar kerst moet haalbaar zijn.

Als Jim tijdens het eten 's avonds vertelt over zijn nieuwe passie, het molenaarsbestaan, komen we al pratende tot een wel heel bijzondere ontdekking. Hij krijgt les van mijn neef Jan Springer. Een neef die ik volgens mij in 42 jaar niet meer heb gezien. En, als ik de beschrijving van zijn gewoontes en karakter mag geloven is hij geen steek veranderd. Ik droomde vannacht van molentjes ;-)

De vistrip die vanmorgen op het programma stond is super succesvol geweest. Vier uur lang vissen op een zee die zo glad was als een versgestreken laken:  drie stuks van prima formaat. Om tien uur regent het pijpenstelen in Lovina maar op zee was het stralend mooi weer. Op de vraag van Adek wat te doen met de vangst heb ik maar "freeze or fry" gezegd. De vis die ik heb zien sterven wil ik liever niet op mijn bord.

Voor al mijn lieve lezers en lezeressen, een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen

een dikke kussss

Alita