Dag lieve Marjolein

zaterdag 27 augustus

Ik moest het even navragen wat de datum is. Alweer dag vijf hier.

Op donderdag heb ik na het schrijven niet zo heel veel meer gedaan. De leraar die me Indonesisch zou leren hield een heel lange middagslaap. Een andere keer maar les nemen dan. Wel de stoplichten bezocht. Daar waar 's avonds de foodmarket staat. Martabak gekocht en die vervolgens met een biertje bij mijn hotelkamer genuttigd. Ik hoor jullie denken. Alita met een biertje op haar eigen terrasje? Jazeker. Ik heb namelijk een koelkast in  mijn kamer! Niet voor lang meer want in verband met allerlei reserveringen van Javanen die het suikerfeest (is dat trouwens met een hoofdletter?) komen vieren zijn heel veel kamers bezet van 30 augustus tot en met 2 september. Moslims met vakantie.

Ik ben er achter gekomen wat er met de honden op Bali is gebeurd trouwens. De meest zwerfhonden zijn afgeschoten. Nee, nu niet gelijk van ohhhh wat zielig. Er heerste hondsdolheid op het eiland en gezien het feit dat er geen geld voor medicijnen is (niet eens voor mensen) en er geen westerse asiels te vinden zijn waar die arme zielige schurftige honden kunnen worden opgevangen ... nou ja, dan is dit de beste manier om van de ziekte en van de honden af te komen.
De katten krijgen denk ik geen hondsdolheid want die lopen er nog in overvloed. Ook schurftig en zielig met wel twee nestjes jongen per jaar denk ik zo.  @ Eva: ze lusten nog steeds graag boterrestjes uit de kuipjes die na het ontbijt blijven staan.

En toen werd het vrijdag. Marjolein die in Nederland begraven werd en de ceremonie die wij hier voor haar hebben gehouden. 's Morgens kon ik slecht op gang komen. Heel slecht geslapen. Wel genoeg uurtjes hoor maar om de twee uur wakker en dan niet opnieuw kunnen inslapen.  Om mijn hoofd leeg te maken heb ik op het strand voor Bayu Kartika, daar waar bijna geen toerist gaat liggen, mijn handdoek op het strand gelegd en ben ik gaan liggen lezen. Nou ja, tussen de bezoekjes van de verkopers door. Die overigens al heel snel doorhadden dat ze mij beter niet konden storen op deze dag. 's Middags met Paskal nog even naar de supermarkt waar we een stuk witte stof hebben gekocht om de spullen van Marjolein in te verpakken en de nodige zaken die ze in het hiernamaals nodig kan hebben. Koekjes, zeep, wierook. Alles netjes ingepakt en dan de zaken eraan toegevoegd die door de mensen hier aan haar werden meegegeven. Van Micheal een heel mooie armband en van Mira bloemen. Mijn selendang (sjaal die je om je middel moet binden tijdens ceremonies) diende als touw om de boel bij elkaar te houden. Ik weet trouwens niet of je dat wel zo schrijft. Zal het straks even navragen als ik vandaag wel de leraar wakker kan krijgen. De moeder van Paskal was de voorgangster tijdens de ceremonie en de vader van Paskal was ook aanwezig. Bidden met het gezicht naar de zee en de zegen mee gekregen. Daarna met de meest nabije vrienden op de boot van een visser naar diep water gevaren. Zelfs Mira, die niet kan zwemmen en heel benauwd is om op een boot te gaan, ging mee en heeft geen krimp gegeven. De reden dat we een vissersboot hebben genomen is dat het super laag water was en de boot van Paskal niet te water gelaten kon worden. De boten van de vissers liggen net wat gunstiger. Tijdens het varen zong Micheal een lied dat dient om de overledene een goede reis te wensen. Kippenvel! Op de juiste plek aangekomen hebben we alle offers en het pakket voor Marjolein te water gelaten en ieder op zijn eigen wijze afscheid genomen. @ Yvonne: ik heb het op film staan dus dat krijg je snel van me. Putra heeft met zijn mobieltje gefilmd.

Bij terugkomst op het strand kregen we nogmaals een zegening en wilde ieder zijns weegs gaan. Niet dus. Want in Nederland doen we koffie met cake na afloop en hier hebben we dit vervangen door een biertje en sateh. Op het randje naast het volleybalveld. Even napraten en de emoties loslaten. De Balinezen vinden het een goede gewoonte. Na het bier werd het Arak en nog meer Arak en ik ben stilletjes gaan betalen en naar mijn kamer gegaan. Hoofdpijn van de emoties maar wel heel blij dat we dit hebben kunnen doen op dezelfde tijd dat in Nederland de familie afscheid nam van Marjolein.

Toen ik vanmorgen wakker werd van de telefoon was het zeven uur. Goed geslapen. Adek belde me om te vragen of ik zin had om vanmorgen mee te gaan om dolfijnen te bezoeken. Om half negen vertrekken. Anderhalf uur was genoeg om te douchen, de was te doen en te ontbijten. Ja, ik doe al vijf dagen zelf de was! Heerlijk in mijn tupperware emmer! @ Ivanka: echt super die emmer, past in mijn rugzak, weegt bijna niets en wast super schoon. En in de rugzak kan ik er mijn breekbare spullen in bewaren. Ik kan het iedereen aanraden die gaat backpacken. Neem een tupperware emmer mee.

Mijn verwachtingen over het aantal dolfijnen waren niet erg hoog gespannen omdat we meestal om zes uur 's morgens al vertrekken. Maar het was fantastisch. Echt heel veel scholen dolfijnen en bijna geen bootjes die er op dezelfde tijd naar toe gaan. Ja, een paar vissers die tonijn willen vangen. Tonijn en dolfijn zwemmen meestal samen. Ze eten hetzelfde voedsel. En ook tonijn springt! Heel mooi deze keer.

Nu ga ik eerst dit bericht maar even opslaan voordat ik verder ga met de foto's. Ik heb nu een internet cafe gevonden met een usb poort op de computer dus ik ga eens kijken wat ik kan uploaden zonden gelijk bankroet te zijn.

Voor iedereen, dikke kussss en en knuffel en tot schrijfs maar weer.

Alita