Het is vandaag dag 13. Van de witte boedha tot cinderella.

Hallo lieve allemaal,

Ik opende vandaag mijn email account en dan verschijnt aan de rechterkant gelijk mijn agenda. Die leert me dat het vandaag alweer dag 13 is sinds het begin van onze reis. We hebben al zoveel meegemaakt en daar mag ik vandaag weer een verhaal aan toevoegen. Een verhaal over een witte liggende boedha, een enorme regenbui onderweg bij een stuwmeer en alweer heerlijk eten, eten en eten... Laat ik maar bij het begin beginnen. Huib en ik starten weer met koffie op het strand. Onderweg daarheen komen we Adek tegen. Die gaan we nodig hebben voor de uitvoering van onze plannen. Op de vraag of hij even mee gaat koffie drinken zodat we alles rustig kunnen bespreken wordt ontkennend geantwoord. "Heb je klanten voor dolfijnen spotten of snorkelen"? Nee dat is niet het geval. Dan kun je toch mee koffie drinken? Nee, liever niet. Ik ken Adek al heel wat jaren en zo'n antwoord past echt bij hem. Hij wil de plannen best staande op straat bespreken maar ik wil koffie en niet op straat onderhandelen over wat wij willen en wat hij daarin kan betekenen. Dan lopen Huib en ik maar door. Dan zoeken we toch een andere chauffeur mompelen we nog. Eind van het liedje is dat hij rond acht uur bij ons hotel is en toch wil bespreken wat wij vandaag willen. De vraag waarom hij niet samen met ons koffie wilde drinken blijft onbeantwoord.

We besluiten vandaag de liggende witte boedha te gaan bekijken. Vertrektijd vanaf het hotel tussen 10 en 10:30. Tijd genoeg om nog even het zwembad in te duiken. Ik heb bij de chauffeur die me vorige keer heeft opgehaald 20 risolles besteld. Die zijn keurig bij mijn kamer bezorgd. Kosten Irp 20.000 = €1,32. Risolles zien eruit als een soort loempia's maar dan niet van bladerdeeg. Een vulling van groenten en per stuk verpakt met een klein pepertje erop om erbij te eten. We hebben van andere gasten nog een aantal klepon2 gekregen. Groene balletjes met wat kokos aan de buitenkant en een heerlijke explosie van suikersiroop aan de binnenkant. Onderweg vraagt Guust of het veel trappen zijn om te beklimmen. In dat geval wil hij in de auto blijven zitten. Nou, mooi niet dus. Met Adek aan een arm en ik aan de andere weet Guust toch boven te komen. Rustig aan. Een weldadige rust komt ons tegemoet. Lekker koel is het er ook. Een gouden boedha in een heilig huis. We mogen niet naar binnen om te fotograferen. De moderne mobieltjes bieden uitkomst. Voor meer foto's zie vooral ook Huib Bal op Facebook. Als we na een uurtje of zo besluiten dat het tijd is om verder te rijden begint het net te regenen. Net als de vorige keer dat ik hier was. 

Op de terugweg willen we stoppen bij een heel groot stuwmeer dat in de buurt is aangelegd. Het schijnt in 5 jaar gebouwd te zijn en is bedoeld om water voorradig te hebben voor de landbouw. Zo af en toe worden de schuiven van de dam dan even opengezet. De regen komt inmiddels met bakken de hemel uit. De schuiven blijven dicht. Zodra we Lovina naderen wordt het droog. En warm, heel warm. Guust wordt door Adek rechtstreeks naar zijn kamer gebracht en Huib, Yvonne en ik stappen uit bij de enige pinautomaat die 2,5 miljoen uit spuugt en gaan daarna door naar Global Village Café. Echte cappuccino blijft toch een westerse traktatie die lokt. De grootste verandering sinds 3 jaar geleden is dat er nu personeel is met gehoorproblemen. Hier komen de hoorapparaten vast wel goed van pas. De menukaart is aangepast op het personeel en klanten worden gevraagd aan te wijzen wat ze willen bestellen. We horen niemand kletsen en verbazen ons over de gebarentaal. Zou dat internationaal zijn?  Google leert dat er momenteel 125 verschillende gebarentalen zijn. Beetje improviseren en dan komen we er wel. 

Bij terugkomst bij ons hotel is Guust inmiddels wakker. De dag is alweer voorbij. Nou ja, we moeten nog beslissen waar we gaan eten vanavond. Suci bezoekt ons nog even met heerlijke tahu isi . Hebben we nog zin in eten? Ja hoor. Guust trakteert en wij gaan naar Warung Teman Bali. Daar is de chicken gordon bleu het lekkerst. Huib heeft het eind van de antibiotica kuur in zicht en geniet inmiddels ook weer van het eten. Gado2 voor Huib en voor Yvonne tempeh met groenten en rijst. Tja, indo's en eten. 

Om tien uur zijn de luiken bij iedereen dicht. En om 05:30 gaan de luikjes bij Huib en mij weer open. We gaan weer koffie drinken.  En deze dag voorbespreken. Het wordt en spannende dag voor Alita. Ze doet mee met een uitvoering op school. Ze heeft er zelfs plaknagels voor gekocht. Ze moet goed voor de dag komen.

Er wordt aan het eind van de ochtend een heel plechtig, langdradig lied gezongen. Iedereen staat op en ook wij doen mee. Dat het eindeloze lied eindigt met Amen maakt dat we zeker weten dat het niet het Indonesisch volkslied is. Indonesie is voor het grootste deel Islamitisch. Daaraan voorafgaand zijn er schattige optredens van kleine, heel kleine en ook grote kinderen. Zelfs de leerkrachten hebben een optreden in elkaar gestoken. Het lijkt de vogeltjesdans maar dan met kip en eend als gevogelte.  De kinderen marcheren, en genieten van elkaar. Het hoogtepunt voor ons als enige 4 westerse toeschouwers maar ook voor de leerkrachten is de vertolking van Cinderella. Alita is een van de stiefzusjes en doet het heel goed. Met krachtige en luide stem uit ze haar ongenoegen over haar zusje Cinderella. En dat alles in het engels. Alita past het schoentje niet maar wat ons betreft had ze met deze schattige prins mogen trouwen. Strak in het zwarte pak gestoken en de status was af te lezen aan een goudkleurige sjerp en goudkleurige kroon. Ze leefden nog lang en gelukkig. 

We zijn best moe en dorstig en hongerig. Drinken wat in de bar tegenover Bintang Bali en slaan ons daarna door een paar borden heerlijke nasi heen. Die komen van de warung tegen lokale prijzen. Twee vrouwen houden zich bezig met het maken van offertjes, er verdwijnt een man in de keuken. En die kan heel goed koken. Spicy is voor het eerst ook echt spicy. Ze weten elkaar te vertellen dat ik alleen aan de buitenkant Nederlands ben. De binnenkant is nu Indonesisch. Ik weet van de traditie een beetje van het eten naast je bord te leggen, op een stukje kroepoek of een stukje bananenblad. Dat is bedoeld voor de Goden. En een tas op tafel zetten is "not done". Ik heb me vandaag misschien maar 1 keer vergist.

En dan te bedenken dat we pas op dag 13 zijn. Wat kunnen we nog veel leren. 

Voor nu voor iedereen een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen, een dikke KUSSSS

Alita

PS foto's zijn toegevoegd.