Toch spekkoek

Hallo lieve allemaal, 

In Indonesië is het al dinsdag. Ben vroeg wakker vandaag. Het is nu bijna half zes. Ben al gedouched en aangekleed. Klaar om naar het strand te gaan. Omdat het nog aardedonker is toch eerst maar even schrijven. Jullie hunkeren vast naar nieuws.

Terug naar twee dagen geleden. De dag dat Guust toch in het zwembad ging, er boodschappen gedaan zijn en Guust een massage kreeg. 

De boodschappen bestaan uit ijskoffie, jus d'orange, een schaartje en een mes. De eerste twee waren snel gevonden. De laatste twee kon ik vinden met hulp van Shanti die me op de motor meenam. Die zakjes oplos cappuccino zijn echt niet open te krijgen met mijn nagels of tanden. En boos worden helpt ook niet. Ik vraag Shanti of we ook ergens spekkoek kunnen scoren. Kue lapis. Dat is helaas niet te koop. Ze wil het wel meegeven met een vriendin de volgende dag. Die vriendin komt morgen werken. Shanti is vrij. Beide wonen in Ubud. Toch dagelijks een uur heen en een uur terug vanuit Candidasa. Als er geen files zijn.

Ik protesteer. We gaan de volgende dag naar Lovina. Daar is het ook wel te koop. Dat protest heeft geen effect. Bij het ontbijt ligt kue lapis. Lieve vriendin was er ook. 

Met de nieuwe vrienden uit Australië bedenk ik een plan om Guust het zwembad in te krijgen. Na zijn middagdutje. Zodra ik hem wakker heb gekregen praat ik hem in zijn zwembroek. Hij moppert wat over dit "voorstel" maar stapt toch in zijn zwembroek. Kerrie, Larry en ik houden hem wel vast. Met zijn drieën kunnen we wel 113 kilo aan toch? De wandelstok is van westerse kwaliteit en kan tegen water....Een gelukkiger mens kan niet gevonden worden.

De massage die later die middag op het programma staat brengt daar wat verschil in. Rug, schouders, armen en benen worden stevig onder handen genomen. Zo stijf als een deur. Dat wordt spierpijn weet hij fijntjes te melden.

En dan gisteren. Ja, de spierpijn is er. Maar we gaan in de auto op pad naar Lovina. Met een tussenstop in Tulamben voor lunch en plaspauze. Rond vier uur zijn we thuis. De enige lichaamsbeweging voor Guust is lopen naar het restaurant. Ik heb dan de koffers al uitgeruimd en gezwommen. De rollator geeft heel wat bekijks. Maar zonder dat ding was de uitdaging van de laatste dagen te groot geweest. 

De zon is inmiddels opgestaan. Ik ga op pad voor mijn ochtend ritueel. Guust blijft nog "even" slapen. 

Voor iedereen een dikke knuffel en, voor degenen die het op prijs stellen, een dikke KUSSSS 

Alita