Om zes uur 's morgens naar de tempel

Goedemorgen lieve allemaal,
Vandaag is het alweer woensdag. Nog maar één week te gaan..... Maar ja, nu nog maar niet aan denken. Gisteren zijn Maartje en Joost verder gaan reizen. Adek en ik hebben ze naar Sanur gebracht. Een mooie rit door de bergen met (natuurlijk) een stop bij Bedugul. Vaste stop voor een lange rit. Er is daar heerlijke echte capucino te koop. En die afwisseling met de Kopi Bali prut is wel welkom. Bij Bedugul in de buurt verbouwen ze veel groenten, maïs, komkommer, bonen, bloemkool maar ook heel erg veel aardbeien. Heb in één van de tijdschriften die Maartje heeft achter gelaten een leuke tip gezien om de aardbei van zijn kroontje te ontdoen. Het kan natuurlijk met je nagels, groene nagels zijn misschien wel mode, het kan met een mesje, dan snijd ik altijd teveel weg, maar het kan ook met een rietje !! De rijpe aardbei doorboor je van onder naar boven heel voorzichtig met een rietje. Doorduwen totdat het kroontje loslaat en dan boven op het rietje blijft zitten. Zo hol je de aardbei uit en kun je het kroontje er zo afpakken. Er passen op dit manier vier aardbeien aan één rietje. Leuk voor in een cocktail met wodka... Mochten jullie nog een keer cocktails gaan drinken in Lovina en je ziet dit in je glas dan weet je dat dit een tip uit Nederland is. We laten Maartje en Joost achter in het Ramajana hotel en gaan om een uur of half zeven terug naar Lovina. Onderweg nog even martabak eten en een avocado juice met chocolade. Als ik om half tien op zoek ben naar Guust vind ik hem in bed. Hij heeft zich prima kunnen redden zonder mij alhoewel hij na tien of twintig keer uitleggen waar Mamalita is het wel gehad heeft. Leuk dat iedereen het ook hem zo goed naar de zin wil maken. Zelfs Suci, die geen woord engels spreekt had aangeboden een dagje Opa oppas te zijn. Maar dat leek ons toch niet zo'n goed plan. Guust is inmiddels wel heel erg gehecht aan zijn regelmaat en het zwembad voor de deur. Er zijn erger dingen om aan te wennen.... Wennen aan vroeg opstaan zit er voor Guust in elk geval niet bij. Ik ben vanmorgen om kwart voor zes al op pad om deel te nemen aan de vele ceremonies die er vandaag worden gehouden. Het is weer een nationale ceremonie dag. Deze keer ter ere van de Goden die de hekken/muren rond de huizen in de gaten houden en beschermen tegen de indringers. Nu valt het aantal insluipingen wel mee maar toch zie je steeds vaker dat de criminaliteit ook hier voorkomt. Met name inbraken en diefstal uit woningen. En dan is het fijn te weten dat er Goden zijn die dit ook niet tolereren. Een keer per jaar een "dank je wel" is wel op zijn plaats. Kleine moeite. Misschien is het verbeelding maar het OOOOHHHHMMMM dat uit alle kelen klinkt tijdens de ceremonie in de tempel is wel magisch. Ongemerkt neurie ik ook mee. Niemand kijkt er van op dat ik er ben en meedoe. Zal de juiste toonsoort wel gevonden hebben. Om kwart voor negen maak ik Guust wakker. Hij is nog in diepe slaap. Ik heb er al een halve dag opzitten. Ontbijten doen we samen. Op tafel worden schalen met cake, fruit en zoete kroepoek gezet. Offers zijn voor de Goden maar na afloop eten de mensen alles op. En caring is sharing dus ook de niet gelovige gasten van het hotel mogen mee eten. Lekker dagje voor de boeg. Overal mee-eten. Mijn verloren kilo's zal ik vast wel teruggevonden hebben tegen de tijd dat ik weer in Nederland ben. Oh ja, niet aan denken..... nog geen Nederland voor mij.
Voor iedereen een dikke knuffel en voor degenen die het op prijs stellen, een dikke Kusssss
Alita