Zondag rustdag?

Hallo lieve allemaal, 

Daar ben ik weer.  Met een belevenis van zondag. Het is hier nu maandag 05:20 uur. Ik zit op mijn terras te wachten tot de zon op staat. Mooi moment om de dag van gisteren te overdenken. 

We, dat zijn Guust, Gitta en ik, waren gisteren al vroeg uit de veren zodat we om 8 uur naar de kerk konden. Een grote wens van Guust. Ngurah, die hier werkt, is Christen. En heeft een belangrijke rol in de christelijke gemeenschap hier. Het kerkje ligt verscholen in een buitenwijk van Singaraja. Zodra we er aankomen wacht een grote groep kinderen ons buiten de kerk op. Zo lijkt het dan toch. Ze wisten niet dat we zouden komen dus dat opwachten is meer mijn verbeelding. 

Voordat we de deur door kunnen schudden we de handen van 61 kinderen. Dat het er 61 zijn weet ik zeker.  Ngurah vertelt ons dat het de kinderen zijn uit een nabijgelegen weeshuis. En dat zijn kinderen van de lagere en middelbare schoolleeftijd. Jongere kinderen wonen in een ander weeshuis in de buurt van Sererit in het westen. 

Zonder uitzondering zijn alle kinderen fris gewassen en in zondagse gestreken kleding. De dominee, een vrouw, heet alle aanwezigen welkom. Dat versta ik nog wel. De rest van de dienst kan ik volgen op het scherm dat voorin is opgehangen. Ik probeer mee te zingen als dat gevraagd wordt. Dat ik geen idee heb wat ik zing hoort niemand. Alleen het "onze vader" gebed herken ik aan de melodie.  Na anderhalf uur is de dienst voorbij. Bij de uitgang schudden we opnieuw minimaal 61 handjes.  En we krijgen thee of koffie met een pakje kleverige rijst gevuld met noten. 

Ik raak in gesprek met een zekere Randy en Nyanyi. Zij spreken een beetje Engels. Of we interesse hebben het weeshuis te bezoeken. Nadat ik deze "vrienden" heb toegevoegd op social media maken we een afspraak voor woensdag middag. Randy zal ons komen ophalen. Dat wordt weer een eerste keer ervaring. 

Cening komt ons ophalen bij de kerk en na een tussenstop voor lunch rijden we terug naar Villa Jaya. Voor Guust tijd om te gaan slapen. Ik rijd nog terug naar Singaraja om wat foto prints te bestellen. De eerste zaak nam geen bestelling meer aan. Te druk. Gelukkig weet Putu meer adresjes. Dat had wel succes. Dinsdag zijn ze klaar. Terug naar huis en snel omkleden. We gaan naar het in aanbouw zijnde huis van Romi kijken. En daarna zijn we uitgenodigd bij Cening thuis voor het avondeten. Zo wordt een luie zondag toch een actieve dag. 

Wat er verder nog gebeurd is in de afgelopen dagen? Een rondje wandelen vanaf de apotheek, naar de supermarkt, naar Global Village Café, de kledingzaak op de hoek, het strand voor een lemon juice en op de hoek bij het volleybalveld nogmaals een lemon juice met mijn Nederlandse familie. Die mis ik nu wel. Zij zijn zaterdag vertrokken. 

Als ik vanochtend aan de koffie zit wordt ik van achteren benaderd voor opnieuw een knuffel. Twee sterke armen die me vasthouden en een stem die zegt dat ik nog net zo lekker ruik als vroeger. Het is Bagi. Een ex vriend van Eva. Degene die tijdens mijn vorige bezoek dagenlang in kritieke toestand op de intensive care in het ziekenhuis lag. 

Hij heeft, wonder boven wonder, geen blijvend letsel over gehouden aan dit ongeluk. Hij zegt dat de Chinese medicijnen hem gered herben. En of dat nou door die medicijnen komt dat weet ik niet maar hij heeft een heel belangrijke les geleerd. Alcohol en verkeer gaan niet samen. Hij drinkt niet meer. En dat zijn "vrienden" dat wel doen? Dat deert hem niet. Er zijn nog steeds Chinese medicijnen te koop en iedereen leert zijn eigen lessen. 

Zou mooi zijn te laten onderzoeken wat er precies in die razend dure pillen zit. 

Voor nu voor iedereen een dikke knuffel en, voor degenen die het op prijs stellen, een dikke KUSSSS 

Alita

PS: ook nieuwe foto's!