Ik weet wat ontbreekt!

Donderdag 24 augustus,

Vanmorgen om half zes werd ik wakker en ik wist plotseling wat ik de afgelopen dagen heb gemist. Ik hoorde een hond blaffen. Niet zo vreemd op zich natuurlijk want iedereen hoort wel eens een hond blaffen. Maar het was voor mij de eerste keer deze vakantie dat ik een hond hoorde blaffen. Alle zwerfhonden zijn verdwenen in Lovina. Allemaal schurftige schichtige honden in alle stadia van ontbinding waren overal op het strand en de aangrenzende straten te vinden en nu zijn ze weg. Ik had ze nog niet eens gemist. Hoe vreemd is dit toch. Ik ga straks eens even informeren of het de Australiers zijn geweest die met hun zwerfhonden programma nu ook Lovina hebben gevonden of dat het een andere oorzaak heeft.

Maar goed, het verhaal van gisteren. De ceremonie voor de baby van Luh en Budi zou om ongeveer 13.00 uur beginnen en ik "moest" er dan toch zeker om 12.00 uur zijn. Volgens de familie dan. Eerst rustig een ontbijtje gegeten en de ober van dienst alle verhalen over Nederland verteld. @ Hennie: het was die verlegen lachende ober die altijd zo overdreven gedienstig weet te doen. Daarna Paskal gebeld. Er zouden 's middags gasten komen voor Rumah Lotus en ik wilde toch heel graag even naar het huis van Marjolein voordat we morgen aan de ceremonie beginnen. Paskal heeft me opgehaald nadat hij terug was van het dolfijnentochtje. Bij aankomst bij Rumah Lotus vloog Komang me gelijk om mijn nek. Moet je je voorstellen. Een vrouwtje van kabouterhoogte die op haar korte pootjes een kangeroe sprong maakt en me in een hoek van 90 graden zet om te knuffelen. En huilen natuurlijk. Heel veel huilen samen. Ook Paskal kon zijn emoties nu gewoon laten zien. Op straat en op het strand staat de eeuwige glimlach op zijn gezicht gebeiteld maar nu kwam alles los. We zijn samen door het huis gelopen, hebben op het bed van Marjolein gezeten en hij liet me vol trots zien dat de ketting met Boedha hanger een plaatsje aan het hoofdeind van haar bed heeft gekregen. Heel hoog zodat de gasten niet in de verleiding kunnen komen om die hanger een andere bestemming te geven. De geest van Marjolein is thuis zegt ook Paskal. Heel veel herinneringen opgehaald samen. Toen zijn we gaan praten over de ceremonie van morgen. Ik heb uitgelegd hoe we dat in Nederland doen en wat de verschillen en overeenkomsten zijn met Bali gebruiken. Het deed hem zoveel verdriet dat Marjolein begraven wordt en niet gecremeerd. Hij zou zo graag de as van Marjolein in Bali ritueel naar de zee brengen. Ja, en wat doe je dan? Weer huilen en proberen samen een manier te vinden voor alle mensen die hier afscheid van haar willen nemen. En dat zijn er nogal wat hoor. Na veel praten kwam Paskal met het voorstel om dan een ceremonie te houden met bloemen uit de tuin van Rumah Lotus en de sarong en kebaja van Marjolein ritueel te cremeren. Niemand mag die ooit nog dragen en zo neemt toch de gemeenschap hier ook afscheid van Marjolein. @ Yvonne, Isabelle en Camille: ik hoop dat jullie hier ook vrede mee hebben. Wij houden de ceremonie morgen op dezelfde tijd als de familie in Nederland. Zo rond zonsondergang is het dan hier.

Na alle tranen ook weer de lach. Zoals altijd in het leven. Paskal heeft me bij de supermarkt afgezet zodat ik nog een paar boodschappen kon doen en daarna ben ik naar mijn hotel terug gegaan om me voor te bereiden op de ceremonie van de drie maanden oude Niha (zo gaat ze heten). Omdat ik achterop de brommer moet heb ik mijn kleding maar meegenomen om me bij Suma Hotel om te kleden. Zoals de vrouwen hier achterop een brommer kruipen, strakke sarong aan, offertjes op het hoofd en in de handen en dan ook nog in amazone zit.... ik waag me er niet aan. Bij het Suma Hotel staat Luh me al op te wachten. Alles is prachtig versierd en er is eten voor wel driehonderd mensen lijkt het. Het wachten is op Budi. Papa is namelijk 's morgens in alle vroegte naar zijn eigen tempel in Batur gegaan om daar de ceremonie te houden. Het komt erop neer dat de vader leidend is in dit geheel. Zijn familie tempel is de tempel waar de eerste ceremonie gehouden moet worden zodat dit kindje deel van die familie kan gaan uitmaken. Daarna is het copy/paste en de ceremonie wordt nogmaals in aanwezigheid van moeder en kind en genodigden gehouden op de plek waar het kind gaat wonen. Bij Luh en Budi in het Suma Hotel dus. En dan komt het leuke van het geheel. Op iedere plek in Bali hebben ze zo hun eigen gewoonten. De basis is hetzelfde maar de afwerking is verschillend. De drie-maanden ceremonie moet volgens Bali gebruiken gehouden worden maar hoe die wordt uitgevoerd is afhankelijk van de plaats waar je woont. Luh kende de gebruiken die nu copy/paste moesten worden uitgevoerd niet zo heel goed. Er moest nog snel een ei worden gekookt (hoorde bij de ingredienten van de offers) , er werd nog snel gevouwen en geknipt in allerlei bladeren die in eerste instantie niet de juiste vorm bleken te hebben en zo was er onrust alom. En die vrouwen maar kakelen en het beter weten en het dan toch weer anders doen dan de heilige voorganger van de ceremonie het bedoeld had. En al die tijd zit je dan in je sarong, bloedhete kebaja (lange mouwen, wie bedenkt dat nou in dit klimaat) in kleermakerszit op de grond. Nu ben ik al wat ouder (hihi, voordeel) dus mij werd een plek gegund met mijn rug tegen de muur. Lekker leunen mag als je wat ouder bent. Ik ga zo proberen de foto's op de site te plakken zodat duidelijk is wat er allemaal gebeurde. De overeenkomst met een doop in Nederland is dat er ook water aan te pas komt. Dat is alles. Na afloop van de dienst zit er dan een stralende moeder met een verdwaasd kijkend meisje op schoot. Het meisje heeft een naam, Niha (als ik het goed spel) en heeft haar eerste sieraden om. Aan beide handen gouden armbandjes, gouden ringen om de vingertjes, een gouden ketting en zilveren rinkelbandjes om de enkels. En dat is niet omdat Luh en Budi rijke ouders zijn. Nee, dat hoort iedere baby te krijgen. Een vorm van belegging voor als de goden haar in de toekomst even niet in beeld hebben en de armoede toe slaat. Voor de zekerheid, ook honger kan toeslaan, is de hanger die aan de ketting hangt gevuld met gezegende rijst.

Na nog meer eten en drinken is het tijd om terug te gaan naar mijn hotel. Een ober moet zijn brommer en tijd ter beschikking stellen om MamAlita terug te rijden. Het was een hele belevenis.

Tijdens mijn wandelingetje naar het internet cafe kwam ik nog iemand tegen die mij graag les wil geven in Bahasa Indonesia. Hij spreekt vloeiend Nederlands. Ik kom vanmiddag : saya datang siang hari.... Om twee uur ongeveer heb ik een afspraak op het strand. Maar je weet het nooit zeker want jam karet (tijd is rekbaar).

@ Hennie: er zijn al kopietjes van je blouses gemaakt ! 30.000 voor de sarong en 20.000 voor de naaister. Lachen toch!

@ Maartje en Joost: wanneer jullie nou toch terugkomen? En Joost, geef even door wanneer Little Erik je kan bellen. Hij heeft de brief en foto gekregen hoor van de heeeeeel erg lange man!

Zo, dat was het dan weer voor vandaag. Ik wens iedereen heel veel liefs en sterkte morgen.

Zaterdag de volgende krant.

Dikke kussss en knuffel.

Alita

tel. Bali 0062 821 47 839156