zelluf doen!

Hallo lieve allemaal,

Al weer een paar dagen hier en nog geen krant geschreven.... sorry! Maar hier is de krant dan toch. De maandag editie zonder sport. Eerst terug naar woensdagavond, vorige week. Na een dag hard werken was ik op woensdagavond naar het hotel bij Schiphol gereden en daar begon dan ook mijn vakantie. Dat ik me nog niet op het Bali niveau bevond werd al duidelijk toen ik mijn auto had geparkeerd en de koffers uit de auto haalde. Anders dan anders ben ik nu op pad met een koffer in plaats van een rugzak en dan ook nog zo'n kleine trolley die je mee mag nemen als handbagage. Koffers op wieltjes, lekker makkelijk. Totdat je met twee van die dingen over een veel te smal stoepje naar de receptie van het hotel wilt lopen. De ene koffer duwen en de ander trekken? Geen optie. Twee koffers trekken? Dan ben je te breed. Ik stond overduidelijk onervaren te wezen zo zonder mijn rugzak toen een jonge jongen van een jaar of veertien in een outdoor afritsbroek over de parking naar me toe kwam huppelen. " Zal ik u even helpen mevrouw?" En dat ik nog niet op het Bali niveau was bleek toen als vanzelf het "nee dank je wel",  met in gedachten het: kan ik toch zelf wel doen uit mijn mond kwam. Ik moet me echt maar eens wat minder onafhankelijk gaan leren opstellen. Kannik zelluf doen is niet meer van deze tijd. Ben tenslotte een vrouw van middelbare leeftijd!

De reis verliep voorspoedig. Met een gezellige internet interlectueel uit Tel Aviv zitten ontbijten op Schiphol met uitzicht op de grote vliegtuigen die intercontinentaal gaan. De G-pier. Om precies 12.15 uur plaatselijke tijd op vrijdag de 2e stond in in Denpasar. Thuis. Vanaf dat moment werd het ook weer anders als normaal. Niet gelijk door naar Lovina reizen was wel een vreemd gevoel. Ik ben eerst met een taxi naar Sanur gegaan waar ik 's avonds al met Hennie en haar Balinese kennissen de warung in kon om de echte nasi weer te proeven. Geen last van dikke voeten, geen jetlag en drie weken voor me. Kan niet beter toch?

Inmiddels is het maandag en ben ik in Lovina. Opgehaald door Adek en zijn hoogzwangere vrouwtje Suci. Eva en Wendy zijn gisteren ook aangekomen en we hebben de foodmarket ook weer ontdekt. Dan je hier met vier mensen kunt eten tot je ploft voor de prijs van 60.000 Irp is niet te geloven. De missie varkentjes kopen gaan we vanmiddag of morgen bespreken.

Bijna alle cadeautjes uit Nederland zijn al in andere handen overgegaan en de dankbaarheid is onbetaalbaar. Leven zonder agenda is trouwens ook op Bali niet zo makkelijk als menigeen zal denken. Iedereen wil wel iets met je doen, je iets laten zien, je ergens op een apart plekje weer wat geheimen vertellen... alsof je hier ook maar iets stiekum kunt doen. We leven op straat en dat bevalt wel maar mijn opschrijfboekje om dingen te noteren die ik niet mag vergeten is wel belangrijk. Een soort agenda dus. Of is dat de leeftijd? Ik ga het ontdekken de komende tijd.

Voor nu veel liefs, een dikke knuffel, een kus. Ook van Hennie die op een klein krukje stiekum naast me zit mee te lezen.

Tot de volgende krant!

Alita